"ତମସୋ ମାଂ ଜ୍ୟୋତିର୍ଗମୟ".

ଯେବେ ମହାବିପତ୍ତି କରାଘାତ କରେ,

ମଣିଷ ର ଗଢା ଅଭେଦ୍ୟ ସୁରକ୍ଷା ବଳୟ କୁ,

ଯେବେ ପ୍ରକୃତି ର ତାଣ୍ଡବ ଆଗେ,

ବିବଶ ହୁଏ ଅନଭିଜ୍ଞ ଅଥଚ ବିଜ୍ଞ ମଣିଷ..

ଜୀବନ ର ନିତାନ୍ତ ଲାଗୁଥିବା ସବୁତକ ଇଛା ଆକାଂକ୍ଷା 

କେତେ ନିରର୍ଥକ କେତେ ଯେ ତୁଚ୍ଛ ,

ସେତେବେଳେ ହିଁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରେ ମଣିଷ ,

ଯେବେ କାଳ ର କବଳେ ସେ ହୋଇ ଯାଏ ଦାସ...

ସ୍ବପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିବା ଭଳି ଅଚାନକ ହୁଏ ମୋହଭଙ୍ଗ 

ମୋହଭଙ୍ଗ ପରେ ହିଁ ହୁଏ ନିଜ ଚେତନା ର ଆବିଷ୍କାର 

ସ୍ଵପ୍ଣଚାରୀ ମଣିଷ ନିଜ କୁ ଖୋଜେ ବାସ୍ତବ ର ଦୁନିଆ ରେ,

ବାସ୍ତବତା ଲାଗେ ମିଛ ପ୍ରହେଳିକା ...

ଆଜନ୍ମ ସର୍ତବଦ୍ଧତା ରେ ପ୍ରତିବଦ୍ଧ ମଣିଷ,

ବିଚରଣ କରେ ଗୋଟେ ମିଥ୍ୟା ପୃଥିବୀ ରେ ,

ଖୋଜିଚାଲେ ସତ କୁ ପାଣ୍ଡୁଲିପି ରେ ,

ଭୁଲିଯାଏ ସତ ପରା ଲେଖା ହେଲେ ମିଛ ପାଲଟି ଯାଏ ..

ଭିଡ ଭିତରେ ସେ ଖୋଜିବୁଲେ ନିଜ ର କେହି ,

ନିଜ ଛାଡ ସଭି ଙ୍କୁ ପଚାରେ ନିଜ ବିଷୟ ରେ ,

ହୁଦୟ ର ଅମୁହାଁ ଦେଉଳରେ ଅପୂଜା ରହି ଯାଏ ଅନ୍ତରାତ୍ମା ,

କୋଳାହଳ ଭିତରେ ନିଜ କାନ କୁ ଶୁଣାଯାଏନି ଆତ୍ମା ର ବିଳାପ ...

ପାଇବାର ଲୋଭ ,ହରେଇଦେବା ର ଭୟ ,

ଅପାରଗତା ର କ୍ଷୋଭ ର ଭ୍ରମ ରେ ଭ୍ରମିତ ମଣିଷ 

ଏଇମିତି ଆଖିରେ ଅନ୍ଧପୁଟୁଳି ବାନ୍ଧି,

ଗାଉଥାଏ ମାଗୁଥାଏ ଶୂନ୍ୟ କୁ ଚେନାଏ ଆଲୋକ ,

"ତମସୋ ମାଂ ଜ୍ୟୋତିର୍ଗମୟ".....