ଅସରନ୍ତି

 ପାଦ ଥକିବାର ନୁହେଁପ୍ରତିଥର

ଗୋଟିଏ ପାଦ ମାଟିରେ ଛିଡ଼ାହୋଇ

ଆର ପାଦକୁ ଆହ୍ୱାନ ଦିଏ

ଆଉ ଟିକିଏ ଆଗକୁ ଚାଲିଯିବା ପାଇଁ

ଚଳତ୍ ଶକ୍ତିର ସିନା ଶେଷଅଛି

ହେଲେ ଏ ରାସ୍ତାର ତ ନାହିଁ ।

ଯେତିକି ଯେତିକି ଆଗକୁ ଯାଉଛି

ସେତିକି ସେତିକି ସରିଯାଉଛି ଆୟୁଷ

ପଛକୁ ବୁଲି ଚାହିଁଲେ ଦିଶୁଛି

ଆଦିଗନ୍ତ ବାଲୁକାରାଶି 

ମଝିରେ ସରୁ ପିଚୁ ସଡ଼କ

ସମାନ ଦୃଶ୍ୟ ସାମ୍ନାରେ ।

ଏବେ ମୋ ପାଇଁ ଆଗକୁ ଯିବା ଯାହା

ପଛକୁ ଫେରିଲେ ବି ସେଇଆ

ରାସ୍ତା ଲମ୍ବିଯାଉଛି ସେତେବାଟ

ଯେତେ ଦୂର ଲମ୍ବିଯାଇପାରେ ଆଖିର ଦୃଷ୍ଟିଶକ୍ତି

ତଥାପି ଚାଲିବାକୁ ତ ହେବ ।

କିଏ ସାଙ୍ଗରେ ଆସୁଛି

ଆଉ କିଏ ରହିଗଲାଣି କାହିଁ କେତେ ପଛରେ

କେହିଜଣେ ହାତ ବଢ଼େଇ ଡାକୁଛି

ଆ' ମୋ କୋଳକୁ ଆ'

ମୁଁ ଏବେ ଦୁଇହାତ ଉପରକୁ ଟେକି ଚାଲୁଛି ।

କଅଁଳା ପୁଅ ବସିଛି କାନ୍ଧରେ

ସହଧର୍ମିଣୀ ଧରିଛନ୍ତି ହାତ

ବୋଉ କାଖେଇ ନବ ବୋଲି ତୋଳିଧରୁଛି ମତେ

ମୁଁ ନିଜକୁ ଦୃଢ଼ କରୁଛି , ଆଉ କିଛି ପାଦ ଆଗେଇ ଯିବାକୁ

ପାଦ ଅବଜ୍ଞା କରୁଛି ମୋର ଆହ୍ୱାନକୁ । 

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସିଲାଣି

ଦୁନିଆ ମଞ୍ଚରେ ପଡ଼ିଯିବ ଯବନିକା

ମୁଁ ବି ଚାଲୁଛି , ସୂର୍ଯ୍ୟ ବି ଚାଲୁଛନ୍ତି

କିଏ ବା ପହଞ୍ଚି ପାରିବ ସୀମାନ୍ତରେ

ତୁମେ ପୁଣି ଆସିବ ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଆସନ୍ତା ପ୍ରତ୍ୟୁଷରୁ

ମୁଁ ପୁଣି ଆସିବି ଫେରି, ତୁମେ ଫେରିବା ଆଗରୁ ।