ଝୁରୁଛି ତୁମକୁ ବସୁଧା ହେ ରାଧା

ଝୁରୁଛି ବସୁଧା ତୁମକୁ ହେ ରାଧା

ଅପାକୃତ ପ୍ରେମ ପାଇଁ

ତୁମ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରୀତି ଗାଉଅଛି ଗୀତି

ସକଳ ହୃଦୟ ଛୁଇଁ ।

ଗୋଲକପୁରର ବାସିନୀ ହିଁ ତୁମେ 

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା

କେଳି କରୁଥିଲ ସେଠାବରେ ରହି

ଲାଖି ସ୍ବାମୀଙ୍କର ହିଆ ।

ସୁଦାମା ଶାପରେ ମରତେ ଆସିଲ

କୃଷ୍ଣ ବି ତୁମ ପଛରେ

ଦୁହେଁ ଗୋପପୁରେ ନାନା ବାଲ୍ୟଲୀଳା

କଲ ଦ୍ବାପର ଯୁଗରେ ।

ତୁମ ଆହ୍ଲାଦିନୀ ଶକତି ବଳରେ

କୃଷ୍ଣ ସଂହାରି ଅସୁରେ

ବିଜୟ ତିଳକ ମଥା ପରେ ବୋଳି

ଉଭା ହେଲେ ମଥୁରାରେ ।

କଣା ମାଠିଆରେ ପାଣି ଆଣି ତୁମେ

ଦେଖାଇଲ ସତୀପଣ 

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ପତି ଥିଲେ ବି ତୁମର

ମହାସତୀରେ ଗଣନ ।

ଦ୍ବାରିକା ନଗରୀ ଯାଇଥିଲ ଦିନେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣେ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ

ଫେରି ଆସିଥିଲ ରହି କିଛି ଦିନ

ନୈସର୍ଗିକ ପ୍ରେମ ବହି ।

ତୁମରି ପାର୍ଥିବ ମନ ସେହି ସ୍ଥାନେ

ପାଇନଥିଲା କି କଷ୍ଟ

ତଥାପି ମନକୁ କରି ନିଜ ବଶ 

ରହି ପାରିଥିଲ ତୁଷ୍ଟ ।

କୃଷ୍ଣ ଭାବନାରେ ଦୁର୍ବଳ ଶରୀରେ

ଅରଣ୍ୟେ କରି ନିବାସ

ମାନବ ଶରୀର କରିଦେଲ ନାଶ

ଧରି ସନ୍ନ୍ୟାସିନୀ ବେଶ ।

ଏକଥା ବୁଝଇ କୃଷ୍ଣ ଭକ୍ତି ମତି

ଆନ କି ପାରିବ ଆଉ

ଏ ଦେହରେ ପ୍ରାଣ ଥିବା ପରଯ୍ୟନ୍ତ

ଶ୍ରୀପଦରେ ଧ୍ୟାନ ଥାଉ ।