ଅନନ୍ୟା

ତୁମେ କିଶୋରୀ ଖଜୁରି ରସ ପରି

ଖରା ପଡ଼ିଲେ ଲାଗୁଛ ବିଷ ପରି

ତୁମେ ଶିଶୁର ଓଠରେ ହସ ପରି

ପୁଣି ଅଣ୍ଡିରା ପୌଷ ମାସ ପରି ।

ତୁମେ ଶାମୁକା ଛାତିର ମୁକ୍ତା ପରି

ତୁମେ ମଧୂ ବର୍ଣ୍ଣବୋଧ ଯୁକ୍ତାକ୍ଷରୀ

ତୁମେ ଦାଦନ ଶ୍ରମିକ ହପ୍ତା ପରି

କେବେ ସତ୍ ସଂଗ ସଭାର ବକ୍ତାପରି ।

ତୁମେ ପାହାଡ଼ୀ କନ୍ୟାର ଗହଣା

ନବ କୁଆଁରୀ ଋତୁର ବାହନା

ପୁଣି ଚୁଲୁବୁଲି ବନ ଝରଣା

ଅଧା ହାତ ଲେଖା ଚିଠି ଠିକଣା ।

ତୁମେ ମରୁ ପଥିକର ଆଦ୍ୟ ଶୋଷ

ତୁମେ ଦୁର୍ବାସା ଋଷିର ଶେଷ ରୋଷ

ତୁମେ ବାଳିକା ବଧୂର ନିର୍ନିମେଷ 

ତୁମେ ବିଧବା ସୀମନ୍ତେ ଦୂବ ଘାସ ।

ତୁମେ ପାହାନ୍ତି ପ୍ରହର କୁଆଁତାରା

ତୁମେ ଭୋଦୁଅ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଟାଣ ଖରା

ଅକ୍ଷି ତୃତୀୟା ପର ର ବାରି ଧାରା

ତୁମେ ପହିଲି ରଜର ବସୁନ୍ଧରା ।

ତୁମେ ଆଦ୍ୟ ମାତୃତ୍ବର କଷ କ୍ଷୀର

ବୁଢ଼ୀ ଜେଜେମା' ଥନର ଶୁଷ୍କ ଧାର

ତୁମେ ଅଫେରା ଯୌବନ ଜଉଘର 

ମଧୂ ମକ୍ଷିକା ଥଣ୍ଟର ମଧୂ ଝର ।

ତୁମେ ଉଷାର ସୀମନ୍ତେ ନାଲି ଟୋପା

ଦୂର ଦିଗନ୍ତ ଛାତିର ରକ୍ତ ଛିଟା

ନିଛାଟିଆ ଖରାବେଳ ଆମ୍ବ ତୋଟା

ତୁମେ ଗୋଧୂଳି ଲଗନେ ନଈ ପଠା ।

ତୁମେ ବେଳାଭୂଇଁ ଝାଉଁବଣ ସ୍ବର

ଗାଆଁ ଶେଷ ନୂଆଁଣିଆ ଚାଳ ଘର

ନଈ ସେପାରି ଗାଆଁର ମଗୁଶିର

ତୁମେ ସପନ ଶେଷର ଅନୁସାର ।

ତୁମେ ଭଗ୍ନ ହୃଦୟର କବିତା

ତୁମେ ଶୀତ ସକାଳର ସବିତା

ମେଘେ ମେଖଳା ଗୋପନେ ସାଇତା

ତୁମେ ଅଣ୍ଟା ଭଙ୍ଗା ସରୁ ସରିତା ।

ତୁମେ ଅଜଣା ବାଟର ପାଦ ଚିହ୍ନ

ତୁମେ ଅଶିଣ ଆକାଶେ ରୂପା ଜହ୍ନ

ତୁମେ ଭୋକିଲା ପ୍ରସୂତି ଆଦ୍ୟ ଅର୍ଣ୍ଣ 

ତୁମେ ଜୀବନ ବେଦର ଶେଷ ବର୍ଣ୍ଣ ।