नवी सवय

लेखक: [Bhavesh patil]

“आई! दुदु!” – चिमण्या अवनीचं ते हक्काचं ओरडणं पुन्हा एकदा कानावर आलं आणि रूपालीचं काळीज थरथरलं.

ती किचनमध्ये होती. हातातला चमचा थांबवून ती बाहेर आली. अवनी झोपायच्या तयारीत होती, पण तिचा एकमेव हट्ट – "आईचं दूध."

अवनी आता दोन वर्षांची झाली होती. डॉक्टरांनी सांगितलं होतं – "आता स्तनपान थांबवा. तिचं खाणं-पिणं नीट सुरू करायला हवं."
रूपालीने ठरवलं – आजपासून ती बदल सुरू करणार.

ती अवनीला कुशीत घेऊन बसली. गोंजारत म्हणाली, “आज आपण मोठ्ठं होणार! आई आता तुला कपातून दूध देणार, अगदी तू कशी बाहेरच्या मुलांसारखी झालीस ना!”

अवनीने आधी चेहरा वाकवला, थोडंसं रडायला सुरुवात केली, पण आईचं गोंजारणं वेगळंच होतं. त्या रात्री रूपालीने तिला कुशीत घेतलं, गोष्टी सांगितल्या, चंद्र दाखवला, आणि कपातून गरम दूध दिलं.

पहील्याच रात्री काही जमलं नाही... अवनी पुन्हा आईकडे आली. पण रूपालीचा निश्चय ठाम होता – "माझी मुलगी आता नवी सवय शिकते आहे."

काही दिवस गेले. रडणं कमी झालं. कपातून दूध प्यायचं तिला आता मजा वाटू लागली. एक दिवस तर स्वतःच कप हातात घेऊन म्हणाली, “आई, दुदु दे!”

रूपालीचं मन भरून आलं – तिचं बाळ आता मोठं होतं, आणि तिनेही एक आई म्हणून स्वतःला बदललं होतं.


---

शेवट

प्रत्येक 'नाही' मागे आईचं प्रेम असतं... आणि त्या 'नव्या सवयी'तूनच बाळाचं भविष्य आकार घेतं.