ମା ଓ ମମତା

ମା ମମତା ଆଗରେ, ସବୁ କିଛି ଫିକା, 

ମା କେବେ ସନ୍ତାନ କୁ ଦିଏ ନାହିଁ ଧକ୍କା, 

      ତାଆ ପଣତ କାନି 

    ସବୁ ଦୁଃଖ, ନେଇଯାଏ ଛାଣି  ।

ନର ହେଉ କି ବାନର, ଶୂର କି ଅଶୂର, 

କୀଟ ଠାରୁ ବ୍ରହ୍ମ ଯାଏଁ, ଯେତେକ ବିଶ୍ୱର, 

      ମାଆ କୋଳରୁ ଜାତ 

   ମାଆ କୋଳ ବିନା ସୃଷ୍ଟି ଅସମ୍ଭବତ ।

ମାଆ ଅଛି ଯାହାର ହେ, ସବୁ ସୁଖ ତାର, 

ମାଆ ଛେଉଣ୍ଡ ପିଲାଟି, ପାଏ ହତାଦର, 

     ମାଆ କବଚ ତାର 

  ବିପଦେ ଆପଦେ ସାହା ହୁଏ ତାହାର ।

ମାଆ ମାଆ ଡାକରେ, କି, ମଧୁର ଅଛି, 

ମାଆ ଥିବା ପିଲାଟି ହିଁ ତାହା ବୁଝିଛି, 

     ମାଆ ନାହିଁ ଯାହାର 

  ଦୁନିଆଟା ତା ପାଇଁ ଘୋର ଅନ୍ଧାର ।

ରତ୍ନପଲଙ୍କ କି ସରି ମାଆ କୋଳକୁ, 

ଚାମର ସରି ନ ହେବ, ମାଆ କାନିକୁ, 

    ସୁଖ ନିଦ୍ରା ଯେ ଆସେ 

ମାଆ ଯଦି ହାତେ, ତାର ମଥା ଆଉଁସେ ।

କି ନିଦାଘ କି କାକର କି ବରଷା ଧାର, 

କିଛି ବାଧେ ନାହିଁ ମାଆ, ଥିଲେ ପାଖର, 

     ଅଭୟ ମାଆ ହାତ 

  ଲାଗେ ଯେନହେଁ ସୁଦୃଢ ଛାତ ।

କହେ ନବନୀତ ମାଆ ମମତା କୁ ନେଇ, 

  ସରଗ ସୁଖ ବି ତାର ସରି ନୁହଁଇ, 

     ସ୍ନେହର ସେ ଭଣ୍ଡାର

  ମମତାର ଅସରନ୍ତି ମହାସାଗର

 ମହାସାଗର, ମହାସାଗର, ମହାସାଗର ।