ଦାଦନ

କେଉଁ ଅସହଣୀ ଘୁମନ୍ତ ଲଗନେ 🌤

ଭିଜାଇବା ର ସ୍ୱପ୍ନ ବୁଣି

ଭସାବାଦଲ ଖଣ୍ଡେ ଚକ୍କର ଦେଲା

ଶାଗୁଣା ର ପକ୍ଷ ମେଲି 🌫

ମୁଣ୍ଡ ନଥିବା ମୁଣ୍ଡିଆ ପାହାଡ

ଉହୂଙ୍କି ଚାହିଁଲା ... । 🌚

ଚାତକ ର ତୃଷ୍ଣା କୁ ନିରେଖି

ଖସି ପଡିଲା କେତେ ବିନ୍ଦୁ ଜଳ ।

ସନ୍ତପ୍ତି ଗଲା ମା ମାଟି ବକ୍ଷ

ମୋହାଛନ ଏବେ ବେକୁବ୍ ପରାଣ

ଶାଗ ପେଜ ଖିଆ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ଆତ୍ମା

ନିଜ ସାଥେ ନିଜେ ଦେଲା ଧକ୍କା 🌬

ଗଦାଏ ଆଶାର ନିଆଁ ଜାଳିଦେଲା

ସଗା ଭଗା ମା ମାଟି ମାୟା ।

ବିଶ୍ୱାସ ର ସଂଜବତୀ ପରକଲା

ଦେଇପିଣ୍ଡି ଘର ଅଗଣାକୁ ।

ମା ମାଟି ସିଙ୍ଘାଣିନାକି ଟେ ଏବେ

ମୁହଁ ବୁଲେଇ ମୋହିଗଲା ପରର ଛାଇକୁ

ଦଲାଲ୍ ର କୁହୁକ ମାୟାରେ ।

ବର୍ଷିଗଲା ପାଣି ବହଳ ପଣରେ 🌧

ଭିଜିଲା ତୁଷାର୍ତ୍ତ ତୃଷ୍ଣା ର କାତରେ ।

ଦୁଇମୁଠା ଭାତ ଖୁଦଯାଉ ଉଣ୍ଡି

ପେଟଠାରୁ ହାଣ୍ଡିଶାଳ ଅଣ୍ଡାଳି ହେଉ ଥିବା

ଆଖି ରେ ନୂଆ ସ୍ୱପ୍ନ ଦାନାବାନ୍ଧୁ ଥିଲା🌬

ଆଗୁଆ ପାଉଣା ସାଥେ

ଦୁର୍ବୋଧ ପଣରେ ।🌚

କାହିଁକି ଦଲାଲ୍ ବେଇମାନୀ କର

ମାଟି ର ମଣିଷ ସାଥେ ?

ଦାଦନ ମୋହର ମାରି ଶୋଷି ନିଅ

ହାଡ ମାଂସ ଲହୁ ଲୁହ ରକ୍ତ ।

ଆଶା ବୈତରଣୀ ତୀରେ

ଦୁକୁ ଦୁକୁ ଜଳୁଥାନ୍ତି ଶ୍ରମଜୀବୀ

ଜଳକା ଅନ୍ଧାରେ ଆଲୋକ ଆଶାରେ

ସ୍ୱାର୍ଥ ସୂତ୍ର ସୁଅ ମୁହାଣୀରେ

ବହିଯାଏ ତନ ମନ ପ୍ରାଣ

ଲହୁଲୁହ ବେଦନା ସୁଅରେ ।

ଘର ବାହୁଡା ସୂର୍ଯ୍ୟ ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ

ବନ୍ଧାଦିଆ ଭାଗ୍ଯର ଉହାଡେ

ନିତି ମରି ଜିଇଁବା ର ଇଛା ତାଜା ହୁଏ

ନିଶାସକ୍ତ ବେଦମ୍ ପଣରେ ।

ହେ ଈଶ୍ବର ଶୋସକ ଗର୍ଜୁଛି

ହୁତାସନେ ଜଳିଯାଏ ନିରୀହ ପରାଣ।

ଅଦିନିଆ ଝଡର ବାଦଲ ଧ୍ୱଂସ

କରେ ମାତୃପ୍ରୀତି ଆତ୍ମ୍ ଅଭିମାନ ।

ସବୁଠି'ତ ଚଞ୍ଚକ ପଣିଆ -

ଛକାପଞ୍ଝା ସ୍ୱାର୍ଥାଭିଷ୍ଟ ଜଜ୍ଞ ।

ସମସ୍ତେ ବଦାନ୍ଯ ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ

ବିଜ୍ଞପିତ ଛଳ ଓ ଛନ୍ଦରେ

ହେ ଈଶ୍ବର ଜ୍ଞାନ ରବି ଉଦୟରେ

ଅପସରି ଯାଉ ଅଦିନିଆ ବାଦଲର

ଅଦହୁତି ପଣ

ଖର କ୍ଷୀପ୍ର ତେଜନେଇ ପୋଡିଯାଊ

ଜୀବନରୁ ଏ ଅନ୍ଯାୟ ମୂଲଚାଲ ।

କର୍ମ ସଂସ୍ଥାନ ସଦ୍ଭାବେ

ନିଜ ମାଟି ନିଜ ପାଇଁ ପାଲଟୁ ବୈକୁଣ୍ଠ

ଦୂର ହେଉ ସମୟ ର ଦାଦନ ସଙ୍କଟ ।