ବାଉଁଶରାଣୀର ମନ୍ତ୍ର

କେବେ ଭଙ୍ଗା ଜହ୍ନର ଝାପ୍ସା ଆଲୁଅରେ,

ପୁଣି କେବେ ଝଞ୍ଜାପବନର ତାଣ୍ତବରେ,

ସବୁବେଳେ, ସବୁଠାରେ

ସେ ନିଜକୁ ଖଞ୍ଜିଦିଏ ଅନାୟସରେ  ।

ଗୁଡାଏ ପେଟର ଭୋକକୁ

ମୁଣ୍ଡରେ ମୁଣ୍ଡାଇ,ମେଞ୍ଚାଏ ଆଶାକୁ 

ଚିରା କନାରେ ଗଣ୍ଠୁଳିବାନ୍ଧି,ଚାଲୁଥାଏ ଅନବରତ 

ଜୀବନର କଣ୍ଟକିତ ପଥରେ ।

ପାଞ୍ଚଟି ପୋଲାବାଉଁଶ 

ଓ କିଛି ଖଣ୍ଡ ଦୁର୍ବଳ ରଜ୍ଜୁ ପାଖରେ

ଜୀବନକୁ ବିକ୍ରି କରିଦେଇ,

ହୃଦୟକୁ ନିଦା କରିଦେଇ,

ସେ ଗାଇଚାଲେ 

ଜୀବନର ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତ।

ଟଳଟଳ ପାଦ ଦି'ଟା

ସଙ୍କୁରି ଯାଉଥାନ୍ତି ଭୟରେ,

କାଳେ ଖସିଯିବେ ଅଧାବାଟରେ !

ମୁଣ୍ଡର କଳସି କମ୍ପୁଥାଏ

ଗୁଡାଏ ବିଦ୍ରୁପକାରୀଙ୍କ,

ଥଟ୍ଟା ଓ ଉପହାସର ମାଡ଼ରେ ।

ତଥାପିସେ ଗାଇଚାଲେ 

ସୁର,ତାଳ ଓ ଲୟରେ

ନାଚି କୁଦି ବିଭୋର୍ କରିଦିଏ

କିଛିଟା ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ,

ଯତିପାତ ପକାଏନି ଜୀବନ-ଯାତ୍ରାରେ ।

ତା,ର ପ୍ରତିଟି ପଲକରେ 

ଭରିରହିଥାଏ କୁଢ଼କୁଢ଼ ସ୍ୱପ୍ନ,

ପାଦେପାଦେ ଥାଏ କିଛି ହାସଲ୍‌କରିବାର

ଅଫିମ୍ ଖିଆ ନିଶା ,

ପଦେ ପଦେ ଥାଏ ଜୀବନକୁ ଜୀଇଁବାର

ଶାଶ୍ବତ-ଜୀବନ-ମନ୍ତ୍ର ।

ଗୀତ ତାର ନୁହେଁ,ଅକ୍ଷରର ସଂଯୋଜନ

ଚାରିବେଦ-ମିଶ୍ରିତ ମଧୁମୟସେ-ଗାନ,

ଲୋଡା଼ନାହିଁ ଆଉ ଜୀବନ-ଜିଣିବାକୁ ଅସ୍ତ୍ର

ବାଉଁଶରାଣୀ ଗୋ ଅର୍ପଣକର,

ଅର୍ପଣକର-ତବ ସଞ୍ଜିବନୀ ମନ୍ତ୍ର ।