ଭାରତର କନ୍ୟା

ମୁଁ ଭାରତର କନ୍ୟା; ଦାମିନୀ ବି ମୁଁ

                          ମୁଁ ହିଁ ନିର୍ଭୟା ।

ରୋଗାକ୍ରାନ୍ତ ମାନସିକତାରେ

ପହଁରୁ ଥିବା ଏ ସମାଜରେ

 ଜନ୍ମେ – ମରେ ସହସା ।

କେବେ ବେଆଇନ ଭ୍ରୂଣହତ୍ୟାରେ

ତ କେବେ କାହା ଅଶ୍ଳୀଳ ଇଙ୍ଗିତରେ ।

ନିତିନିତି ମରେ – ସବୁ ବେଳେ ମରେ ।

ପୁଣି ବଞ୍ଚି ଉଠେ

ଠିକ୍ ଗୋଚର ଭୂଇଁର ଘାସ ପରି

- ମହମବତି ଆଲୋକରେ;

 ଏକ ସୁସ୍ଥ ସକାଳର ସମ୍ଭାବନାରେ ।

ଜୀର୍ଣ୍ଣ-ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଆଶା ସବୁ ଜରାର ଚାଦର ଆଡେଇ

ଧୀରେ ଧୀରେ କଅଁଳି ଉଠେ

ସେଇ ମହମବତୀ ର ଉଷ୍ଣତା ପରଶରେ । 

କିନ୍ତୁ, କାହିଁ ?

ସେ ସମୟ ତ ଏ ଯାଏଁ ଆସିନି ।

ମାନବର ମାନବିକତା - ଜାଗିନି !!

କାଲି ଯାଏ ସଂପର୍କର ସୁଅ ଥିବା ମୋର ପ୍ରତିଟି ରୂପ

ଆଜି ଗାଳି ସାଜି ସମାଜର ପୌରୁଷତ୍ଵ ଦର୍ଶାଉଛି ।

ଆଉ ଲଜ୍ଜା ଓ ବିତୃଷ୍ଣାରେ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ନଇଁବାର ଦେଖି

ପୁରୁଷତ୍ଵ ଗର୍ବରେ ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରୁଛି ।

ଅବଶ୍ୟ ସେ ଏକା ଦୋଷୀ ନୁହେଁ; 

ଯେ କରିଛି ମୋ ଠାରେ ଅନ୍ୟାୟ ।

ସେ ବି ଦୋଷୀ - ମୂକ ସାକ୍ଷୀ; 

ଯିଏ ମାଗି ନାହିଁ ନ୍ୟାୟ ।

ଶେଷ ବେଳେ ସଂଗ୍ରାହୀ ମୋର ପ୍ରତିଟି ସାମର୍ଥ୍ୟ

ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ଵ ଜଗିବାକୁ ମାଗୁଛି ସାହାଯ୍ୟ ।

ଭୁଲନା ହେ ଆର୍ଯ୍ୟ; 

ଏହି ଆର୍ଯ୍ୟବର୍ତ୍ତର ଇତିହାସ

ନାରୀ ଅବମାନେ କି ଭଳି ଘଟିଛି ବିନାଶ ।

ସ୍ମରି ରଖ ସେହି ବୈଦିକ ବାର୍ତ୍ତା –

“ଯତ୍ର ନାର୍ଜ୍ୟେସୁ ପୂଜ୍ୟନ୍ତେ, ରମନ୍ତି ତତ୍ର ଦେବତା।”

ସର୍ବଂସହା ମୁଁ ତୁମ ମାନବୀୟ ଆତିଥ୍ୟରେ

ନଚେତ ଦୁଷ୍ଟ ସହ ଲଢିପାରେ ସିଂହ ସବାରିରେ ।

ବିଳମ୍ବ ହେଲାଣି ବହୁ ତଥାପି କହୁଛି

ସମ୍ଭାଳି ନିଅ ନିଜକୁ ଅନ୍ୟଥା କାଳ ହସୁଛି ।