ସପନର ରାନି

ସିତ ମସିଆ କାକର ଦିନେ

କଅଁଲ ସିତଲ ଖରା,

ଖେଲସି କେତେ ଲୁକଲୁକାନି

ଦେସି କେତେ ଚହରା

କଇଁ ଫୁଲିଆ ଚେହେରା ତାର

ଲୁଭଲୁଭାନି ହସି

ଚମ୍ପା ଫୁଲିଆ ରଙ୍ଗଟା ଦେଖି

ମୁଇଁ ଜାଉଛେ ରସି

ଖେଲସି କେତେ ବୁଲସି କେତେ

ଡେଲି ସପନେ ଆସି

ଖିଲ ଖିଲେଇ ହସ୍ ସି କେତେ

କାନ ତରେ ମୋର ବସି

ଚାଲି ଟା ତାର ରାଜହଂସି ଲେଖେ

କଥା ଟା ତାର କୁଇଲି

କଂପେଇ ଦେସି ଏରିଆ ଜାକର

ମହକେ ଜେନ୍ତା ମଲି

କହେମି କେଭେ ମନର କଥା

ନାଇ ପାରୁଛେ କହି

ସପନର ରାନି କେ ସୁରତା କରି

ନାଇ ପାରୁଛେ ରହି ।