સાચો પ્રેમ કદી પૂરો થતો નથી

"જશોદા આમ અડધી રાત્રે એકલી અહીં કેમ બેઠી છો ? " કૂણબીના પાદરના અંધકારમાંથી એક અવાજ આવ્યો. જશોદા એ પાછળ ફરીને આમ તેમ જોયું પણ અંધારામાં કોઈ ચહેરો નજરે ન પડ્યો. થોડીવાર આમ તેમ ફાંફાં માર્યા પણ કોઈ દેખાયું નહિ. જશોદા થોડી ગભરાઈ કે રાતનાં ૩:૦૦ વાગે કોણ સાદ કરતુ હશે ?

"જશોદા તે મને ન ઓળખ્યો? હું અવિનાશ..." આટલું સાંભળતા જ જશોદાના રૂવાંટા ઉભા થઇ ગયા. જશોદા ડરના માર્યે પરસેવાથી રેબઝેબ થવા માંડી. અવિનાશ શબ્દ એ જાણે એના હોશ ઉડાડી દીધા. કૂણબીના પાદરમાં રાત્રે ૩:૦૦ વાગે કોઈ ચકલું એ ન ફરકે અને એ વડલા નીચે બેઠેલી જશોદાને હવે ક્યાં જવું એ સમજાતું ન હતું. ઘરેથી પતિ સાથે ઝગડો થયોને રાત્રે જ કહી દૂર જતાં રેહવું જ્યાં કોઈ એને શોધી ન શકે એવા વિચાર સાથે જશોદા ગામના પાદરે બેઠેલી. પણ હવે એ ના ઘરે જઈ શકે કે ના અહીં પાદરમાં રહી શકે. અવિનાશ એ જશોદાનો બાળપણનો મિત્ર હતો પણ આજે એ આ દુનિયામાં નથી. એટલે જશોદા ખુબ જ ડરી રહી હતી.

"જશોદા તું ડર નઈ, હું તને નુકસાન પહોંચાડવા નથી આવ્યો. તું ઘરે પાછી ચાલી જા... તારી પરિસ્થિતિ વિષે મને જાણ છે. પતિપત્નીમાં ઝગડા થતા રહે બસ તું એને આટલું મન પર ન લે..." થોડીવાર પછી ફરીવાર વડલાની વળવાયુંમાંથી અવિનાશનો અવાજ ગુંજી રહ્યો. જશોદાને અવિનાશ ના મૃત્યુ પછી આવો પહેલીવાર અનુભવ થયો એટલે જશોદા અવાક બની ને જ સાંભળતી રહી. થોડો વિચાર કરી અને ફરીવાર ઘરે પાછી ફરી.

મિત્રો તમને એમ થતું હશેને કે જશોદા અને અવિનાશ વચ્ચે શું હશે ? અને અવિનાશ નું મૃત્યુ કેમ થયું? સચું ને? તો ચાલો આપણે થોડા વર્ષો પાછળ જઇએ...

જશોદા સાત વર્ષની હતી. ધોરણ-૨માં અભ્યાસ કરી રહેલી ખુબ જ દેખાવડી અને નખરાળી હતી. કૂણબી વાસ (પટેલ વાસ)માં રહેતી જશોદાના ખાસ મિત્રો ન હતા, એટલે એ ઘરમાં ને ઘરમાં જ રમતી. થોડા સમય બાદ ત્યાં પાડોશમાં એક નવું પરિવાર રહેવા આવ્યું. જ્ઞાતિ એ બ્રાહ્મણ હતા પણ ગામમાં સારો વિસ્તાર કૂણબી વાસ કહેવાતો એટલે આ બ્રાહ્મણ પરિવાર એ ત્યાં જ રહેવાનો વિચાર કર્યો. જશોદાના ઘરમાં એના મમ્મી અને પપ્પા સિવાય બીજું કોઈ ન હતું. પણ આ નવા પાડોશી આવવાથી એની ઉંમરના સાથી મળી ગયા. બ્રાહ્મણ પરિવારમાં એક દંપતી અને એમના બે સંતાનો સંધ્યા અને અવિનાશ હતા. ધીરેધીરે દિવસો પસાર થતા ગયાને જશોદા, સંધ્યા અને અવિનાશ સાથે ભળવા લાગી. ક્યારેક જશોદાની ઘરે તો ક્યારેક અવિનાશને ત્યાં આ ત્રિપુટી નજરે પડતી. બાળપણના આ સમયમાં આ નિખાલસ બાળકો એકબીજા સાથે ગાઢ મૈત્રીમાં જોડાઈ ગયા. ક્યારેક નાની સાયકલમાં એક બીજા સાથે સ્કૂલે જતા તો ક્યારેક એક બીજાના ઘરની સ્વાદિષ્ટ વાનગીઓનો આનંદ ઉઠાવતા. ક્યારેક "અડવાદોક, લંગડી, ચોપાટ, અંધાપોપટ, નવો વેપાર, ચેસ" જેવી રમતોની મજા માણતા.

દિવસો પસાર થતા ગયા ને જશોદા અને અવિનાશ પણ મોટા થતા ગયા. ધોરણ-૨થી માંડીને ધોરણ-૧૦ સુધી એક જ વર્ગમાં સાથે અભ્યાસ અને નિસ્વાર્થ મૈત્રી. નિખાલસ દિલવાળા આ મિત્રોને ક્યાં ખબર હતી કે પ્રેમ શું છે ? એમણે તો બસ એકબીજા સાથે રમવું, શાળા એ જવું, વર્ગમાં સાથે બેસવું, એકબીજાના નાસ્તા મળી ને ખાવા. રજાઓમાં બંનેના પરિવાર સાથે પીકનીક પર જવું, શાળાના પ્રવાસોમાં એકબીજા સાથે અવનવા સ્થળો પર જવું બસ આજ એમની દુનિયા હતી.

અવિનાશ વધુ અભ્યાસ માટે અમદાવાદ ગયો અને જશોદા પણ ભણવામાં હોશિયાર હતી એટલે પિતા એ એને મહેસાણા શહેરની સરદાર પટેલ સ્કુલમાં સાયન્સમાં એડ્મીસન અપાવ્યું. અવિનાશ પણ અમદાવાદની એ સમયની નામચીન સ્કુલ દીવાન બલ્લુભાઈમાં સાયન્સમાં અભ્યાસ કરી રહ્યો હતો. બંને જણ ઘરથી અને એકબીજા દૂર હોસ્ટેલમાં રહીને અભ્યાસ કરતા. કેહવાય છે કે "માણસ ઘરની બહાર નીકળે તો જ કંઈક શીખે... " હોસ્ટેલના મિત્રો અને બહેનપણીઓ સાથે રહી ધીરે ધીરે જશોદા અને અવિનાશ ઘણું શીખ્યા. તમે હિન્દી ફિલ્મનો એક ડાયલોગ સાંભળ્યો હશે નઈ...

"એક લડકા ઔર એક લડકી સિર્ફ દોસ્ત નહિ હોતે...."

કાચી વયે આ બંનેને પણ હોસ્ટેલ માં આવું જ કઈંક જાણવા મળ્યું. મોટા હોત તો કદાચ આ ડાયલોગને સમજી સક્યાં હોત કે મૈત્રી કોઈ પણ વચ્ચે થઇ શકે અને મૈત્રીથી આગળ કોઈ સંબંધ ન બને તો પણ એક છોકરો છોકરી સાથે જીવનભર શુદ્ધ અને નિસ્વાર્થ સંબંધ નિભાવી શકે. ધીરેધીરે સમય વીતતો ગયો અને બંનેના હૃદયમાં પ્રેમ જન્મ લીધો. બંને રજાઓમાં આવતા ત્યારે એકબીજાને મળતા પણ પ્રેમ વિષે કે નવા જન્મેલા એ એહસાસ વિષે કશું કેહતા નહિ. બંનેની આંખોમાં કંઈક અલગ જ ચમક દેખાતી. આજ રીતે સાયન્સનો અભ્યાસ પૂર્ણ કરીને હવે કોલેજમાં એડ્મીસન લેવાનો સમય હતો. હજી સુધી એ એહસાસ વિશે કોઈ પહેલ ન થઇ હતી. અવિનાશ એ મેથ્સ ગ્રુપ રાખ્યું હતું તેથી એને અમદાવાદની નામચીન કોલેજ એલ.ડી.. એન્જીન્યરીંગ કોલેજમાં મિકેનિકલ બ્રાન્ચમાં એડ્મીસન લીધું. જશોદા એ બાયોલોજી ગ્રુપ લીધું હતું એટલે એને બી.જે. ડિકલ કોલેજ અમદાવાદમાં eએમ.biના કોર્સ .બી.એસ.માં એડ્મીસન લીધું. હોસ્ટેલો બદલાઈ, ઉંમર બદલાઈ, અભ્યાસ બદલાયો અને શહેર પણ. બંને હવે અમદાવાદમાં જ જુદી જુદી કોલેજ અને હોસ્ટેલમાં હતા. લાંબી રજાઓમાં ઘરે જતા પણ શનિ-રવિ એટલે કે વિકેન્ડમાં તો બંને અમદાવાદમાં જ મજા માણતા. ક્યારેક રિવરફ્રન્ટ તો ક્યારેક કાંકરિયા. ક્યારેક માણેકચોક તો પછી ક્યારેક આલ્ફાવન મોલ. નાનપણની આ મૈત્રી એના પૂરો જોશમાં પાંખો ફેલાવી ને અમદાવાદમાં ઉડી રહી હતી.

એક દિવસ આમ જ રવિવાર એ સાંજે અવિનાશએ જશોદાને ફોન કરીને ડીનર કરવા માટે કહ્યું. જશોદા તો રાહ જ જોઈને બેઠી હતી કે અવિનાશ ક્યારે એની ક્રિકેટ મેચ રમીને આવે અને એ એને મળવા જાય. સાંજે કહ્યા મુજબ અવિનાશ જશોદાને લેવા એની હોસ્ટેલ પહોંચ્યો. આજે જશોદા કઈંક અલગ જ લાગતી હતી. ખુલ્લા સટ્રેટ વાળ, બ્લેક ની લેન્થ વન પીસ, કાનમાં લોન્ગ સિલ્વર સ્ટ્રીપ વાળા ઍરિંગ્સ, ગળામાં ડેલીકેટેડ પેન્ડલ વાળી ચેન અને ત્રણ ઇંચની હાઇટવાલી હાઈ હિલ બ્લેક સેન્ડલ સાથે એ આજે એક અપ્સરા લાગી રહી હતી. અવિનાશ તો એને જોતા જ ફ્લેટ થઇ ગયો. અવિનાશની બ્લુ હોન્ડા સી.બી.આર.પાસે આવીને જશોદા ઉભી રહી. થોડી સમય હાય-હેલ્લો કરી બંને જમવા નીકળ્યા.

આખા રસ્તે અવિનાશ એ પોતાનાના બાળપણ ની અનેક યાદોની વાત કરી પણ જશોદાના આજ ના લુક વિષે કઈ ન કહ્યું. જશોદા પણ મનમાં ને મનમાં વિચારમાં પડી કે અવિનાશએ એને સરખી રીતે જોઈ નથી કે પછી મારા આ લુક થી એને કઈ ફેર ન પડ્યો... બંને રેસ્ટોરન્ટ પહોંચ્યા. એન્ટર થતા પહેલા અવિનાશ એ પોતાના પોકેટમાંથી એક બ્લેક રીબીન કાઢી અને જશોદાને કહ્યું કે તારા માટે એક સરપ્રાઈઝ છે. એટલું કહીને અવિનાશ એ જશોદાની આંખે પટ્ટી બાંધી. જશોદાનો હાથ પકડી ને અવિનાશ એને અંદર લઇ ગયો. જશોદા મનમાં ને મનમાં ખુશ હતી કે જીવનમાં પહેલી સરપ્રાઈઝ મળી એ પણ અવિનાશ તરફથી. અંદર જઈને હળવેથી અવિનાશ એ પટ્ટી ખોલી. ધીમા પ્રકાશમાં ચારે બાજુ પાણી અને વચ્ચે વુડન પાર્ટમાં રંગબેરંગી કેન્ડલ, ખુસબુદાર ફૂલો, લાઈટ પરફ્યુમ અને હાર્ટશેપ વાળા રેડ બ્લુન્સથી એ પ્લેસ જશોદાનું સ્વાગત કરી રહી હતી. જશોદા બે ઘડી આ સજાવટને જ જોઈ રહી. થોડી જ ક્ષણમાં બે ફોકસ લાઈટ જશોદા અને અવિનાશ પર પડી. અવિનાશ પોતાના એક ઘૂંટણ પર બેસી હાથમાં ગુલાબ સાથે જશોદા ની સામે હતો.

"આઈ.લવ.યુ... જશોદા,,,"

આટલું સાંભળતા જ જશોદાની આંખો ભીની થઇ ગઈ. એનો બાળપણનો મિત્ર અવિનાશ પણ એને એટલો જ ચાહે છે જેટલું એ અવિનાશ ને મનોમન ચાહતી હતી. એને પણ અવિનાશ ને... "આઈ.લવ.યુ...અવિ..." કહી ને પોતાના મનની ઈચ્છા જાહેર કરી. બંને એ સાયન્સના અભ્યાસથી લઈને આજ દિવસ સુધી મનમાં દબાવીને રાખેલા પ્રેમને પ્રગટ કર્યો. બંને એકબીજાને ગળે મળીને, કપાળ પર ચુંબન કરીને, હોઠોનો રસપાન કરીને આ વર્ષોથી મનમાં રહેલી પ્રેમની સરિતાને વહાવી દીધી. થોડીવાર પછી ત્યાં વેઈટર આવ્યો......

"સાહબ ખાના લગાદુ...."

અવિનાશ એ પાંચ મિનિટ પછી જમવાનું લાવવા કહ્યું. બંને રાઉન્ડ ટેબલ પર સામસામે ગોઠવાયાને એકબીજાની આંખોમાં પ્રેમનો જાણે રસપાન કરી રહ્યા હોય એમ એકી ટસે જોઈ રહ્યા.

દિવસો વીતતા ગયા અને બન્નેની કોલેજ પણ પુરી થવા આવી. અવિનાશ અને જશોદા ખુબ જ ગાઢ પ્રેમમાં હતા. પણ બંનેના માતા પિતા આ વાતથી અજાણ હતા. જશોદાને છેલ્લું વર્ષ હતું એટલે એ પ્રેકટીસ માટે સોલા સિવિલમાં જતી અને અવિનાશ પણ L & Tમાં સિલેક્ટ થઇ ગયો હતો એટલે એ પણ ટ્રેનિંગ માટે કંપની એ જતો. બંને છેલ્લું વર્ષ હોવાને કારણે ખુબ ઓછું મળી સકતા.

અવિનાશ એક દિવસ ટ્રેનિંગ પુરી કરીને ટ્રેનમાં અમદાવાદ આવી રહ્યો હતો. એના ચહેરા પર ખુશી દોડી રહી હતી. ઘણા સમય પછી જશોદાને મળવાનો મોકો હતો. વિકેન્ડ પણ હતું એટલે શનિ-રવિ સાથે જ અમદાવાદમાં વિતાવાના વિચારો એના મગજમાં ચાલી રહ્યા હતા. ત્યાં અચાનક એક ઝટકો વાગ્યોને ટ્રેન અચાનક જ પોતાના પાટા પરથી પલ્ટી ખાઈ ગઈ. ડબ્બામાં બેસેલા ઘણા લોકોને ઇજા થઇ. ઘણા લોકોના મૃત્યુના સમાચાર ટીવી પર આવ્યા. જશોદા પોતાના પેસન્ટની તપાસ કરી પોતાના કેબીન તરફ જઈ રહી હતી. ત્યાં વેઇટિંગ હોલમાં લાગેલ ટીવી પર નજર પડી. થોડી વાર તો એને આસપાસ વાળા ને પૂછ્યું કે ક્યાં થયું છે આ એક્સિડન્ટ ? ને અચાનક ટીવી પર અવિનાશ નો ચહેરો આવ્યો. એના પગ નીચેથી જાણે જમીન ધસી ગઈ. એ આ આઘાત જીરવી ન શકી ને જમીન પર લોથપોથ થઇને પડી ગઈ. પોતાનો બાળપણનો મિત્ર, પોતાનો પહેલો પ્રેમ, આવનારી જિંદગીનો સાથી, સપનાઓ બધું પળમાં ચૂર થઇ ગયું. અવિનાશ સાથે વિતાવેલ પળોની રીલ આંખો સામે ચાલવા લાગી અને જેમ ઘસાયેલી sસી.ડી. કેસેટ ચોંટી જાય એમ વચ્ચે વચ્ચે એ રીલ રોકાઈને સમાચારમાં આવેલ અવિનાશનો લોહિયાળ ચહેરો સામે આવી જતો....

અવિનાશના માતા-પિતા અને બેન સંધ્યા ખુબ જ શોકમાં હતા. જશોદા પણ અભ્યાસ પૂરો કરીને પોતાના જ ગામમાં એક દવાખાનું ખોલીને નીરસ જીવન વિતાવી રહી હતી. જશોદાના માતા પિતા એમ વિચારતા હતા કે દીકરીનો નાનપણ નો મિત્ર ગુમાવ્યો એટલે એ આઘાતમાં છે. પણ જશોદા જ જાણતી હતી કે અવિનાશ એની જિંદગી હતો. વર્ષો વીતતા ગયાને જશોદા માટે સારા ઘરના માંગા આવવા લાગ્યા. જશોદા ને હવે જીવનમાં કોઈ મોહ ન હતો જીવવા ખાતર જીવતી. માતા પિતાની ખુબ આજીજી કરવાથી એને લગ્ન માટે એક છોકરાને હા ભરી. સંકલ્પ પટેલ નામનો એ યુવક નાયબ મામલતદાર અને પોતાના જ ગામનો હતો. લગ્ન પછી જશોદા સંકલ્પને કઈ ખાસ ધ્યાન કે પ્રેમ ભર્યો વહેવાર ન આપતી. એના મગજ અને મનમાં અવિનાશ જ જીવિત હતો. એ કારણે સંકલ્પ અને જશોદા વચ્ચે નાના મોટા ઝગડા થતા. એક દિવસ સંકલ્પ એ જશોદાને ખુબ સંભળાવ્યું. જશોદા સમજદાર, લાગણીશીલ અને સ્વંભિમાની સ્ત્રી હતી એટલે એ રાત્રે જ ઘરે થી બહાર નીકળી ગઈ અને એ વડલા નીચે જઇ ને બેઠી.....

તો મિત્રો આ હતો અવિનાશ અને જશોદા વચ્ચેનો સંબંધ. બંને મળ્યા પણ એક ન થયા. જશોદા જીવી ત્યાં સુધી એના અવિનાશને ચાહતી રહી. અને અવિનાશની એ અંસંતુષ્ઠ આત્મા જયારે પણ જશોદા એકલી પડતી કે હારીને જીવનમાં કઈ ઉલટું પગલું ભરવા જતી તો એને સમજાવીને ફરીવાર જીવનને સારી રીતે જીવવા સલાહ આપતી....

એટલે જ કોઈક એ કહ્યું હશે...

"સાચો પ્રેમ કદી પૂરો થતો નથી......"