ପୂର୍ଣ୍ଣତା

ସେ ଯେଉଁଠିବି ଥାଉ

ହଠାତ୍ ଚାଲିଆସେ,

ମୋର ଆର୍ତ୍ତନାଦରେ

ବ୍ୟସ୍ତ,ବିବ୍ରତ,ଚିତ୍ତରେ ।

ମୁକୁଳା କେଶକୁ ଅଧା ସଜାଡ଼ି

ପାଉଁଜିର ରୁମ୍ ଝୁମ୍ ନାଦରେ

ପଲକର ବାତାୟନପଥେ

ପଶିଯାଏ ହୃଦୟର ପ୍ରକୋଷ୍ଠ ଭିତରେ ।

ପ୍ରଣୟର ମଧୁର ସଙ୍ଗିତଗାଇ;

ଟଳଟଳ ଆଖି ଦି’ଟାରେ

ଅନେକ ସ୍ମୃତିକୁ ସାଉଁଟି

ମୋତେ ଜାବୁଡ଼ିଧରେ 

ତାର ନିଷ୍କଳଙ୍କ ବାହୁ ଦ୍ୱୟରେ ।

ମସୃଣ ଚିବୁକରୁ ଶଦ୍ଦ କଚାରୀ 

ମୁଲାୟମ ସ୍ସର୍ଶ ଦେଇ କହେ,

ଆସ,ତମ ହୃଦୟର କଟା ଘା’ରେ

ମାଲିସ୍ କରିଦେବି ପ୍ରୀତିର ମଲମ୍ 

ଆଖିରୁ ପୋଛିଦେବି

ଗ୍ଲାନିର ଝରା ଶ୍ରାବଣକୁ ।

ମୋତେ ଭୁଲେଇବାକୁ

କରି ଚାଲେ ପ୍ରୟାସ୍ ଉପରେ ପ୍ରୟାସ୍

ସେ ଗୀତ ଗାଏ,

ମୋ ଆଗରେ ଥୋଇଦିଏ

ମେଞ୍ଚାଏ ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି

ନିଜେ ତାକୁ ଉଖାରେ,ନିଖାରେ

ନିଜକୁ ରକ୍ତାକ୍ତକରେ,ଜଳେ ଓ ଜଳିଚାଳେ

କାଳେ ଦେଖିବ! 

ଚେନାଏ ହଁସ ମୋ ମୁହଁରେ ।

ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟର ଅନେକ ଶବ୍ଦକୁ

ନିଳକଣ୍ଠ ପରି ପିଇଯାଇ,

ଧିରେ ଧିରେ ବଶୀଭୂତ କରିଦିଏ

ତା’ର କାଉଁରି ମନ୍ତ୍ରରେ ।

ମୁଁ ଯେବେ ଦେଖେ

ତାରାମାନେ ଖୁନ୍ଦି ହୋଇଥାନ୍ତି

ଆକାଶର ଧଳା ପରଦା ଉପରେ

ନିଜକୁ ସଜାଡୁଥାନ୍ତି

ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନକ୍ସାରେ,

ସତେ ଅବା ମିଳନ ତାଙ୍କର

କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତର ପରେ

ଚାରିଆଡ଼େ କେବଳ ଗୁଡ଼ାଏ ଶୂନ୍ୟତା

ସେ ଶୂନ୍ୟତାରେ ଖୋଜିଚାଲେ;

ମୁଁ ଜୀବନର ଅସରନ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣତା ।