ଶେଫାଳୀ

ଝଡି ଯିବା ପାଇଁ ଜନ୍ମ ତୁମର,

ସୁନ୍ଦର ଅଥଚ ଅଲୋଡା।

        ବେଳେବେଳେ ସନ୍ଦେହ ହୁଏ;

    ଯେଉଁ ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଜହ୍ନ ଦେଖିପାରେ

          କ'ଣ ଦେଖିପାରେନା ସୂର୍ଯ୍ୟ?

    ଯେଉଁ ମହକ କବି ବାରିପାରେ

          କ'ଣ ବାରିପାରେନା ଏ ସମାଜ?

   ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ଅଛି ତୁମ ପାଇଁ

      ଦ୍ୱେଷ କିମ୍ବା ଅଭିମାନ ବି ଭାବିପାର।

ପ୍ରକୃତି ର କେଉଁ ଉପକାରର ବୋଝ ଏତେ ଅଣନିଃଶ୍ବାସୀ କଲା ଯେ

 ଅଜାଡ଼ି ଦେଲ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ଵ କୁ ଧରଣୀ ବୁକୁରେ? 

  କେମିତି ହସି ହସି ଚାପି ହେଇପାର,

       କେଉଁ ଅଜଣା ର ପାଦତଳେ?

  ପୁଣି ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହୋଇଯାଅ,

       ଅଜସ୍ର ଧୂଳି ମାନଙ୍କ ଭିତରେ?

      ଅନ୍ଧ ଏ ଦୁନିଆ 

     ନା ଅଭିଶପ୍ତ ତୁମେ?

ବୁଝିବାର ଚେଷ୍ଟା ବାରମ୍ବାର କରି ମଧ୍ୟ ବିଫଳ ହେଇଛି,

ଅବୁଝା ଏ ମନ କେବଳ ତୁମ ଉତ୍ତର ର ଅପେକ୍ଷା କରିଛି।

   ରାତିର ସେ ଶିଶିର ଠୋପା ଯେ ତୁମ ଲୁହ,

       ଚିହ୍ନିବାକୁ ଆଉ ବାକି ନାହିଁ;

     କାହିଁକି ଯେ ବାଛିଲ ଶରତ,

        ଜାଣିବାକୁ ଆଉ ବାକି ନାହିଁ।

 ତୁମେ ଯେ ଖୋଜୁଥାଅ ଗୋଟେ ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ର ଉପାସକ,

         ବୁଝିବାକୁ ଆଉ ବାକି ନାହିଁ। 

ସେଥିପାଇଁ ଆଜି ଗୋଟେଇ ଆଣିଛି ମୁଁ;

  କେଉଁ ଅଜଣା ର ପାଦତଳେ

         ଦଳି ହେଇଯିବା ଆଗରୁ

 ଅଜସ୍ର ଧୂଳି ମାନଙ୍କ ଭିତରେ

       ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହେଇଯିବା ଆଗରୁ।

    ପାଣି ଫରୁଆ ରେ ଆଜି ସଜେଇ ଦେଇଛି ମୁଁ;

       ହୁଏତ ଜୀବନକୁ ଟିକେ ଦେଖିନେବି,

           ତୁମେ ମଉଳି ଯିବା ଆଗରୁ....