ପ୍ରିୟା-୪୩

ମେଘ ସବାରି ରେ ଆସ ଯେବେ ପ୍ରିୟା

      ବର୍ଷାରାଣୀ ଯାଏ ରୁଷି ,

ଛମ ଛମ ତୁମ  ପାଉଁଜୀର ସ୍ବର

      ତାଠୁ ମଧୁର ବେଶି ।

ପୁଛ ଟେକି କେକୀ  ଯେତେ ନାଚିଲେ ବି

      ଝରେନି ବରଷା ଆହେ ,

ତମେ ରୁଷି ଗଲେ  ମେଘ ଘୋଟି ଯାଏ

      ଅଦିନିଆଁ ଝଡ଼ ବହେ ।

ଚାଲି ଯାଉ ଥିଲେ   ଗଜଗମନୀ ରେ

      ଗମନ ଭୁଲନ୍ତି ନାୟିକା ,

ଚାହିଁ ଦେଉ ଥିଲେ    ମୃଗନୟନରେ

     ମୃଗ ହେଇଯାନ୍ତି ଜଳକା ।

କଥା ତୁମ ଲାଗେ  ରାଣୀ ମଧୁମକ୍ଷି 

      ବଂଶୀ ସ୍ବନ ଲାଗେ ବେସୁରା ,

ଲାଜବତୀ ଯେତେ  ଲାଜ ଭୁଲି ଗଲେ

      ଦେଖି ତୁମ ଲାଜ ପସରା ।

ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ବର୍ଣ୍ଣାଳୀ ତୁମେ

        ବର୍ଣ୍ଣମାଳା ହୁଏ ନିଅଣ୍ଟ ,

ପ୍ରିୟା , କେମିତି ବର୍ଣ୍ଣିବି କୁହତ ?