ମାଆ

ସବୁଠୁ ନିଜର ଅଟେ ମୋ’ ମାଆ 

ବିପଦ ବେଳର ହୁଅଇ ସାହା ॥

ଦୁଃଖରେ ସୁଖରେ ସାଥିରେ ଥାଏ, 

ସଦା ସତକଥା ମତେ ସେ କହେ॥

ଶୁଖିଗଲେ ମୋର ଛୋଟିଆ ମୁହଁ

ଆଖିରୁ ତାହାର ଝରଇ ଲୁହ ॥

ପୁନେଇଁ ପରବେ ଆମରି ଘର

ଲିପାପୋଛା କରେ ମାଆଟି ମୋର ॥

ରାତିରେ ଶୁଣାଏ ଗୀତ ଓ ଗଳ୍ପ 

ଶୁଣୁଶୁଣୁ ଆସେ ନିଦ ଅଳପ ॥

ଅମୃତ ଅଟେ ମୋ’ ମା’ ହାତ ଖାଦ୍ୟ, 

ଖାଦ୍ୟ ନୁହେଁ ସତେ ମହାପ୍ରସାଦ ॥

ସେହି ପ୍ରସାଦକୁ କଲେ ମୁଁ ପାନ

ଧନ୍ୟ ହୋଇଯିବ ଏହି ଜୀବନ ॥

ହୃଦୟରେ ତାର ସ୍ନେହ-ମମତା 

ତା ଲାଗି ହେବି ମୁଁ ଜଗତଜିତା ॥

ସେବା ଶୁଶ୍ରୂଷା ସେ ନିଇତି କରେ

ଛନ୍ଦ, କପଟରୁ ବହୁତ ଦୂରେ ॥

ସବୁଠୁ ନିଜର ମାଆଟି ମୋର 

ତା ଲାଗି ଯିବି ମୁଁ ସରଗ ପୁର ॥

ଜଗାକୁ ମୋର ଏତିକି ଗୁହାରି

ଭଲରେ ରଖ ତୁ ମାଆକୁ ମୋରି ॥