ଶ୍ୟାମଳୀ କନ୍ୟା

ଶ୍ୟାମଳୀ କୋମଳୀ ନାରୀ ରୂପ ବାଳୀ

ସ୍ନେହେ କରେ ପରିଷିକ୍ତ

ତମିସ୍ରା ଗଭାକୁ ଯେହ୍ନେ ତାରା ଗୁଚ୍ଛ

ଗରବ କରିଛି ତେକ୍ତ ।

ମଧୁ ଯାମିିନୀରେ ମଧୁ ଝରା ହସ

ତା ଓଠେ କରିଛି ବାସ

କଜ୍ଜଳ ନୟନ ମୁୁୁକୁତା ଯେସନ

ଶୋଷୀକୁ କରାଏ ତୋଷ ।

ଘନ କୃଷ୍ଣ ବେଣୀ ଲେଖଇ କାହାଣୀ

କୋଟି ସିନ୍ଧୁ ଖେଳେ ଦୋଳି

କଟି ବେଳାଭୂମି ଯାଉ ଥାଏ ଚୁମ୍ବି

ମୁଗ୍ଧେ ନାଚେ ସତେ ହେଳି ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଆଙ୍କି ଭ୍ରୁଲତା ଭ୍ରୁଭଙ୍ଗିି

କୃଷ୍ଣା ରୂୂପ ସଙ୍ଗେ ସ୍ପର୍ଦ୍ଧୀ

ମନ ଗଙ୍ଗାଜଳ ରହିଲେ ନିର୍ମଳ

ଶାମୁକାରେ ମୁକ୍ତା ବନ୍ଦୀ ।

କଳା ବଉଦର ଫାଙ୍କରୁ ଯେସନେ

ଚପଳା ଚମକ ଦୃଶ୍ୟ

ସେହି ରୂପେ ତାର କ୍ରୋଧ ହୃଦୟରୁ

ଝରେ ପ୍ରୀତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହାସ୍ୟ ।

ତନୁ ରଙ୍ଗ ସିନା କୃଷ୍ଣକାୟ ବର୍ଣ୍ଣ

ମମତା ହୃଦୟେ ଭରା

ସେହି ମାତା ଜାୟା ଦୁୁଃଖେ ସୁୁୁଖେ ଛାୟା

ରୂପ ତା ନହେଉ ତୋରା ।

ଶ୍ୟାମଳ ବର୍ଣ୍ଣରୁ ଭୀମା ଦୁର୍ଗା ସୃଷ୍ଟି

ଓତପ୍ରୋତ ଜଗ ଜନ

ଘୃଣିତ ନହେଉ ସଂସାର ପଥ ରେ

କଳା କନ୍ୟା ରତ୍ନ ସମ ।