ମନ

ସ୍ମୃତିର ଫରୁଆ ଖୋଲି ଦେଖିଲି ଜଣକୁ,

ଚୁଲୁବୁଲି ଅମାନିଆ ଫୁଲ ଫଗୁଣକୁ ।

ପଚାରିଲି ନା ତାର ସୋହାଗେ ମୁଁ ହସି,

କୁହ କିଏ ଅଟ ତୁମେ ଆଗୋ ମଦାଳଶୀ ।

ମାୟାବିନୀ ରୂପସୀ ଗୋ କେଉଁଁଠି ଗୋ ରୁହ,

ସନ୍ଦେହ ଫିଟାଇ ମୋର ସରାଗରେ କୁହ ।

କହିଲା ସେ ମୃୃୃଦୁୁୁହସି ଶୁଣ ମୋର ନାମ,

ମୁଁ ତୁମର ମନ ଅଟେ ନ ହୁୁୁଅ ଗୋ ଭ୍ରମ ।

ମୋ ପାଇଁ ଜଗତେ ତୁୁମେ ମନୁୁୁଷ୍ୟ ବୋଲାଅ,

ମୋତେ ନେଇ ନାନାବିଧ କୃତି ସୃୃଜୁ ଥାଅ ।

ମୁଁ ଅଟେ ଚେତନା ସୁଅ ଜୀବନ ପ୍ରକାଶ,

ବହୁତ ରୂପ ମୋହର ଅନନ୍ତ ବିିକାଶ ।

କେବେ ହୁଏ ପୁୁରୁଷ ମୁଁ କେବେ ପୁଣି ନାରୀ,

କେବେ ଅଟେ ମହାଧନୀ କେବେ ମୁଁ ଭିକାରୀ ।

କେବେ ପୁଣି ସନ୍ୟାସୀ ମୁଁ କେବେ ଯୋଗେଶ୍ବର,

କେବେ ମହାଗୃୃୃହସ୍ଥ ମୁଁ ବୁୁଲଇ ସଂସାର ।

ଅଭିମାନୀ ପିରତୀ ମୁଁ ଅମାନିଆ ସ୍ତ୍ରୀ,

ମୋ ବିିନା ତୁୁୁମର କେବେ ଆନଗତି ନାହିଁ ।

ମୁଁ ଅଟେ ଲାଜେଇ ନଈ ପୁନେଇର ଜହ୍ନ,

ବିଚିତ୍ର ବର୍ଣ୍ଣା ମୁଁ ପୁୁଣି ଅଟେ ତୁମ ମନ ।