କାଗଜ ଡଙ୍ଗା

ଯାଆ ଯାଆ ଭାସି ଯାଆରେ

ମୋର କାଗଜ ଡଙ୍ଗା

ମନଟି ତୋହର ନିଶ୍ଚୟ 

ହେବ ପବିତ୍ର ଗଙ୍ଗା ।

ବାଟେ କେତେ ସାଥୀ ଭେଟି ତୁ

ଲଭି ଅପାର ସୁଖ

ଓଳି ଝର ପାଣି ଭୁଲିବୁ

ସ୍ମରି ଅତୀତ ଲୋକ ।

ଦିନେ ଏ ଉତ୍କଳ ମାଟିର

ସାଧବ ପୁଅମାନେ

ବେପାର ବଣିଜେ ବାହାରୁ-

ଥିଲେ ହରଷ ମନେ ।

ମେଲାଇ ଦରିଆ ବୁକୁରେ 

ପାଲ ଟଣା ନାଆଟି

ଲଦି ନେଉଥିଲେ ସାମଗ୍ରୀ

ଯାହା ଉତ୍କଳ ଭେଟି ।

ସିଂହଳ ସୁମାତ୍ରା ବୋର୍ଣ୍ଣିଓ

ଜାଭା ଆଦି ଦୀପରେ

ବଣିଜରେ ଧନ ରତନ

କେତେ ଯେ ଆଣୁଥିଲେ ।

ଗରବ ଗୌରବ ସେମାନେ

ଉତ୍କଳର ସମ୍ମାନ

କାଳବକ୍ଷେ ଦେଇ ଅଛନ୍ତି

ସ୍ୱାକ୍ଷର ଅମଳିନ ।

ପାରାଦୀପେ ଏବେ ଜାହାଜ

ଲାଗେ ଭେଳାକୁ ଭେଳା

ବନ୍ଦର ରୂପରେ ଶୋଭିତ

ବେଳା ବିପଣୀମାଳା ।

ଆଜି ଯେ କାର୍ତ୍ତିକ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା

ସେହି ସ୍ମୃତି ବହନ

ବୃହତ୍ କ୍ଷୁଦ୍ର ଜଳାଶୟେ

ହୁଏ ଡଙ୍ଗା ଭସାଣ ।

ଦୋହଲି ଦୋହଲି ତଉଲି

ଧାଉଁଥିବୁ ଆଗକୁ

ସାଥୀମେଳେ ବାଣ୍ଟୁଥିବୁ ତୁ

ନିଜ ସୁଖଦୁଃଖକୁ ।

କାଗଜେ ଗଢ଼ା ତୋ ଶରୀର

ସୁଅ ମୁହେଁ ପତର

ତଥାପି କେବେ ବି ମନରେ

ଭୟ ନଥାଏ ତୋର ।

ବାଳକ ମନରେ ଅପାର 

ହରଷ ଭରି ଦେଇ

ପାଠ ସହ ଯୋଡ଼ି ହୋଇଛୁ

ତା'ର ଶିକ୍ଷଣ ପାଇଁ ।

ଗଣିତ ପାଠରେ ତୋହର

ପରା ବେଶି ଆଦର

ଜ୍ୟାମିତିକ ଆକୃତି ଧରି

କରୁ ତା' ମନେ ଘର ।

ବାଳକଠୁ ବୃଦ୍ଧ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ତୋତେ ନଭୁଲି କେହି

ଗଢ଼ିବା ପ୍ରଣାଳୀ ଶିଖାନ୍ତି

ଉତ୍ସାହ ଭରି ଦେଇ ।

ପିଢ଼ି ପରେ ପିଢ଼ି ନଭୁଲି

ତୋ କମନୀୟ ରୂପ

ଭାଙ୍ଗ ପକାଇ ଗଢ଼ୁଥିବେ

ଭାବି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଦୀପ ।

କ୍ଷୁଦ୍ର ହେଲେ ବି ତୋ' ଶରୀର

ମହାନତା ଭରିଛି

ଅନ୍ତଃଚକ୍ଷୁ ଯେ ନିକ୍ଷେପିଛି

ସିଏ ବୁଝି ପାରିଛି ।