ଦୁଃଖ ଦେଇଗଲେ ଦରଦୀ ବନ୍ଧୁ

କି କହିବି ସଖି  ପ୍ରାଣ ମିତଣୀ ଲୋ

   କଳାକାହ୍ନୁ ଦଗାଦିଆ

କଣ୍ଟ ଦେଇଥିଲେ  ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ

   ଉଛୁର କରନ୍ତି କିଆଁ

  ଜଳୁଛି ଧଇର୍ଯ୍ୟ ବନ

ତେଜି ମୁଁ ସଦନ  ଅସହ୍ୟ ବିରହେ

  ଭ୍ରମେ କୁଞ୍ଜ ଉପବନ ।

କୃଷ୍ଣ ଅଭିସାରେ  ବିଳପେ ହୃଦୟ

  ଘାରେ ମନସିଜ ଜ୍ଜ୍ୱର 

ଚିତ୍ତକୁ ବିକାରେ  କୋକିଳର କୁହୁ

   ମଳୟ ମନ୍ଦ ସମୀର

   ଉଚ୍ଚାଟଇ ବଂଶୀସ୍ଵନ 

ଦେଖିବାକୁ ପ୍ରିୟ  ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ର ମୁଖ

  ମନ ମୋ ହୁଏ ଉଚ୍ଛନ୍ନ ।

ରମ୍ୟ ବୃନ୍ଦାବନେ  ପ୍ରବହେ ଯମୁନା

   ସୁନୀଳ ଜଳ ତରଙ୍ଗ 

ଦିଶେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ  ମୁକୁଳେ କଦମ୍ବ 

   ଆହ୍ୱାନେ ବାସ ଚନ୍ଦନ

  ଶିହରେ ଦେହେ ପୁଲକ

ଶ୍ରୀହରି ଚରଣ  ବାସେ ପଦ୍ମରାଗ 

   ଲୋଲୁପେ ମନ ମଧୁପ ।

ସରସ ସୁନ୍ଦର   ଋତୁ ମଧୁମାସ

   ବିଭୋର ପ୍ରାଣ ଅଧୀର 

ଦୁଃଖ ଦେଇଗଲେ  ଦରଦୀ ବନ୍ଧୁ ମୋ

  ଭାବିଲେ କି ମୋତେ ପର

   କୁହ ମୁଁ କରିବି କିସ

ନିରାଶ କରିଲେ  ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କେଶବ

  ହଳାହଳ ଲାଗେ ବିଷ ।

କରି ଆଲିଙ୍ଗନ  ପ୍ରବୋଧନ୍ତି ସଖି

  ଭାବ ବିନୋଦିଆ ହରି

ବେଣୁଧର କୃଷ୍ଣ  ରସ ରାସେଶ୍ବର 

  କରିବେନି ବେଶୀ ଡେରି

   ହରି ନାମ ସୁଧାରସ

ରଙ୍ଗର ଅବିର  ବୋଳି ହୋଇ ମୁହେଁ

   ସୁଜନେ ବିଷାଦ ନାଶ ।