आसं मज बाळाची भाग नववा

आसं मज बाळाची भाग नववा

मागील भागावरून पुढे...

वैभवचा फोनवर रडवेला आवाज ऐकल्यावर ताईलापण भडभडून आलं.किती वर्षांनंतर हा उपाय सापडला होता वैभव आणि अनघाला आई-बाबा होण्याचा.त्याच्यात आईचा कुचकटपणा आड येतोय.

ताई म्हणाली,

​

"हे बघ मी आज तुझ्या घरी जाते. जेवायच्या वेळेसच जाईन कारण आज अनायसे अनघाच्या आवडीची फणसाची भाजी केली आहे. ती घेऊन जाते. बघते ती काय बोलते. वाटलच ती खूप अस्वस्थ आहे तर आजची रात्र मी थांबीन तुझाकडे."

  

वैभव चटकन म्हणाला "ताई तू थांबच मला सुद्धा धीर येईल ग. मी एकटा तिला कसं समजावू शकेन कळत नाही. तू घरी सांगून दे आज तू माझ्याच कडे राहणार आहे म्हणून."

 

"बरं. मी सांगते घरी आणि आज तुझ्याकडेच राहते. ठीक आहे. आता काळजी करू नको.ऑफीसच्या कामाकडे लक्षं दे."ताई हसतच म्हणाली आणि तिनी फोन ठेवला.

 

वैभव नी जयंतकडे बघितलं. तसा जयंत म्हणाला,

 

" ताई येते आहे न तुझ्याकडे? आता काळजी करू नको. चांगल्या कामात अडथळे येतातच. आपण धीर सोडायचा नाही. चल, आता शांत डोक्यानी काम कर."

 

जयंतचा हात दाबत वैभव म्हणाला, "मित्रा तू आहेस म्हणून मला खूप आधार आहे."

";आभारप्रदर्शन पुरे."असं म्हणत जयंत हसायला लागला.

 

वैभवला ताई येतेय म्हटल्यावर खूप बरं वाटलं. आता ऑफीस मध्ये आपण शांतपणे काम करू शकू याची त्याला खात्री वाटली.

***

अनघा पलंगावर आडवी होऊन छताकडे बघत बसली होती. तिला आज सकाळचं तिच्या सासुचं बोलणं आठवत होतं. त्या का इतक्या विरोधात आहेत तिला कळत नव्हतं.

 

 

आपल्याला जशी बाळाची ओढ आहे तशी त्यांना त्यांच्या नातवंडाची ओढ नाही का? त्यांच्या एकुलत्या एक मुलाचं बाळ त्यांना आपल्या मांडीवर खेळवावंस नाही वाटत का? अनघाचं डोकं विचार करून-करून थकून गेलं. तिच्या डोळ्यातून पाणी वाहून सुकून गेलं तरी तिला उत्तर सापडत नव्हतं.

 

अनघा विचारात पडली होती. जेवायची इछ्चाच नव्हती तिला. कुठेतरी वेड्यासारखं बघत होती. तेवढ्यात तिचा फोन वाजला. कितीवेळ वाजत होता कुणास ठाऊक. जरावेळानं तिचं लक्षं गेलं. तिच्या आईचा फोन होता.

"आई बोल."अनघा निर्जीपणे म्हणाली.

"काय ग आवाज का तुझा इतका खोल येतोय?" आईनी तिला विचारलं.

" काही नाही ग असंच."अनघा ऊत्तरली.

 

"तू रडत होतीस असं वाटतंय मला. खरं सांग. काय झालं? आईनी विचारलं.

"अग काही झालेलं नाही. जरा विचार करत होते."अनघा रडक्या आवाजात बोलली.

 

"तेच विचारते आहे कसला विचार करत होतीस? मला तुझा स्वभाव माहिती आहे. तू विचार फार करतेस मग रडतेसुद्धा म्हणून विचारते आहे."

अनघा बळेच हसून म्हणाली. "अरे हो मी विसरलेच तू माझी आई आहेस. तुला चटकन ओळखायला येईल."

"होनं. मग सांग काय झालं?"आईनी लगेच आपलं बोलणं पुढे रेटलं.

";पुढचे उपचार काय करायचे आहेत ते सांगितलं मी तुला. त्यासाठी पैशाची सोय कशी करता येईल याचा विचार करत होते. कारण बराच खर्च येणार आहे. बाकी काही नाही."

 

";पैशांची गरज असेल तर सांग मी पाठवतो." बाबांचा आवाज ऐकून ती चमकली. "बाबा तुम्ही! स्पीकरवर आहे का फोन?"

" हो." बाबा म्हणाले."मला तू काय म्हणतेय ते ऐकायचं होतं म्हणून फोन स्पीकर वर ठेवला."

 

अनघा मनाशीच हसली. 'आई अग मी नंतर करते फोन. मला सुजाताईचा फोन येतोय."

 

"बरं ठेव पण काळजी करू नको."

" हो." अनघा बोलली.

"अनघा अग मी आज तुमच्याकडे येणार होते. तुझं जेवण झालं का?"अनघानी फोन उचलताच ताई नी विचारलं.

"नाही."अनघा म्हणाली.

"अग आज फणसाची भाजी केली आहे. तुला आवडते नं? म्हणून मी ठरवलं आज यावं तुझ्याकडे. येऊ नं?"ताईनी हसतच विचारलं.

 

"ताई काय हे आमच्याकडे येतांना तुम्हाला परवानगी कशाला हवी. हे माहेर आहे तुमचं. या मी वाट बघते."

 

अनघानी फोन ठेवला आणि चेहरा पाण्यानी स्वच्छ धुवायला बाथरूम मध्ये गेली.

तिला ताईंसमोर रडका चेहरा घेऊन जायची इच्छा नव्हती. उगीच त्या खोदून-खोदून विचारतील मग मलाच राहवणार नाही आणि मी रडले तर त्यांना सकाळची घटना सांगावी लागेल. कशाला उगाच. 

हा विचार अनघानी केला.पण तिला माहिती नव्हतं वैभवनी आधीच सगळं ताईला सांगितलं आहे म्हणूनच त्या आज इकडे येतात आहे.

फोन ठेवल्यावर ताई स्वत:शीच पुटपुटली.

" अनघासारखी इतकी छान सून मिळाली तरी आईला बघवत नाही. हिचा स्वभावाच कुचकट म्हणूनच कोणी नातेवाईक हिच्या वा-यालासुद्धा फिरकत नाही. आपले बाबा म्हणजे संत माणूस. त्यांच्याकडे बघून सगळे नातेवाईक तिच्याशी बोलतात. सगळे काय आम्हीसुद्धा. जाऊ दे लवकर आवरून वैभवकडे जाऊ."

 

ताईनी आज वैभवकडेच राहणार आहे हे घरी सांगितलं आणि तयारीला लागली. अनघाला कसं बोलतं करावं आणि तिला कसं समजवावं याचाच ती विचार करत होती. ताई छोटीशी पिशवी घेऊन ऑटो स्थानका पर्यंत आली. तिनं ऑटो केला आणि वैभवाचा पत्ता त्याला सांगितला.

-------------------------------------------------------------

क्रमशः पुढे काय झालं? वाचा पुढील भागात.

आसं मज बाळाची.भाग दहावा.