तिचे मनोगत

माझी स्वप्नं? ती शाळेच्या दप्तरातच राहिली. बारावीची परीक्षा दिली आणि वाट बघत होते निकालाची. शहरात जाऊन कॉलेजला जायचं होतं. खूप काही शिकायचं होतं. आई-वडिलांना वाटलं, आता बास झालं शिक्षण. "मुलगी मोठी झाली, आता तिचं घर बघायला हवं." त्यांच्या डोळ्यात आनंद होता. त्यांना वाटत होतं, त्यांनी खूप मोठं काम केलंय. माझं लग्न ठरलं.

मी त्यांना समजावून सांगण्याचा प्रयत्न केला. "आई, मला अजून शिकायचंय. डॉक्टर नाही, तर निदान एक शिक्षिका तरी व्हायचंय." पण त्यांच्यासाठी हे सगळे मोठे शब्द होते. त्यांच्या मते, एक चांगला नवरा आणि चांगलं घर मिळणं, हेच एका मुलीच्या आयुष्याचं एकमेव ध्येय असतं.

आज मी एका अनोळखी घरात सून म्हणून आहे. पहाटे उठून घरकाम करते. भांडी घासते, झाडलोट करते. आता माझ्या हातात वही आणि पेन नाही, तर फक्त केरसुणी आहे. रात्री शांत बसले की माझ्या डोळ्यासमोर माझ्या मैत्रिणी दिसतात. त्या कॉलेजमध्ये जातात, नवीन गोष्टी शिकतात. त्या हसतात, मोठ्याने बोलतात. आणि मी? मी फक्त शांतपणे हे सगळं सहन करते.

कधी कधी खूप राग येतो. हा समाज असा का आहे? मुलींना स्वतःचं आयुष्य जगण्याचा हक्क का देत नाही? माझ्या आई-वडिलांना मी वाईट वाटू नये म्हणून मी हसून दाखवते. पण माझ्या आतमध्ये एक वादळ सुरू आहे. ते वादळ माझ्या स्वप्नांचं, माझ्या अपूर्ण इच्छांचं आहे. माझं आयुष्य कुणीतरी हिरावून घेतलंय. माझं बालपण, माझं स्वातंत्र्य... सगळं काही.

मी एक मुलगी आहे. मलाही स्वप्नं बघण्याचा, ती पूर्ण करण्याचा अधिकार आहे. पण माझ्या स्वप्नांनाच समाजाच्या चौकटीत बांधून टाकलंय. आता फक्त एकच गोष्ट बाकी आहे... माझ्या येणाऱ्या मुलीसाठी. तिला मी शिकवणार, तिला तिचं आयुष्य जगू देणार. माझ्यासारखं कोणाचंही स्वप्न अर्धवट राहू नये, हेच आता माझं स्वप्न बनलंय.