પ્રતિક્ષા ભાગ ૧૧

ઘણી વખત સાવ સામે દેખાતી પરિસ્થિતિને હૃદય સ્વીકારતું નથી. આંખ મિચામણા કરે છે કારણકે તે આપણને ગમતી પરિસ્થિતિ નથી શિલ્પાબેનમાં આવતું જતું પરિવર્તન શિલ્પાબેનને એક અજાણી દિશા તરફ એકલા ધકેલતું હતું. પરંતુ શિલ્પાબેનનો તબિયતને લઇ હાર ન માનવાનો જિદ્દી સ્વભાવ, ચિંતનભાઈની ઈશ્વરની શ્રદ્ધા અને અનેરીનું પહેલી વખતનો અનુભવ તે સ્વીકારી શકતું નથી

ચિંતનભાઈ એ ઓક્સિજનના મશીનની વાત કરી પરંતુ શિલ્પાબેન પોતાની જાતને બીમાર જ માનતા નહીં અને જીવતા જીવત શું જરૂર છે ? ડોક્ટર તો કહ્યા કરે તેમ ટાળી દેતા જોકે શિલ્પાબેનનું બહાર જવાનું ખૂબ જ ઓછું થઈ ગયું હતું અને સાથે સાથે અનેરી દવા ખોરાક અને ખાસ કરીને મમ્મીને પ્રેમથી હિંમત અને જુસ્સો પ્રેરતી હતી. પરંતુ ફક્ત પ્રેમ અને કાળજીથી જ કર્મના બંધન કપાઈ જતા હોય તો બીજું શું જોઈએ ઈશ્વર પાસેથી ? તો ઈશ્વર પોતાની ઈચ્છા પ્રમાણે આવનારી પરિસ્થિતિને વધારે અનુકૂળ બનાવવા પ્રયત્નશીલ હતો.

વિકેન્ડ એટલે 'હાશ'ની રાહમાં ઝડપથી દોડવાનો સમય. અનેરીના મગજમાં એક સાથે આજે કેટલીયે જગ્યાએ પહોંચી જવાની ઉતાવળ હતી કવિતા મેમને મદદ કરવાની, ઘર માટે થોડી ખરીદી કરવાની અને પોતાના ભણવાની તૈયારીઓ પરંતુ મગજની સાથે સમય હરીફાઈ નથી કરતો તે તો તેની મંથર ગતિએ જ આગળ વધે છે.

કોલેજ પહોંચતાં જ અનેરીની આંખો અનિકેત સરને શોધવા લાગી. કામ પૂરતું જ બોલતા અનિકેત સાથે કેમ વાત કરવી તે મનમાં ગોઠવવા લાગી. આખી કોલેજમાં ફરી વળી ક્યાંય ન દેખાયા છેલ્લે થાકીને લાઇબ્રેરી જવાનું નક્કી કર્યું અને ઈશ્વર પણ અનેરીના મન અને હૃદયમાં એક પછી એક સ્મૃતિચિત્ર જાણે સંચિત કરતો હતો.

પુસ્તકાલયના લાસ્ટ કોર્નર ટેબલ પર હાથમાં પુસ્તક અનેનાની ફ્રેમના ચશ્મામાંથી ઝીણી આંખે રસ્તા ઉપર જતા એક પછી એક વાહનોને જોઈને કંઈક વિચારતા અનિકેત સરને જોઈ અનેરી બારણામાં જ થંભી ગઇ, તેને એક ક્ષણ માટે ખલેલ પહોંચાડવાનો ગમ્યું નહીં પરંતુ તેની તરફ ખેંચાતા હૃદયને પણ ન્યાય તો કરવો જ રહ્યો.

અનેરી:- "એક્સક્યુઝ મી સર".

અનિકેત:- "હા બોલો મિસ."

અનેરી:- "કંઈ નહીં સર તમે જરૂરી કામ કરતા હોય તો પછી મળું ?"

અનિકેત:- "તમારું જરુરી કામ જ કરતો હતો."

અનેરી:- "હું કંઈ સમજી નહીં મારું કામ ?"

અનિકેત:- "(હસતા હસતા) મનોવિજ્ઞાન વિષયના વિદ્યાર્થીને ભૂલવું પોસાય નહીં."

અનેરી:- "સોરી સર હું ભૂલી ગઈ યાદ કરાવી દો."

અનિકેત'-"તમે કદાચ મને સંદર્ભ પુસ્તકો વિષે પૂછ્યું હતું."

અનેરી:- "અરે હા યાદ આવી ગયું થેન્ક્યુ સર." (અનેરીનું હૃદય આ સાંભળી નવપલ્લિત થઈ ગયું.)

અનિકેત:- "આજે હું સવારે ફ્રી હતો એટલે વિચાર્યું કે તમને સજેસ્ટ કરવા કરતા બધા જ પુસ્તકોની યાદી બનાવી, થોડા મારી પાસે છે જ અને ઘટતા તમારા માટે મારા ખાતામાંથી જ અપાવી દવુ."

અનેરી:- "સર મને સમજાતું નથી તમને થેન્ક્સ કેવી રીતે કહું."

અનિકેત:- "આ મને ન ગમ્યું."

અનેરી:- "શું ન ગમ્યું સર ?"

અનિકેત:- "તમારો આભાર માનવો."

ફરીવાર અનિકેતના વ્યક્તિત્વની હળવાશ અનેરીને ગમી ગઈ.

અનેરી:- "ઓકે સર."

અનિકેત::"આમ છતાં પણ ન સમજાય તો કહેજો."

અનેરી:- "સ્યોર સર આમેય હવે આ સેમેસ્ટર પૂરું થવા આવ્યું છે તો ઝડપથી દોડવું પડશે."

અનિકેત:- "ફક્ત પૂરું કરવા નહીં કરતા નહીંતર અંતનો સંતોષ અને મજા નહીં મળે, જે જરૂરી છે."

અનેરી:- "હા સર, હું પણ થોડા ઘણા અંશે એમ જ વિચારું છું એટલે જ મેં મારા શોખના વિષયોને ભણવાના વિષય તરીકે પસંદ કર્યા છે અને તેને પૂરેપૂરો ન્યાય આપીશ જ સાથે સાથે તમારો સહકાર પૂરો છે જે મને નવી પ્રેરણા આપે છે."

અનિકેત:- "હું પણ નસીબદાર છું કે તમારા જેવા સ્ટુડન્ટ મળે છે આજની સ્પર્ધાત્મક જિંદગીમાં એવા થોડા જ સ્ટુડન્ટ હોય છે જે ફક્ત પુસ્તકોને વાંચતા નથી માણી પણ શકે છે."

  અનેરી:- "જેમકે તમે."

અનિકેત:- "સોરી હવે હું સમજ્યો નહીં શું ?"

અનેરી:- "હું જ્યારે લાઇબ્રેરીમાં પ્રવેશી ત્યારે તમે કંઈક વાંચતા-વાંચતા વિચારતા પણ હતા."

અનિકેત:- "તમારું નિરીક્ષણ ખૂબ જ ઝીણવટ ભર્યું છે, હા હો વાંચતો હતો ત્યારે સાથે સાથે મારા ભૂતકાળનો એક દરવાજો, કોલેજ જીવનમાં ખુલી ગયો હતો.  

અનેરી:- "કોઈક વખત અમારી સાથે એ અનુભવો શેર કરજો સર."

અનિકેત:- "ચોક્કસ,"

અનેરી:- "ઓકે બાય આમ તો ન કહેવાય પણ મારા જેવું કંઈ કામકાજ હોય તો કહેજો."

અનિકેત:- "અરે કેમ ન કહેવાય હું તો કહીશ પણ તમે ભૂલી ન જતા."

અનેરી:- "અવશ્ય સર ચાલો હુંનીકળું. મારે કવિતા મેમનું પણ કામ છે."

દરિયો મારી ઝાકળનો...

દરિયો તારી ક્ષિતિજનો...

અને દરિયો આપણી પ્રતીક્ષાનો...

કવિતા મેમને મળી બપોરે તેમની મદદ કરવા અનેરી પહોંચી જાય છે અને તેના પગમાં તો આજે જાણે પૈડા ફીટ થઇ ગયા અને કવિતામેમ પણ અનેરીના નિરાળા વ્યક્તિત્વથી તેમની આગળ મનના દ્વાર ખુલ્લાં કરતા થઈ ગયા.

કવિતા:- "અનેરી મને કલ્પના પણ ન હતી કે આટલી જલદી બધું સેટ થઈ જશે."

અનેરી:- "હવે વિશ્વાસ આવી ગયો ?"

કવિતા:- "પણ હવે તને વધારે હેરાન કરવાનું મન થશે."

અનેરી:- "એમાં હેરાન શું થાવ મેમ ?"

કવિતા:- "આમ છેને હું એકલા જ વર્તુળમાં એકલી જ રમી છું એટલે....

અનેરી:- "એટલે ?"

કવિતા:- "અનેરી તને શું કહું નાનપણમાં પપ્પાનું અકસ્માતે મોત થયું. મમ્મી ઘરનું પૂર્વ આયોજન કરી શકતા પરંતુ બાહ્ય સમાજથી ડરતા હતા, હું ત્યારે હાઈસ્કૂલમાં હતી ભાઈ નાનો હતો બધી જવાબદારીઓ મેં સ્વેચ્છાએ સ્વીકારી લીધી. ભણતી પણ ગઈ, ભાઈને ભણાવતી પણ ગઈ અને સાથે સાથે પોતાના માટે જીવવાનો સમય વહી ગયો. નાનીનાની નોકરી સ્વીકારી ઘરનું ગુજરાન ચાલતું રહ્યું. મમ્મીની ઈચ્છા હતી કે મને પરણાવી દેવાની પણ મારું મનના પાડતું હતું. અને મારી ઇચ્છા કરતા પરિવારનું ભવિષ્ય બાજી મારી ગયું. હું મારી જાતને ભૂલી ગઈ મારાનાના ભાઇના સારી છોકરી જોડે લગ્ન કરાવી આપ્યા જેથી તે ઘર સંભાળી લે."

અનેરી:- "હવે મેમ ?"

કવિતા:- "મનુષ્યની અપેક્ષાઓનો અંત નથી હવે ભાઈ ભાભી સેટ થઈ ગયા. મારા મમ્મી ગયા વર્ષે જ પરલોક સિધાવી ગયા અને મારી ઈચ્છા પીએચડી કરવાની હતી જેથી હું એક જ જગ્યાએ પૂર્ણ રીતે સેટ થઇ શકું. પણ..."

અનેરી:- "પણ મેમ ?"

કવિતા:- "પણ એ બધાને સ્વીકાર્ય નથી ભાઈ ભાભીના મતે હવે શું જરૂર છે આનાથી વધારે સેટ થવાની ? અને તેમનું ઘર હું સારી રીતે સેટ કરી શકું છું એટલું બસ છે."

અનેરી:- "ઓહો."

કવિતા:- "એટલે જ મે અહીં નોકરી સ્વીકારી હું થોડું મારા માટે જીવવા માગું છું."

અનેરી:- "સો સ્વીટ મેમ સરસ નિર્ણય કર્યો તમે."

કવિતા:- "હા."

અનેરી:- "મેમ મજા આવી વાતો કરવાની તમારી સાથે. હું ખૂબ જ નસીબદાર છું મારા પરિવારને કારણે અને સાથે સાથે તમારા જેવા માર્ગદર્શકો પણ મળી જાય છે. જે જીવનના અનુભવો થી મારું ઘડતર પણ કરે છે."

કવિતા:- "થેન્ક્સ તો મારે તને કહેવું જોઈએ મને એકનાનકડી સખી મળી ગઈ."

અનેરી:- "થેન્ક્સ ન કહો મેમ આ ન ગમ્યું."

કવિતા:- "કેમ ? "

અનેરી:- "બસ એમ જ આભાર નહીં માનવાનો મને આજે જ કોઈકે કહ્યું કે નજીકનાઓને થેન્ક્યુ ન હોય."

કવિતા:- "બરાબર."

અને અનેરી એ મનોમન અનિકેતને થેંક્યુ કહ્યું એક નવું જ સ્પંદન મનમાં અને હૃદયમાં જગાડવા માટે..

(ક્રમશ:)