ମିତ୍ରତାର ସ୍ମାରକୀ

ତୁମେ ଚାଲିଗଲ ବନ୍ଧୁ ଛାଡ଼ି ମତେ ନିଶୁନ ଦୁନିଆଁରେ

 କଣ ଥିଲା ମୋ ଦୋଷ କିଛି କହିଲନି!ସ୍ୱର୍ଗ ଗସ୍ତରେ l

କେତେ ଖେଳିଥିଲେ କେତେ ବୁଲିଥିଲେ ପଢ଼ା ବେଳେ

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରର ଧ୍ବଜା ତଳେ,ନୀଳ ଦରିଆବାଲୁକା କୋଳେ l

ସେସବୁ କଥା କଣ ଭୁଲିଗଲ ବନ୍ଧୁ ଦରଦ ଶୂନ୍ୟ ଚିତ୍ତେ

କଲେଜରେ ବାର୍ଷିକ ଭଜନ ସମାରୋହେ ସୁସଙ୍ଗତେ l

 ବାଧୁଛି ଭୀଷଣ ବନ୍ଧୁ ଶୁଣି ନିୟତିର ଅଟ୍ଟହାସ ଆଜି

ଅଛି ମୁଁ ଦୁନିଆଁ ବୁକେ ବୁକେଇ ଯାଉଛି କୋହ ପାଜି l

ମନେ ଅଛି ବନ୍ଧୁ ଆମେ ଯାଇଥିଲୁ ଯେଦିନ ନୈନିତାଲ

କର୍ବେଟ ପାର୍କରେ ଝାମ୍ପି ଥେଲା ମତେ ବାଘ ମହାବଳ l

ବଞ୍ଚାଇଥିଲ ମୋ ଜୀବନ ନିଜ ବନ୍ଧୁକଗୁଳିର କର୍ତ୍ତୃତ୍ୱେ

ଟାଣି ଆଣି ବାଘମୁହଁରୁ ମତେ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ଦେଲ ତ୍ୱରିତେ l

କେମିତି ଭୁଲିବି ବନ୍ଧୁ ତୁମର ବଡ଼ ପଣିଆ ଗାଥା ପଙ୍କ୍ତି

ଆଜି ତୁମ ସ୍ପନ୍ଦନହୀନ ଶୀତଳ ଶରୀର ଆଣୁଛି ଭୀତି l

ଏଇ ଶରୀରୁ ଦିନେ ପଡୁଥିଲା ଝରି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାତୁଲ୍ୟ କାନ୍ତି

ଅତରର ସୁଗନ୍ଧ ମହକାଇ ସଦା ଜଣାଉଥିଲା ତୁମ ସ୍ଥିତି l

ମନେ ଅଛି ଅଦ୍ୟାବଧି ବନ୍ଧୁ ଯାଉଥିଲୁ ଦୁହେଁ ରାଜ ପଥେ

କାନନ ବେଷ୍ଟିତ ବନ୍ଧୁର ସରଣୀରେ ତୁମ ଚତୁଚକ୍ର ରଥେ l

ନିଶୀଥ ଭ୍ରମଣ ବିପଦ ସଂକୁଳ ପଥ କରୁଥିଲା ମତେ ତ୍ରସ୍ତ

ଦମ୍ଭ ଦେଉଥିଲ ମତେ ସ୍ୱବୁକେ ହସ୍ତ ଆଘାତେ ଅବିରତ l

ଛତିଶଗଡ଼ ଯିବା ବାଟେ ଡକେଇତଦଳ ଓଗାଳିଲେ ଗାଡ଼ି

ସେମାନଙ୍କ ଚେହେରା ଦର୍ଶନେ ହୃତକମ୍ପ ହେଲା ମୋହରି l

ଓହ୍ଲାଇ ପଡ଼ିଥିଲ ତୁମେ ମୁକାବିଲା କରଣେ ଛାଡ଼ି ହୁଙ୍କାର

ସର୍ଦ୍ଦାରର ବଳିଷ୍ଠ ଦୁଇ ହାତ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଥିଲା ବପୁ ତୁମର l

ବୀରଚକ୍ରଧାରୀ ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ଚକ୍ର ପରି ଘୁରି ଥିଲ କରାଟେ

ଚଞ୍ଚଳତମ ଆଘାତେ ମୁମୁର୍ଷୁ କଲ ଡାକୁପତି ସ୍ଵବାହୁସ୍ଫୋଟେ l

ବିକ୍ଷତ ଡାକୁ ସର୍ଦାର ହେଲା ଧରାଶାୟୀ ତୁମ ମୁଷ୍ଟି ପ୍ରହାରେ

ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦି ମାଗିଥିଲା କ୍ଷମା ମୁଣ୍ଡପାତି ତୁମ ପଦ ତଳେ l

ଥାଇ ଦଣ୍ଡିବା ଶକ୍ତି ଦେଇଥିଲ କ୍ଷମା ତୁମ ଦେବ ତୁଲ୍ୟ ଗୁଣେ

କରିଥିଲ ଅସାମାଜିକ ଡାକୁଙ୍କୁ ଥଇଥାନ ତୁମ ଔଦାର୍ଯ୍ୟ ଗୁଣେ l

ବୀର ପୁଙ୍ଗବ ଥିଲ ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ଦୃଶ୍ୟ ନାଚୁଛି ସ୍ମୃତିପଟଳେ

ଭୁଲି ମୁଁ ପାରୁନି ତୁମ ପୌରୁଷ ପ୍ରାଣ କାନ୍ଦୁଛି ଅତି ବିକଳେ l

ନିଜ ପୁଷ୍ପ ଲତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ତୁମ ଉଦ୍ୟାନ ବିଖ୍ୟାତ ଆଜି ଭୁବନେ ପ୍ରଜାପତି ଗଣ ଉଡ଼ନ୍ତି ଡେଣା ହଲାଇ ମଧୁ ପିଇ ହୃଷ୍ଟ ମନେ l

ସହର ତଳି ପ୍ରାନ୍ତରେ ତୁମେ ଗଢ଼ିଥିଲ ଏକ ପ୍ରାଣୀ ଉଦ୍ୟାନ

ଯହିଁ ବିହରନ୍ତି ବଣୁଆ ହିଂସ୍ର ଜୀବଜନ୍ତୁ ଅହର୍ନିଶୀ ଅନୁକ୍ଷଣ l

ପରିବେଷକୁ ସଜାଡ଼ିବା ଥିଲା ତୁମର ମାନବିକତା ଧରମ

ଗଢ଼ିଥିଲ ତୁମ ସହରେ ବିପିନ,ଜଙ୍ଗଲୁ ସାଉଁଟି ନିରୀହ ଧାମ l

ବଜରକାପତା ବାସଭୂମି ସେଠି ନିର୍ମାଣୀ ରଖିଲ ତାଙ୍କୁ ବଞ୍ଚାଇ

ଲୁପ୍ତମୁଖୀ ପ୍ରାଣୀ ସୁପାଳନେ ରଖିଗଲ ଦେଶର ମହତ ବଞ୍ଚାଇ l

କୋକେଇ ଉପରେ ମଶାଣି ଭୁଇଁରେ କାନ୍ଦୁଛି ମୁଁ ବସି କଇଁ କଇଁ

କୁଆଡ଼େ ଗଲ ହେବନ୍ଧୁ ଗଣ୍ଡିଟାକୁ ମୋ ପାଶେ ବେକାର ଥୋଇ l

ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ ହେଲେଣି ତ ଜମା ଗାଧୋଇ ଦେବେ ତୁମକୁ

ମୁହେଁ ଦେଲେ ନିଆଁ ଜଳିବ ଜୁଇ ଦୁନିଆଁ ଭୁଲିବ ତୁମ ନାମକୁ l

କେବଳ ମାନବୀୟ କର୍ମ ରଖିବ ତୁମ ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର ନାମର ମହିମା

କିଛି ନାହିଁ ବନ୍ଧୁ ଭଲରେ ଯାଅ ଗଗନେ ମନପବନର ଗାରିମା l

ମୁଁ ଯେବେ ଯିବି ସରଗପୁରକୁ ଦେଖା କରିବି ତୁମକୁ ପଚାରି,

ଯିବା ପୁଣି ମିଶି ନନ୍ଦନକାନନେ,ତୋଳି ପାରିଜାତ କୁସୁମ

କରିବାକୁ ଭୂଷିତା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସାନ୍ତାଣୀଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ବୈକୁଣ୍ଠଧାମକୁ ସୁମରି l