💐ହରପାର୍ବତୀ ଙ୍କ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ

ଉତ୍କଳର ପ୍ରତିଟି ଦିବସ ପର୍ବମୟ। ରବିବାରରେ ହୁଏ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପୂଜା ଓ ରବିନାରାୟଣ ବ୍ରତ, ସୋମବାର ଶିବ ଉପାସନା, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶିବ ମନ୍ଦିରରେ ଶିବ ଉପାସକ ମାନେ ବେଲ ପତ୍ର, ନାରିକେଳ, ଗୟସ ଓ ଦୁଦୁରା ଫୁଲ ନେଇ ପହଞ୍ଚନ୍ତି। ମଙ୍ଗଳବାରରେ ମାଆ ମଙ୍ଗଳାଙ୍କୁ ପନ୍ଥେଇ କରି ପୂଜନ୍ତି ନାରୀ ମାନେ। ବୁଧୁବାର ହୁଏ ବୁଧେଇ ଓଷା। ଗୁରୁବାର ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ଉପାସନା କରାଯାଏ। ଶୁକ୍ରବାର ସନ୍ତୋଷୀ ମାଆଙ୍କ ଓଷା। ଶନିବାରରେ ଗ୍ରହରାଜ ଶନିଶ୍କରଙ୍କ ପୂଜା ହୁଏ। ତେଣୁ ସପ୍ତାହର ସାତ ଦିନ ପର୍ବ ଓ ଉତ୍ସବର ଦିନ ରୂପେ ଓଡିଆ ଚଳଣିର ବିଶେଷତା ପ୍ରକାଶ କରେ।

ଫେବୃଆରୀ ମାସରେ ଯୁବ ଓ ଯୁବା ମାନେ ପ୍ରେମ ଦିବସର ମହାସପ୍ତାହ ପାଳନ କରୁଥାନ୍ତି। ସ୍ୱୟଂ ଶିବ ଓଡିଶାରେ ବିରାଜମାନ କରିଥାନ୍ତି। ସେ ଦେଖିଲେ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ ରେ ପୁଅମାନେ ଝିଅମାନଙ୍କୁ ଗୋଲାପ ଫୁଲ ଦେଉଛନ୍ତି। ତେଣୁ ତାଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ହେଲା ଗୋଲାପ ଫୁଲଟିଏ ନେଇ ମା' ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଦେବା ପାଇଁ। ମାତ୍ର ଭକ୍ତମାନେ ତାଙ୍କୁ ଗୟସ ଓ ଦୁଦୁରା ଫୁଲ ଦେଇ ପୂଜା କରନ୍ତି। ତେଣୁ ସେ ଚିନ୍ତା କଲେ ସ୍ୱର୍ଗାଲୋକରେ ଏକ ଗୋଲାପ ବଗିଚା ତିଆରି କରିବେ ଏବଂ ସେ ବଗିଚାରୁ ଫୁଲ ତୋଳି ମା' ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଦେଇ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ ପାଳନ କରିବେ। ତେଣୁ ସେ ଧର୍ମରାଜ ଯମଙ୍କୁ କହିଲେ ସ୍ୱର୍ଗାଲୋକରେ ତ ଗୋଲାପ ବଗିଚା ନାହିଁ ତେଣୁ ଆପଣ ଯାଇ ମର୍ତ୍ତମଣ୍ଡଳର ଓଡିଶା ରାଜ୍ୟରୁ ଏଭଳି ଏକ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ନେଇ ଆସ ଯିଏ କି ସେ ଗୋଲାପ ବଗିଚାର ଯତ୍ନ ନେଇପାରିବ ଓ ଗୋଲାପକୁ ଅଧିକ ଭଲପାଉଥିବ। ତ୍ରିଦେବଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କ୍ରମେ ଯମରାଜ ମର୍ତ୍ତମଣ୍ଡଳରେ ବିରାଜମାନ କଲେ।

ଘଣ୍ଟାଏ ହେବ ଅପେକ୍ଷା କରିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ବସ୍ ଆସିବାର ଦେଖା ଯାଉନି। ତୁହାକୁ ତୁହା ବର୍ଷା ଲାଗି ରହିଛି। ଓଦା ଯୁଡୁ ସୁଡୁ ହୋଇ ଛତା ଟା ଧରି ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ଘରକୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ମାଳତୀ। ସବୁଦିନେ ବସ୍ ଟା ଠିକ୍ ସମୟରେ ଆସେ। ଆଜି କାହିଁକି ଏତେ ଡେରି ହେଲାଣି। ବୋଧେ ବର୍ଷା ଯୋଗୁଁ ଆସି ନାହିଁ । ହଠାତ୍ ଗୋଟେ ବସ୍ ଆସୁଥିବାର ଦେଖି ସିଧା ତା ଆଗକୁ ଯାଇ ହାତ ଦେଖାଇଲା। ଦଶ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଅବସ୍ଥିତ ତାର ଘର। ଶୀଘ୍ର ଯାଇ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ପଡ଼ିବ। ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ ଜଣେ ମା, ବୋହୁ, ଝିଅ ଆଉ ସ୍ତ୍ରୀ।

ସେ କେବେ ନିଜ ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ନାହିଁ। ଘରେ ଥିବା ସନ୍ତାନ ଆଉ ଶାଶୁ ଶଶୁର କଥା ବୁଝି ପାରିଲେ ସେଥିରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟି ଲାଭ କରନ୍ତି। ଚାକିରୀ କରିବା ଦିନ ଠାରୁ ବାପ ଘରକୁ ଟଙ୍କା ଟିଏ ଦିଏ ନାହିଁ। ବାପ ଘରେ କାହା ର ଅଭାବ ନ ଥିଲା। ପାଠ ପଢ଼ାଇ ଚାକିରୀ କରିବାକୁ ବାପା ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ। ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ବାପା ବୋଉ ଙ୍କ ପାଖରେ ରହିଥିଲା।

ପ୍ରଶାନ୍ତ ତାଙ୍କ ଜୀବନରେ ଆସିଲେ। ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଦୁଇ ଜଣ ପାଠ ପଢୁଥିଲେ। ମାଳତିଦେବି ଚାକିରୀ କରୁଥିବା ସମୟ ରେ ବି ପ୍ରଶାନ୍ତ ଚାକିରୀ ପାଇ ନ ଥିଲା। ଘରେ ବାହାଘର କରିବାକୁ ରାଜି ନ ଥିଲେ ବି ଝିଅର ଜିଦି ଆଗରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇ ଦେଲେ। ଝିଅ ଯଦି ଖୁସି ହେବ ଆମର ସେଥିରେ ଆପତ୍ତି ନାହିଁ ବୋଲି କହିଥିଲେ ମାଳତୀ ର ପିତା ମାତା। ବାହାଘର ସରିବା ପରେ ପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ମେଡିକାଲ୍ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ଦେଇ ପାଇଗଲା। ପ୍ରଶାନ୍ତ ପରିବାର ଆର୍ଥିକ ସ୍ଥିତି ଏତେଟା ଭଲ ନ ଥିଲା। ମାଳତୀ ନିଜର ଦରମା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ପାଠ ପଢ଼ିବାକୁ ପ୍ରଶାନ୍ତଙ୍କୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ ଥିଲା। ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ସ୍ବାମୀ ଙ୍କୁ ମେଡିକାଲ୍ ପଢ଼ାଇବା ପାଇଁ ଶିକ୍ଷକ ବୃତ୍ତି ସାଙ୍ଗରେ ଟିଉସନ ବି କରିଲା।ନିଜକୁ ପୁରା ପୁରି ମେସିନ ପରି ଗଢି ଦେଲା ମାଳତୀ। ମେସିନ ତ କେତେବେଳେ ଖରାପ ହେଲେ ମେକାନିକ୍ ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ।କିନ୍ତୁ ମାଳତୀ ଦିଦିଙ୍କ ପାଖରେ ସେ ସମୟ ବି ନାହିଁ। ଦୁଇଟି ସନ୍ତାନର ଜନନୀ ସେ। ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁର ଦିଅର ନଣନ୍ଦ ସମସ୍ତଙ୍କ କଥା ବୁଝି ଚାକିରୀ କଥା ବୁଝିବା ନିତି ଦିନିଆ କାମ, କିଛି ଫରକ ପଡିନି।ଯାହା ହେଉ ସ୍ବାମୀଙ୍କର ପାଠ ପଢା ସରିଗଲା। ପୋଷ୍ଟିଂ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘରେ ରହିବେ। ଟିକେ ଶାନ୍ତି ମିଳିବ। ଟିକେ ବିଶ୍ରାମ ମିଳିବ।କିନ୍ତୁ ସେମିତି କିଛି ହେଲା ନାହିଁ। ସବୁଦିନ ସକାଳୁ ଉଠନ୍ତି, ପୁଅ ଝିଅଙ୍କୁ ଜଳଖିଆ ଦେଇ, ଶାଶୁଙ୍କ ଠାକୁର ଘର ପୂଜା ପାଇଁ ସବୁ ସଜାଡି ଦେବା, ଶ୍ବଶୁର ଙ୍କ ମେଡିସିନ ଦେବା ଜଳଖିଆ ଦେଇ, ନିଜ କର୍ମ ସାରି ବାହାରନ୍ତି ସ୍କୁଲ। ସ୍ବାମୀ ଘରେ ଥାଇ ବି ଥରୁଟିଏ ସ୍କୁଲ୍ ରେ ଛାଡ଼ିବାକୁ କହି ନାହାଁନ୍ତି। ଧୀରେ ଧୀରେ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାର ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ ମାଳତୀ ଦିଦି।

ହଠାତ୍ ଚିଠି ଆସିଗଲା ପୋଷ୍ଟିଂ ମଣିପୁର ହେବ। ରାଜ୍ୟ ବାହାରକୁ ଯିବାକୁ ମାଳତୀ ଦିଦିଙ୍କ ଆଦୌ ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା। କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଜିଦି କଲେ ହଁ ଯିବି, କିଛି ଦିନ ପରେ ପୁଣି ଓଡିଶା ଫେରି ଆସିବେ। ଏତେ ଦୂରକୁ ପୁଅ ଯାଉଥିବା ଖବର ଶୁଣି ବାପା ମା ବି ମନ କଷ୍ଟ କଲେ। ମାଳତୀ ଦିଦି କୋହ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲେ ନାହିଁ।କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କୋହକୁ ସମ୍ଭାଳି ସମସ୍ତେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ବାବୁଙ୍କୁ ବିଦାୟ ଦେଲେ। ଚାକିରୀ ରେ ଯୋଗ ଦେଇ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଖୁବ୍ ଖୁସି ଥିଲେ। ମଝିରେ ମଝିରେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସନ୍ତି। ସ୍ତ୍ରୀ ପିଲା ବାପା ମା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖି ତାଙ୍କ ସହିତ ସମୟ ବିତେଇ ଫେରି ଯାଆନ୍ତି। ଦୁଇ ବର୍ଷ ପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଙ୍କ ର ଘରକୁ ଆସିବା ଧୀରେ ଧୀରେ କମି ଗଲା। ଫୋନ୍ କରିବା, କଥା ହେବା ଭଲ ମନ୍ଦ ବୁଝିବା ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ କମିଗଲା । ମାଳତୀ ଦିଦି ଙ୍କ ଚିନ୍ତା ବଢ଼ି ଗଲା। ମନରେ ସନ୍ଦେହ ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଲା। ବିଭିନ୍ନ ରୋଗ ମାଡ଼ି ବସିଲା। ତଥାପି ସ୍ବାମୀଙ୍କର ଦରଦ କିମ୍ବା ସହାନୁଭୂତି ସେ ଅନୁଭବ କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ।ଖରା ଦିନ ଛୁଟିରେ ଦୁଇ ଝିଅଙ୍କୁ ବାପ ଘରେ ଛାଡ଼ି ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଚାକିରୀ ସ୍ଥାନକୁ ଯିବାକୁ ଚିନ୍ତା କଲେ। ପୁଅ ଝିଅ ମାନେ ବଡ଼ ହୋଇଗଲେଣି। ଶାଶୁ ଶଶୁର ଙ୍କ ଅନୁମତି ନେଇ ପୁଅକୁ ଧରି ସ୍ବାମୀ ରହୁଥିବା ସ୍ଥାନକୁ ଯାତ୍ରା କଲେ। ପଚାରି ପଚାରି ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଜାଗାରେ ପହଞ୍ଚି ଯାହା ଦେଖିଲେ ମାଟି ଗୋଡ଼ ତଳୁ ଖସି ଗଲା। ମୁଣ୍ଡ ଠାରୁ ଗୋଡ଼ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ଥଣ୍ଡା ହେଲା ପରି ଲାଗିଲା।

ୟା ଭିତରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ବାବୁ ସେଠି ଗୋଟେ ନୂଆ ସଂସାର ଗଢି ସାରିଥିଲେ। ଆଉ ଗୋଟେ ସ୍ତ୍ରୀ ରଖି ସୁଖର ସଂସାର କରି ଆନନ୍ଦରେ ରହୁଥିଲେ। ପାଖରେ ପୁଣି କୁନି ଝିଅଟିଏ। ଏ ସବୁ ଦେଖି ପୁଅର ରାଗ ବଢ଼ି ଗଲା। ପୁଅର ରାଗ କୁ ଶାନ୍ତ କରି ସେଠାରୁ ଫେରିବା ର ବାଟ ଖୋଜିବାକୁ ପଡ଼ିଲା।ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ କିଛି କହିବାର ଭାଷା ନ ଥିଲା। ଏତେ ସ୍ନେହ, ମମତା, ପ୍ରେମ କୁ ପାଦରେ ଦଳି ଆଜି ଯଦି ସେ ଏତେ ବଡ଼ ପଦକ୍ଷେପ ନେଇ ପାରିଲେ।

ମାଳତୀ ଚିନ୍ତା କଲା କୋଡ଼ିଏ ବର୍ଷ ତଳର କଥା। କଲେଜ ରେ ପଢିବା ସମୟ ରେ କେତେ କାକୁତି ବିନତୀ ହୋଇ ପ୍ରେମ ନିବେଦନ କରିଥିଲେ ପ୍ରଶାନ୍ତ। ହାତରେ ଲାଲ୍ ଗୋଲାପ ଧରି ପ୍ରେମ ନିବେଦନ କରିଥିଲେ, ଆଉ ଯଦି ରାଜି ନ ହୁଏ ଆତ୍ମ ହତ୍ୟା କରିବେ ବୋଲି କହିଥିଲେ। ନିଜର ସବୁ ସୁଖକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ, ପ୍ରଶାନ୍ତ ପାଖରେ ସବୁ ସୁଖ ପାଇବା ଆଶାରେ ବିବାହ କରିଥିଲା। ନିଜ ଦରମା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ପାଠ ପଢ଼ାଇ ଡାକ୍ତର କରିଥିଲା। ତାର ଜୀବନ ବିଷୟରେ ଭାବି ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା। କିଛି ଦିନ ପରେ ଜଣା ପଡ଼ିଲା ତାକୁ କ୍ୟାନସର ହୋଇଛି।ପୁଅ ଝିଅ ମାଆ ର ରୋଗ କଥା ଜାଣି ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଲେ। ବୃଦ୍ଧ ବୟସରେ ସାହାରା ସାଜିଥିବା ବୋହୂର ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଜାଣି ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁର ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କୋହକୁ ସମ୍ଭାଳି, ନାତି ନାତୁଣୀ ଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ଚୁପ୍ ରହୁଥିଲେ।

ହଠାତ୍ ଖବର ପାଇ ପ୍ରଶାନ୍ତ ବାବୁ ପହଞ୍ଚିଲେ। ସେତେବେଳକୁ ମାଳତୀ ଦିଦି ବିଛଣା ଉପରେ ପଡ଼ି ସାରିଥିଲା। କଥା କହିବାକୁ ବଳ ପାଉ ନ ଥିଲା। ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଦେଖି ମନରେ ପୁଣି ଘୃଣା ବଦଳରେ ପ୍ରେମ ଭାବନା ଆସିଲା। ନିଜ ଭୁଲ୍ କରିଥିବାରୁ ନିଜକୁ ଲଜ୍ଜିତ ବୋଧ ହେଉଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ ବାବୁଙ୍କୁ। ହେଲେ ସେ କଣ କରିବେ। ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲେ ତୁମର ଇଛା ମୋତେ କୁହ। ହୁଏତ ମୁଁ ତୁମର ଶେଷ ସମୟରେ ସେତିକି ପୂରଣ କରି ପାରିବି।

ମାଳତୀ ଲୁହ, ଦୁଃଖ, କୋହ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଲା, ମୁଁ ମଲା ପରେ, ଯେଉଁ ଲାଲ୍ ଗୋଲାପ ରେ ମୋତେ ଦେଇ ଅମର ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା, ସେଇ ଗୋଲାପ ରେ ସଜେଇ ମୋତେ ମଶାଣିକୁ ନେଇ ଯିବ। ସେଇଥିରେ ମୁଁ ଶାନ୍ତି ପାଇବି। ଦିନ କେଇଟାରେ ମାଳତୀ ଦିଦିଙ୍କର ଶେଷ ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା।

ଯମରାଜ ଏବେ ଶିବଙ୍କର ଆଦେଶ ଅନୁସାରେ ଉପଯୁକ୍ତ ପ୍ରାଥୀକୁ ଚୟନ କଲେ ଏବଂ ସ୍ୱର୍ଗାଲୋକରେ ଏକ ଗୋଲାପ ବଗିଚା ନିର୍ମାଣ କରାଗଲା। ଏହାକୁ ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ କରିବା ପାଇଁ ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ଦାୟିତ୍ୱ ଦିଆଗଲା ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗାଲୋକର ଗୋଲାପ ରାଣୀ ଭାବରେ ନାମିତ କରାଗଲା।

ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ଗୋଲାପ ରାଣୀ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ ଦିନ ଏକ ସୁନ୍ଦର ଗୋଲାପ ଫୁଲର ରୂପ ଧାରଣ କରନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ଶିବ ସେହି ଗୋଲାପ ଫୁଲଟି ନେଇ ମାତା ପାର୍ବତୀଙ୍କ କେଶରେ ସଜାଇ ଦେଇ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ ପାଳନ କରନ୍ତି। ମାଳତୀର ଉପଯୁକ୍ତ କର୍ମ ପାଇଁ ସେ ମାତା ପାର୍ବତୀଙ୍କ ମଥାରେ ଶୋଭା ପାଇଲା।