ଅସୁରକ୍ଷିତ ପରୀ

ସେ ଆଣ୍ଠୁ ଭିତରେ ମୁହଁ ଗୁଞ୍ଜି ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ ଘୁଞ୍ଚି ଯାଉଥିଲା ଭୟରେ । 

ଆଖିରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଫୁଟି ଉଠିଥିଲା ଭୟଙ୍କର ଭୟ । 

ମୁଁ ବାପା ହେଲେ ବି ମୋ ପାଖକୁ ଆସୁ ନଥିଲା । 

ମାଆ ତାର ଢୋ ଢୋ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଥିଲା ଡ଼ାକ୍ତର ଖାନା ବାରଣ୍ଡାରେ । 

ଦୁଇ ଦିନ ପରେ ହୋସ୍ ଆସିଲା ବେଳେ ସେ ଚିତ୍କାର ଛାଡିଲା "ନାଇଁ ନାଇଁ, ଛାଡ଼ ଛାଡ଼, ମରିଗଲି ଆଃ

 ମରିଗଲି । "

ତାପରେ ପୁଣି ବେହୋସ୍ ହୋଇଗଲା । 

ଦୁଇଘଣ୍ଟା ପରେ ହୋସ୍ ଆସିଲେ ବି ଅଦ୍ଭୁତ ବ୍ୟବହାର କଲା । 

ଭୟରେ ତା ଆଖି ଜଳୁଥିଲା ଦପ୍ ଦପ୍ । କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ ଘନ ଘନ ଶ୍ୱାସକ୍ରିୟା କଲା । 

ଛାତି ଥରାଇ ଚିତ୍କାର ଛାଡିଲା ମାଆ ଆ ଆ । 

ଜବରଦସ୍ତି ଧଇଲେ ଆମ୍ପୁଡି କାମୁଡି ପକାଉଥିଲା ମୋତେ । 

ସେବେଠାରୁ ମୋ ଗେହ୍ଲଇ ଇଶି ଆଉ ବାପା ପାଖକୁ ଆସିଲା ନାହିଁ । ମୋତେ, ଡାକ୍ତର କିବା ଯେ କୌଣସି ବଡ଼ ପୁଅଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଚିର୍ ଚିର୍ ବାଜିଲା । ତା ମାଆ ଛାତିରେ ମୁହଁ ଗୁଞ୍ଜି ଦେଲା । 

କାମ ଧନ୍ଦାରୁ ଫେରିଲେ ଯେଉଁ ଇଶି ସାଙ୍ଗେ ଟିକେ କଥା ହେଲେ ମୋ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇ ଯାଉଥିଲା ସେଇ ମୋ ପ୍ରାଣ ଇଶି ଆଉ ପାଖକୁ ଆସିଲା ନାହିଁ । କିମ୍ବା ଘରୁ ବାହାରକୁ ଗଲା ନାହିଁ । ସବୁବେଳେ ଘରର ଗୋଟିଏ କୋଣେ ଲୁଚି ରହିଲା । 

ମୋ କୁନି ଛୁଆଟିର ଜୀବନ ଗୋଟିଏ ଇତିହାସ ହୋଇଗଲା

ସେ ଇତିହାସ କେଉଁ ବହିରେ ନୁହେଁ; ଆମ ଛାତିରେ ଲେଖା ହେଲା । 

ସେଦିନ ମନେ ପଡିଲେ ଦେହ ଶୀତେଇ ଉଠେ । ରକ୍ତ ଗୁଡା ହାବୁକା ହାବୁକା ହୋଇ ଆଖି ପଡେ ବାହାରି ପଡନ୍ତି । 

ସେଦିନ ଥିଲା ଗୋଟେ ଭୟାନକ ଯୁଦ୍ଧର ରାତି ଥିଲା ମୋ ଝିଅ ପାଇଁ ଓ ଆମ ପାଇଁ । ଖେଳ ପଡ଼ିଆରୁ ଆଉ ଘରକୁ ଫେରି ନଥିଲା ଇଶି । 

ଚାରି ଆଡ଼େ ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ,ଗଳି କନ୍ଦି ଖୋଜିଲୁ । ଇଶି,ଇଶି ଡାକ ଛାଡିଲୁ । ହେଲେ ଇଶି ମିଳିଲା ନାହିଁ । 

ସାରା ରାତି ଟର୍ଚ୍ଚ ଧରି ପାଗଳଙ୍କ ପରି ପୋଲ ତଳ, ମଠ, ବୁଦା ଖୋଜିଲୁ । ସବୁ ଆଡୁ ନିରାଶ ହେଲୁ । 

ଛାତି ଭିତର ଖାଲି ଭୟରେ ଧଡ଼ ପଡ଼ ହେଲା । ଆଜିକାଲି ଯେଉଁ ସମୟ ! ଓଃ ସେ କଥା ଭାବି ମରିଗଲା ପରି ଲାଗୁଥିଲା । 

ତୁମେ ଜାଣିଛ ! ଇଶି ଆମ ବାହାଘରର ବାର ବର୍ଷ ପରେ ଆମ କୋଳକୁ ଆସିଥିଲା । ଚନ୍ଦ୍ରଉଦିଆ ପରି ରୂପ । ଅନ୍ଧାର ଘରେ ପଶି ଗଲେ ଆଲୁଅ ହୋଇଯିବ । ଆଃ ଏମିତି ଗୋଟେ ସୁନା କଣ୍ଢେଇ ଦେବେ ବୋଲି ଠାକୁର ବୋଧେ ଏତେ ଡେରି କଲେ । 

ଇଶି ଜନ୍ମ ହେବା ଦିନ ଆମେ ପିଲା କାଙ୍ଗାଳ ମାଆ ବାପା ଦିଟା ପବନରେ ଚାଲୁଥିଲୁ । ଖୁସିରେ ହୋଲି ଖେଳୁଥିଲୁ । ଆନନ୍ଦ ଗଙ୍ଗାରେ ଡୁବ ପକାଉଥିଲୁ । ଛକରେ ଦୋକାନଟିଏ ଦେଇଛି । ତଥାପି ଅଳ୍ପ ରୋଜଗାର ହେଉ ପଛେ ଇଶିକୁ ମୋର ରାଜକୁମାରୀ ପରି ବଢ଼େଇଲି । ଲୋକେ ଇଶିର ଡଉଲ ଡାଉଲ ଚେହେରା ଦେଖି କୁହନ୍ତି - "ବିଶ୍ୱନାଥ ଝିଅଟି ବଡ଼ ହେଲେ ବିଶ୍ୱସୁନ୍ଦରୀ ହେବ । ଏମିତି ସୁନ୍ଦର ଝିଅ ଆମ ଅଞ୍ଚଳରେ କାହାନ୍ତି । "

ସତେକି ପରୀଟିଏ । 

ଏକଥା ଶୁଣି ଖୁସି ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆମକୁ ଭୟ ମାଡି ବସେ । ଝିଅ ଉପରେ ଆଭା, ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ଥୁ ଥୁ କରି ଛିପ ପକାଏ । ଡାହାଣା ଆଖି ଫୁଟି ଯାଉ ବୋଲି ଅଭିଶାପ ଦିଏ । 

ସତକୁ ସତ ଭୟ ଦିନେ ଆମକୁ ଗିଳି ଦେଲା । ଛଅ ବର୍ଷର ଝିଅ ଯେ କେହି ଦେଖିଲେ ଆଠ ନଅ ବର୍ଷର ଝିଅ ବୋଲି କହିବ । କେଜାଣି କିଏ ଆଖି ପକାଇଲା । ସାଙ୍ଗଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ପଡିଆରେ ସ୍କୁଲରୁ ଆସି ଖେଳୁଥିଲା ଯେ ଆଉ ଘରକୁ ଫେରିଲା ନାହିଁ । 

ରାତି ସାରା ଯେତେ ଖୋଜା ଖୋଜି କଲୁ ପାଇଲୁ ନାହିଁ । ତାପର ଦିନ ଶିବାନା ଝାଡା ଯାଇଥିଲେ ମଶାଣୀ ଆଡେ । ସେଇଠୁ ଧଇଁ ସଇଁ ହୋଇ ଆସି କହିଲେ ବିଶୁ, ବିଶୁ ଶୀଘ୍ର ଆ,ଇଶି,ଇଶି । 

ଗାଁ ଯାକ ଲୋକ ଦୌଡା ଦୌଡ଼ି ହୋଇ ଶିବାନା ପଛେ ଦଉଡ଼ିଲେ । ଆମ ଗାଁ ଠାରୁ ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରେ ଅଛି ଇଲୁ ବାବୁଙ୍କ ଭଙ୍ଗା ନିଛାଟିଆ ଘର । ସେଇଠି ଇଶିକୁ ପାଇଲୁ । 

କି ବୀଭତ୍ସ ରୂପ ମୋ ଝିଅର । ସୁକୁ ସୁକୁ ହେଉଥିଲା । ମକରା ସ୍କୁଟିରେ ପକାଇ ନେଇଗଲି ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ । 

ଆଠ ଦିନ ଡାକ୍ତର ଖାନାରେ ରହି ଘରକୁ ଫେରିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ମୋ ଆଗର ହସ୍କୁରି, ଚଳଚଞ୍ଚଳ ଇଶି ନଥିଲା । 

ମାଟିବୁଦା ବା କାଠ କଣ୍ଢେଇଟିଏ ହୋଇଗଲା । 

ଚାରି ମାସ ପରେ ଯେଉଁଦିନ ଆମ ଗାଆଁର ଗୌରାଙ୍ଗ ପୁଅ ସତ୍ୟ ଆମ ଘରକୁ ଖଣତି ନେବାକୁ ଆସିଲା, ତାକୁ ଦେଖି ଇଶି ରଡି ଛାଡିଲା; ମାଆ ଆଇଲା, ମାଆ ଆଇଲା । ମୋତେ ଚକେଲେଟ ଦେଇ ନେଇଯିବ । ମୋ ଡ୍ରେସ୍ ଚିରିବ । ମାଆ... ମାଆ... । ଆଇଲା କହି ପୁଣି ବେହୋସ୍ ହୋଇଗଲା । 

ଥାନାରେ ତ କେସ୍ ଚାଲୁଥିଲା । ମୁଁ ଝିଅର ଏପରି ହେବା ପୋଲିସଙ୍କୁ କହିଲି । ପୋଲିସ ସତ୍ୟ ଯେ କି ଏ ବର୍ଷ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷା ଦେବ ତାକୁ ଧରି ନେଇ,ମାଡ଼ ମାରିବାରୁ ସବୁ କଥା ମାନିଗଲା । ସେ ଓ ତାର ତିନି ଜଣ ସାଙ୍ଗ ମୋ ଛଅ ବର୍ଷର ଝିଅକୁ ଧର୍ଷଣ କରିଥିଲେ ଇଲୁ ବାବୁଙ୍କ ଛାତ ନଥିବା ଜଙ୍ଗଲ ପରି ହୋଇଥିବା ଘରେ । ସେଦିନ ପଡିଆରେ ପିଲାଙ୍କ ସହ ଖେଳୁଥିଲେ ଏ ଚାରିଜଣ । ସବୁ ଛୁଆଙ୍କୁ ଚକଲେଟ ଦେଲେ । କିନ୍ତୁ ଇଶିକୁ ଯେଉଁ ଚକେଲେଟ ଦେଲେ ସେଥିରେ ନିଶା ଥିଲା । ଇଶି ତା ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ଖେଳୁ ଖେଳୁ କେନାଲ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଳେଇଛି । ସେଇଠି ମୁଣ୍ଡ ବୁଲେଇ ପଡି ଯାଇଛି । ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସିବାରୁ ସମସ୍ତେ ଘରକୁ ଫେରିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଇଶିକୁ ସତ୍ୟ ଓ ତାର ଚାରି ଜଣ ସାଙ୍ଗ ଟେକି ନେଇଛନ୍ତି ସେଇ ନିକାଞ୍ଚନ ଭଙ୍ଗା ଘରକୁ । ରାତି ହେଲେ ତେଣିକି ଲୋକଙ୍କ ଯିବା ଆସିବା ବନ୍ଦ । ସେଆଡେ ମଶାଣୀ ପଦା । 

ଜଣଙ୍କ ପରେ ଜଣେ ନିଜ ଓରମାନ ମେଣ୍ଟାଇବା ପରେ ବେଚେତା ଛୁଆଟାକୁ ଏକା ଛାଡି ପଳେଇ ଆସିଛନ୍ତି । ଯଦି ବିଲୁଆ କୁକୁର କି ସାପ ମୁହଁରେ ମୋ ଇଶି ଚାଲି ଯାଇଥାନ୍ତା....ମୁଁ କଣ ଆଉ ଇଶିକୁ ପାଇଥାନ୍ତି !

ଓଃ ଏକଥା ଶୁଣି ପୋଲିସ ବାଲାଙ୍କ ସହ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଘୁରେଇ ଦେଲା । ଏଡ଼େ ବକଡେ ବକଡେ ପିଲା ! କି ଜଘନ୍ୟ ପ୍ରବୃତ୍ତି । 

ତାହେଲେ ମୋ ପରି ଝିଅର ବାପାମା କଣ କରିବେ ?

ଘରେ ଅଜା ଦାଦା ଶତ୍ରୁ । ବାହାରେ ସାଙ୍ଗସାଥୀ, ଟୋକା ବୁଢ଼ା ଶତ୍ରୁ । 

ହେ ଦୁନିଆଁ କୁହ କେଉଁଠି ମୋ ଇଶି ପରି ପରୀମାନେ ସୁରକ୍ଷିତ ! କେଉଁଠି ଲୁଚାଇ ରଖିବୁ ଆମ ଝିଅଙ୍କୁ । ଯେଉଁମାନେ ଧର୍ଷଣ କଲେ ସେମାନେ କେଇଟା ବର୍ଷରେ ଜେଲରୁ ଆସି ସେମାନଙ୍କ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କରିବେ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ବଳତ୍କାର ଶିକାର ହୋଇ ଯେଉଁ ଇଶିମାନେ ପାଗଳ ହୋଇଗଲେ ତାଙ୍କର କଣ ହେବ? ଯେଉଁ ପରୀମାନେ ମରିଗଲେ, ସେମାନେ କଣ ପାଇଲେ । 

ସେଇ ଦିନୁ ଇଶି ମୋର ପାଗେଳି । ସବୁବେଳେ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଆଇଲା ଆଇଲା ମାଆ ଆଇଲା କେବଳ କୁହେ । କୁଙ୍କୁରି କାଙ୍କୁରି ହୋଇ ଘର କୋଣେ କାନ୍ଥରେ ମିଶିଯାଏ ଯେପରି । 

ଏ ଚିତ୍କାର ଆମ ବାପାମାଆ ଛାତିକୁ ଟିକ୍ ଟିକ୍ କରି କାଟି ପକେଉଛି ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ । ଜାଣୁନା ଇଶି ଭବିଷ୍ୟତ କଣ ହେବ?ଏବେ ସିନା ତାକୁ ସାତ । କିନ୍ତୁ ସତର ବେଳକୁ କଣ କରିବୁ ଆମେ ! 

ପାଗଳ ମାଗଳ ଯା ହେଉ ଇଶି ମୋତେ ଅର୍ଥାତ ତା ବାପାକୁ ଜଣେ ପୁରୁଷ ଭାବି ଡରୁଛି ; ଏହା ଠାରୁ ପୁରୁଷ ହେବାର ଦଣ୍ଡ କଣ ହୋଇପାରେ ମୋ ପାଇଁ ?

ହେ ଭଗବାନ ! ମୋତେ ଏ ଘୃଣ୍ୟ ପୁରୁଷ ଜନ୍ମରୁ ପାରି କର । ମୋ ଇଶି ପରି ପରୀ ବଳତ୍କାରୀ ରାକ୍ଷସଙ୍କ କବଳରୁ ରକ୍ଷା କର ପ୍ରଭୁ,ରକ୍ଷାକର । 

କେବେ ଥମିମ ଏ ଲଜ୍ଜା ! କେବେ ଇଶି ମାନେ ସୁରକ୍ଷିତ ଜୀବନ ସ୍ୱାଧୀନ ଭୟମୁକ୍ତ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବେ !!