ଶବ ଆଖିରେ ଲୁହ

ଆଜି ଚଉଦ । ବାପାଙ୍କ ସବୁ କ୍ରିୟା କର୍ମ ସରିଗଲା । ବାପାଙ୍କୁ ଗାଁ ମଶାଣିରେ ସବୁଦିନେ ଶୁଆଇ ଦେଇ ଆସିଛି; ଯେଉଁଠି ମା ର ଶବ ସଂସ୍କାର ହୋଇଥିଲା ।

ଚତୁର୍ଥ ପ୍ରହରୀ ସରିଲେ ମୋତେ ଫେରି ଯିବାକୁ ପଡିବ

ମୋ କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ରକୁ । ପିଲା ମାନଙ୍କ ବାର୍ଷିକ ପରୀକ୍ଷା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ । ମୋ ସାନ ଭାଇ ଜୀବନ ଜ୍ୟୋତି ସବୁ ବୁଝା ସୁଝା କରୁଛି । ମୁଁ କେବଳ ବଡ଼ ପୁଅ ହିସାବରେ ସମସ୍ତ କ୍ରିୟା କର୍ମ ଓ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଛି ଯାହା । ମୁଁ ଜୀବନ କୃଷ୍ଣ ମୋତେ ଜେକେ ଓ ମୋ ସାନ ଭାଇ ଜୀବନ ଜ୍ୟୋତି କୁ ଜେଜେ ଡାକନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଗେଲରେ । ବାପା କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ ମୋ କୃଷ୍ଣ , ମୋ ଜ୍ୟୋତି ଡାକୁଥିଲେ । ଦୁନିଆଁରେ ଯିଏ ଯେଉଁ ଭଙ୍ଗୀରେ ଡାକୁ ଯେଉଁ ନାଁରେ ଯେମିତି ଡାକୁ, ବାପାଙ୍କ ଡାକ ପରି ମିଠା କି ସରାଗ କାହା ଡାକରେ ନଥାଏ । ବାପାଙ୍କ ଡାକରେ ଖାଲି ମନ,ହୃଦୟ ପୁରେନି; ଜୀବନ ବି ଖୁସିରେ ପୁରିଯାଏ । ଅଫିସ୍ ରୁ ଆସି ଘରେ ପହଂଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ଡାକ ଛାଡ଼ନ୍ତି , ମୀରା ! କୃଷ୍ଣ ଆସିଲା ତା କଥା ବୁଝୁ ମା ।

ବେଳେବେଳେ ମୀରା ବାପାଙ୍କୁ ଚିଦେଇବାକୁ ଯାଇ କୁହେ, "ଛୋଟ ଛୁଆ ହୋଇଛନ୍ତି ବୁଢା ପୁଅ! ସ୍କୁଲରୁ ନୂଆ ନୂଆ ଛୁଟି ପରେ ଯେମିତି ଛୁଆଟା ଫେରି ଛନ୍ତି ସେମିତି ଅରତଛିଆ ଡାକ ଛାଡ଼ୁଛନ୍ତି ବାପା । ଅଫିସ୍ ରେ ଖାଇବା ପିଇବା ସବୁ ସୁବିଧା । ପୁଅର କାମ ବୁଝିବା ପାଇଁ ତିନୋଟି ଲୋକ ଖଞ୍ଜା । ବାପା ଅଯଥା ଟେନ୍ସ କାହିଁକି ନିଜେ ହେଉଛନ୍ତି ଓ ମୋତେ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାପା ହସି ହସି କୁହନ୍ତି ସବୁ କହିବୁ ମୀରା ମୋ ଜୀବନ କୃଷ୍ଣକୁ ବୁଢା କହିବୁ ନାହିଁ । ମା ମୀରା !ଅଫିସ୍ ରେ ସବୁ ଥାଏ ଯେ ସ୍ୱାଦ କି ବାସ୍ନା ନଥାଏ ଘର ଖାଦ୍ୟ ପରି । ସେଠି ବାପା ଅଛି ନା ମୀରା ପରି ସୁଗୃହୁଣୀ ପତ୍ନୀ !! ଅଫିସ୍ ଯଦି ଘର ହୁଅନ୍ତା ମଣିଷ ତ ସେଇଠି ରହି ଯାଆନ୍ତା । ଛୁଆ ଛାଡିଲା ପରି ଘଣ୍ଟା ଦେଖି ଏକ ମୁହାଁ ଦଉଡେ କାହିଁକି ରେ ମା ଘରକୁ ! ତୁ ଗଲୁ ତା ପାଇଁ ଟିକେ କଣ ଆଣିଲୁ ?ମୀରା ହସିଦେଇ କୁହେ ଧନ୍ୟ ତୁମ ପୁଅ ପ୍ରେମ ବାପା ।

ମୁଁ କୁହେ ଏ.. ଏ ମୀରା ! ସେମିତି କହିବନି । ମୋ ବାପା ମୋଠୁ ବି ତୁମକୁ ଅଧିକ ସ୍ନେହ କରନ୍ତି । କରନ୍ତି ନା ନାଇଁ । ମୋର ବେଳେବେଳେ ଈର୍ଷା ହୁଏ ତୁମେ ଆସି ମୋ ସହ ମୋ ବାପାଙ୍କ ଭଲ ପାଇବାରେ ଭାଗ ବସାଇଲ ।

ହଁ.. ତ ମୁଁ କଣ ମନା କଲି ଗେହ୍ଲେଇ ହୋଇ ମୀରା କୁହେ । କିନ୍ତୁ ତୁମ ବାପା ! ସେ ମୋ ବାପା । ପଚାରତ ସେ କାହା ବାପା । ବୁଝିଲ ଜେ କେ ମୋର ପିଲାଦିନୁ ବାପା ମା ମାରି ଯାଇଛନ୍ତି ବୋଲି ଈଶ୍ୱର ମୋତେ ଏଠି ମୋ ପାଇଁ ସ୍ନେହୀ ବାପାଟିଏ ରଖିଛନ୍ତି । ମା ସୁଖ କିନ୍ତୁ ମୋ କପାଳରେ ନାହିଁ । ଏଠି ବି ଶାଶୁ ନାହାନ୍ତି । କିନ୍ତି ବାପା କେବେ ମୋତେ ଶାଶୁ ଅଭାବ ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ଦେଇ ନାହାନ୍ତି । ସେ ରୋଷେଇ କାମ ହେଉ କି ଗୁରୁବାର ମା ଣ ବସା । ସବୁ ତ ମୋତେ ବତେଇବାରୁ ମୁଁ ଆଜି ଏକ୍ସ୍ପଟ ସବୁଥିରେ । ସେଦିନ ପାର୍ଟିରେ କେମିତି ଗୀତ ଗାଇଲି ! "ଏଇ ଜୀବନଟି ଏକ ନାଟକ" । ବାପା ବା ସେଇ ଗୀତ ଟି ସବୁବେଳେ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୁଅନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଲାଜ ଲାଗେ ଗୀତ ବଡ଼ ପାଟିରେ ଗାଇବାକୁ ବୋହୁ ଆଗରେ । ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ଛାତରେ ଆକାଶକୁ ଅନେଇଁ ଏ ଗୀତଟି ଏକା ଥିଲା ବେଳେ ଗୁଣୁ ଗୁଣାନ୍ତି । ଚା ଦେବାକୁ ଗଲାବେଳେ କେତେଥର ମୋ କାନରେ ପଡିଛି । ବାପା ଆକାଶରେ ତାରା ଭିତରେ ମା ଙ୍କୁ ବୋଧେ ଖୋଜନ୍ତି । ହଠାତ୍ ଡାକି ଦେଲେ ଚମକି ପଡନ୍ତି । କଣ୍ଠ ତାଙ୍କ ଥରିଲା ଥରିଲା ଲାଗେ ।  

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟରେ ବୋଧେ ସବୁ ମଣିଷ, ମନ ମଣିଷଙ୍କୁ ଏମିତି ଆତ୍ମଲଗ୍ନ ହୋଇ ଖୋଜନ୍ତି ଜେ କେ । ସେ ମୋ ଶଶୁର ଆଦୌ ନଥିଲେ । ସେ ତ ମୋ ପାଇଁ ଚଳନ୍ତି ଦେବତା,ମୋ ନିଜ ବାପା ଥିଲେ ।

ହଁ ମୀରା ସେଇ ବାପାଙ୍କୁ ଚଉଦ ଦିନ ହେବ ଏକା ଛାଡ଼ିଦେଇ ଆସିଛି ମଶାଣିରେ । କୃଷ୍ଣ !କୃଷ୍ଣ !ଯେମିତି ବାପା ଡାକିଲା ପରି ଶୁଭି ଯାଉଛି । କେଜାଣି ସମସ୍ତେ ଥାଇ ବି ଭାରି ଏକା ଲାଗୁଛି । ବାପା ଆଉ ନାହାନ୍ତି, ମୋ ପାଇଁ ଆଉ ଚିନ୍ତା କରିବା ମଣିଷଟିକୁ ମୋ ନିଜ ହାତରେ କେଇଁ ମୁଠା ପାଉଁଶ କରି ଦେଇ ଆସିଛି ଚଉଦ ଦିନ ହେବ, ଏକଥା ମୋତେ ବିଶ୍ବାସ ହେଉନି । ପ୍ରାଣଟି ବାପା ବାପା ହେଉଛି । ସେ ଆମ ବାପା ମା ଉଭୟ ଥିଲେ । କେବେ ଭାବିବାକୁ ସୁଯୋଗ ଦେଇ ନାହାନ୍ତି ଆମ ମା ମରିଛନ୍ତି ବୋଲି । କାମ କେମିତି ହେବ ସେଇ ନିଶାରେ ପନ୍ଦର ଦିନ ଚାଲିଗଲା । ଏବେ କାମ କରିବା ନିଶା ଉତ୍ତୁରି ଯାଇଛି । ଆଜି କାହିଁକି ହୃଦୟଟି ବହୁତ ଭାରି ଭାରି ଲାଗୁଛି । ଖୁବ୍ କଷ୍ଟ ହେଉଛି ଭିତରେ । ଜେ ଜେ କହିଲା ଭାଇ କଣ ବାପାଙ୍କ ଫୋଟୋକୁ ଅନେଇଁ ଏମିତି ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସିଛ । ନାଇଁ ସେ କିଛି ନୁହଁ । କାଲି ତ ମୁଁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଚାଲିଯିବି,ଆଉ କାହାର କିଛି ବାକି ବୁକର ଅଛି କି ରେ ଜେ ଜେ ଦେବାକୁ? ନାଇଁ ଭାଇ ,ସବୁତ ନଗଦ ଟଙ୍କାରେ ଆସିଲା ,ବାକି କାହିଁକି ରହିବ? କେବଳ ଟେଣ୍ଟ୍ ଵାଲା ଆଉ ସତର ହଜାର ପାଇବ । ସବୁ କାମ ଭଲରେ ହେଲା । ଲୋକେ ବାଃ ବାଃ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ...

କିନ୍ତୁ କଣ ଜେ ଜେ? ବାପାଙ୍କୁ ପୁରୀ ସ୍ୱର୍ଗ ଦ୍ୱାରରେ ଦାହ ସଂସ୍କାର କରିଥିଲେ ଭଲ ହୋଇ ନ ଥାନ୍ତା ?

ଦେଖ୍ ଜେ ଜେ ମା ଯେତେବେଳେ ଲିଭର୍ ଇନ୍ଫେକ୍ସନ ରେ ମଲେ ତୋର ମନେ ଅଛି କି ?ମୋତେ ସେତେବେଳେ ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ଓ ତୋତେ ଏଗାର । ବାପା ବୋଉକୁ ଭୁବନେଶ୍ୱରରୁ ଏଇଠି ଗାଁ ରେ ଆଣି ପୋଡ଼ିଲା ବେଲେ ମୁଁ ବି ବାପାଙ୍କୁ ଏଇ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲି । ବାପା କଣ ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲେ ଜାଣୁ ?

କଣ ଭାଇ !!

ସେ କହିଥିଲେ ଆମ ଗାଁ ମଶାଣି ଆମ ମା ପରି । ସେଠି ଆମ ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ ଅଛନ୍ତି ମାଟି ହୋଇ । ସେ ମଶାଣିରେ ଅଲଗା ନିଜର ପଣ ଅଛି । ସାଇ ଭାଇଙ୍କ କାନ୍ଧରେ କୋକେଇରେ ଯିବା ବଡ଼ ସୁଖ ଓ ସୌଭାଗ୍ୟର କଥା । ତୁ ଦେଖିଲୁ ଟି ସତୁରି ସରିକି ସମାଧି ଚଉରା ଆମ ମଶାଣିରେ ଅଛି ? କିଛି ଭାଙ୍ଗିଗଲାଣି ସେଥିରୁ । ହିସାବ କଲୁ ପଚାଶ କି ଷାଠିଏ ବର୍ଷ ଜୀବନ ହେଲେ କେଇ ପୁରୁଷ ସେଠି ଅଛନ୍ତି ଆମର । ଆମ ମଶାଣିରେ ପୋଡ଼ା ହେବା ଗୋୖରବର କଥା । ମନେ ରଖ କୃଷ୍ଣ ମୁଁ ଯେଉଁଦିନ ମରିଯିବି , ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ତୁ ମୋତେ ମୋ ଗାଁ ମଶାଣିରେ ନେଇ ତୋ ମା ଓ ମୋ ପୂର୍ବଜଙ୍କ ସମାଧି ପାଖରେ ପୋଡ଼ିବୁ । ସେଇ ମୋର "ସ୍ୱର୍ଗ ଦ୍ୱାର" । ସେଠି ମୁଁ ମୋ ପୂର୍ବପୁରୁଷଙ୍କ ସହ ମାଟି ହୋଇ ମାଟିରେ ମିଶିବି । ସେମାନଙ୍କ ଗହଣେ ମୋ ଗାଁ ମଶାଣି କୋଳରେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇବି । ତୁ କହ ରେ ଜେ ଜେ !ମୁଁ କେମିତି ମୋ ବାପାଙ୍କ କଥା ରଖି ନଥାନ୍ତି! ଭୁବନେଶ୍ୱରରୁ ପୁରୀ ଯିବା ଅତି ସହଜ । ମୁଁ କାହିଁକି ଗାଁ କୁ ଏତେ ବାଟ ଓ କଷ୍ଟ କରି ଆଣିଲି?ବାପା ଅନେକ ଆଗରୁ କହିଥିଲେ ପରା ତାଙ୍କ ଗାଁ ମଶାଣି ତାଙ୍କ ପାଇଁ "ସ୍ୱର୍ଗ ଦ୍ୱାର । " ମୁଁ ବି ମୋ ପିଲାଙ୍କୁ କହିଛି ମୀରା ଓ ମୋତେ ମଲା ପରେ ଆମ ବାପା ମା ଓ ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ ରହୁଥିବା ମଶାଣିରେ ଆଣି ପୋଡିବେ ।

ଭାଇ !! 

ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କ ଆଖିରୁ ଗଳି ପଡିଲା ଦୁଇ ବୁନ୍ଦା ଲୁହ ବାପାଙ୍କ ଫଟୋ ଉପରେ ।

ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ଲୋଭନୀୟ ଏକାନ୍ତ ଇଚ୍ଛା ଥାଏ ପୁରୀରେ ପୋଡ଼ା ହେବାକୁ କାଳିଆ ପାଖରେ । ସ୍ୱର୍ଗ ଦ୍ୱାର ମୋକ୍ଷ ଦ୍ୱାର,ମୁକ୍ତି ଦ୍ୱାର । ସେଠି ଅନ୍ତିମ ସଂସ୍କାର ହେଲେ ସ୍ୱର୍ଗ ପ୍ରାପ୍ତି ହୁଏ । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ସୁରକ୍ଷା ଦୃଷ୍ଟିରୁ କରୋନା ସଂକ୍ରମଣକୁ ଆଖି ଆଗରେ ରଖି ଏବେ ବାହାରୁ ଆସୁଥିବା ଶବଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗ ଦ୍ୱାରରେ ଦାହ କରିବାକୁ ମନା କରି ଦେଇଛନ୍ତି ପ୍ରଶାସନ । ମଲା ପରେ ସବୁ କୁଆଡେ ଶେଷ ହୁଏ । କିନ୍ତୁ କିଛି ଶବଙ୍କ ଅନ୍ତିମ ଇଚ୍ଛା ଅପୁରଣ ରହି ଯାଉଛି । ମନ ଉଣା ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନଙ୍କର ଶେଷ ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ ନ କରି ପାରିବାରୁ ।

ଶବ ମାନଙ୍କ ଆଖିରେ ଲୁହ । ଟିକିଏ ଜାଗା ମିଳୁନି ପୋଡ଼ା ହେବାକୁ ସେ ନିଜ ଗାଁ ମଶାଣି କିବା ଅନ୍ୟ ଗାଁ ମଶାଣି ହେଉ । କାଳେ ସେମାନେ କରୋନା ଆକ୍ରାନ୍ତ ଶବ ହୋଇଥିବେ । ଏଇ ମୃତ୍ୟୁ ଭୟ ସମୟରେ ଜଣେ ଯେ କୌଣସି ରୋଗୀ ମଲେ କାଳେ କରୋନା ହୋଇ ମରି ଥିବ ଭାବି ଲୋକେ ଛୁଇଁବାକୁ କି କାନ୍ଧ ଦେବାକୁ ଅନିଛୁକ ।

କରୋନା ସଂକ୍ରମିତ ଶବ ଦୁଃଖ କହିଲେ ସରେ । ମୁଖାଗ୍ନି କିମ୍ବା ଯଥା ରୀତି ନୀତି କିଛି ତାଙ୍କ ପାଇଁ ହେଉ ନାହିଁ । ଏମିତି ବି ବିଶ୍ୱରେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ପରିବାର ରେ ଜଣେ କେହି ବଞ୍ଚିନାହାଁନ୍ତି ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ଦେହାନ୍ତରେ ଲୁହ ଟୋପେ ନିଗାଡିବାକୁ ।

ଜୀଅଁନ୍ତାରେ ମୌଳିକ ଚାହିଁଦା ମେଣ୍ଟାଇବାକୁ ଯାଇ ଜୀଵ ଦଶାରେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଥକତ ହୋଇଥିବା ମଣିଷ ମାନେ ଶବ ହେଲା ପରେ ବି କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି !!