ଗୁରୁ ଯେ ମଳୟ ପବନ

ଗୁରୁ ଯେ ମଳୟ ପବନ 

କାଠ କୁ କରନ୍ତି ଚନ୍ଦନ । 

ମଣିଷ ମହାନ କରନ୍ତି 

ସୁ ବ୍ୟବହାର ସେ ଶିଖାନ୍ତି ।

ମାଟି କୁ ଦିଅନ୍ତି ଆକୃତି 

ନା ନା ରୂପରେ ଶୋଭା ପାନ୍ତି ।

ମାତା ପିତା କି ବନ୍ଧୁସଖା 

ଉତ୍ତମ ଠୁ ନିଅ ଶିକ୍ଷା ।

ଉତ୍ତମ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁ ହେଲେ 

ଜୀବନ ସୁଧୁରିବ ଭଲେ ।

ଦୁଃର୍ଜନକୁ ଗୁରୁ ଧରିକରି 

ଅଧା ବାଟ ରେ ଯାଏ ହାରି । 

ଦ୍ରୋଣ ପରଶୁରାମ ଗୁରୁ 

ପଲ୍ଲବୀ ଉଠେ ଶୁଷ୍କ ତରୁ ।

ଜୀବନ ଗୁରୁଙ୍କର ବିନା 

ପଶୁତ୍ୱ ଜାଗି ଉଠେ ସିନା । 

ଶୁକ୍ରାଚାର୍ଯ୍ୟ ଙ୍କ ଗୁରୁ ପରି 

ସମାଜ ଅସୁରରେ ଭରି ।

କୈକାଶି ପରି ମା ନ ହେବ 

ସମାଜେ ରାବଣ ଗଢିବ ।

କୌଶଲ୍ୟା ଯଶୋଦା ଯେ ମାତ

ରାମ କୃଷ୍ଣ ଙ୍କୁ ଦିଏ ଜାତ ।

ଗୁରୁ ଯେ ଅସଲି ଠାକୁର, 

ତାଙ୍କୁ ନ କର ହତାଦର ।

ଦିଅ ଯେ ଉତ୍ତମ ବେଭାର 

ସୁସମାଜ ଗଠନ କର ।