બર્થ ડે ગિફ્ટ

વરુણ અને રૂચી છેલ્લા બે વર્ષથી એક મેકના ગાઢ પ્રેમમાં. વરુણ પરિણીત અને એક બાળકીનો પિતા.

રૂચી સાથે બેંક માં જોબ કરે.

સમય સંજોગો એ બંને ને એકબીજાની નજીક લાવી દીધા. રૂચીનો રમતિયાળ સ્વભાવ વરુણના મનમાં ક્યારે વસી ગયો વરુણ ને ખબર જ ના રહી તેવી જ રીતે વરુણ નો સહજ અને સરળ સ્વભાવ માં રૂચી ક્યારે તણાઈ ગઈ એની એને પણ ભાન ન રહી.

રૂચી ને ગાઢ પ્રેમ કરતો વરુણ પોતાના પરિવાર પ્રત્યે પણ પૂરી નિષ્ઠા ધરાવતો, રૂચી પણ તેને ક્યારેય પોતાની આ જવાબદારી નિભાવવામાં રોકતી નહિ. બંને હમેશા સાંજે મળી ને અલક મલક ની વાતો કરતા. રૂચીની મસ્તી મઝાક અને વાતો વરુણ ના પુરા દિવસ ના થાક ને ઉતારી જતી, છેલ્લા એક મહિનાથી રૂચી એ એક જીદ પકડી હતી.

વરુણ છેલ્લા બે વર્ષ દરમિયાન મને એક એવી સવાર નહિ મળી કે જેની પાછલી પુરી રાત તું મારી સાથે હોય. વરુણ હસતો અને કહેતો આખો દિવસ બેંક માં તારી સામે જ હોઉં છું તો ય ધરાતી કેમ નહિ હે ?? રૂચી કહેતી જો વરુણ મારા આ બર્થ ડે માં મને એ જ ગીફ્ટ જોઈએ 25 ઓક્ટોબર હું સવારે આંખ ખોલું અને સૌથી પહેલો તારો જ ચેહરો જોઉં બસ ધેટ્સ ઓલ.!! વરુણે હસી ને એજ જવાબ આપ્યો "જોઈએ ".

રૂચી ઘણી વખત કહેતી વરુણ તું સાચે જ મને પ્રેમ કરે છે ને ? વરુણ કોઈ જ જવાબ ના આપતો ખાલી હસતો, રૂચિ એની આ વાતથી બહુ ચિડાઈ જતી. અને વરુણ વધુ હસતો.

25 ઓક્ટોબર સવારના પાંચ વાગે હોસ્પિટલના આઈ સી યુમાં નર્સે બહાર આવી ને કહ્યું "રૂચી ને ધીમું ધીમું ભાન આવી રહ્યું છે, તમે લોકો મળી શકો છો," રૂચી ના માતા પિતા અને ભાઈ સાથે વરુણે પણ વોર્ડ તરફ જવા પગ ઉપાડ્યા, વરુણ રૂચી ની સાવ બાજુમાં આવી ને ઊભો રહી ગયો. રૂચી એ ધીમે ધીમે આંખ ખોલી પહેલી નજર વરુણ પર પડી, રૂચીની આંખમાંથી હળવા આંસુ ટપકી પડ્યા બધા સામે એક નજર ફેરવી અને વરુણ સામે હાથ લંબાવ્યો, વરુણે રૂચીનો હાથ પોતાના હાથમાં લઈ ધીમો દબાવ્યો, ઓક્સિજન માસ્કમાંથી રૂચી કંઇક બબડી, વરુણ સમજી ગયો એની આંખમાં પણ આંસુ આવી ગયા બંનેની નજર એકબીજાને જોઈ રહી હતી.

હજી ગઈકાલ સાંજ સુધી રૂચી ની આંખ માં જે મસ્તી અને તોફાન હતું એ આંખો આજે જાણે સાવ જુદી હતી વરુણ રૂચી ને ઘણી વાર કહેતો મને મળવાની ઉતાવળમાં તું તારું એકટીવા બહુ ફાસ્ટ ચલાવી જાય છે.અને રૂચી હસીને કહેતી " તને મળવાનો મને જે સમય મળે છે એમાં હું પાંચ મિનીટની પણ બાંધછોડ કરવા માંગતી નથી"

અને એ જ થયું,

બેંક થી છૂટી રોજ ના ક્રમ મુજબ વરુણ અને રૂચી મળવા ભેગા થવાના હતા, પહોંચવાની ઉતાવળે રૂચીનો અકસ્માત થયો, માથામાં ગંભીર ઈજા થતા બચવાની શક્યતા ઓ નહિવત હતી. વરુણ રૂચિની રાહ જોઈ રહ્યો હતો કાયમ પહેલા પહોંચતી રૂચિ આજ કેમ હજી નહીં આવી હોય? આ વિચાર એના મનમાં આવ્યો ત્યાંજ એના ફોનમાં રૂચીના મોબાઇલમાંથી કોલ આવ્યો.

અકસ્માતની જગ્યા રૂચિના ફોનમાંથી લાસ્ટ ડાયલ કરેલા નંબર ને ડાયલ કરી કોઈ રાહદારી એ રૂચિના અકસ્માતના સમાચાર વરુણ ને આપ્યા. રૂચિ ને સિટીહોસ્પિટલ લઈ જવામાં આવી પણ ફરજ પરના ડોક્ટર સિટીસ્કેન કરી કહ્યું કે કાલ સવાર પડે તો પણ ઘણું.

એક એક કલાક પસાર થઈ રહ્યો હતો, રૂચિ ના ફેમિલી વાળા હિસ્પિટલ આવી ગયા હતા. બધા ના જીવ રૂચિના શ્વાસમાં અટવાય ગયા હતા. વરુણ રૂચિ અને એના પરિવાર સાથે આખી રાત હોસ્પિટલ જ રહ્યો. લગભગ પુરી રાત એ રૂચિની બાજુમાંજ બેસી રહ્યો હતો. ડોક્ટરના કહેવાથી વરુણ વોર્ડની બહાર આવી બાંકડા પર બેસી ગયો હતો. આજ એને રૂચિ ને એક સેકન્ડ માટે પણ છોડવાનું મન થતું નહોતું.

રૂચિની સામું જોતો વિચારોમાં ખોવાયેલો વરુણ મનોમન રૂચિ ને કહેતો હતો ' એ રૂચિ જો ને હું પુરી રાતથી તારી સાથે જ હતો. તું કહેતી હતી ને કે એક રાત તો મારી સાથે વિતાવ.'... રૂચિ પણ વરુણની આંખોની ભાષા સમજાતી હતી. કે વરુણ શું કહી રહ્યો છે. રૂચિની આંખોમાં પણ અફાટ અમાપ પ્રેમ છલકાઈ રહ્યો હતો.

"રૂચીની પલ્સ જઈ રહી છે" ડોક્ટરનું વાક્ય વરુણના વિચારોને ભંગ કરી ગયું. રૂચીની આંખો ધીમે ધીમે સ્થિર થઈ રહી હતી. બંને ની નજર એકમેક માં જ હતી. શાંતિ હતી, શ્વાસ હતો, વિશ્વાસ હતો અને જાણે ખુબ ધરાઈ ને વાતો કરી લીધી હોય એવો સંતોષ રૂચીની આંખોમાં બતાવા લાગ્યો.

રૂચીની આંખો વરુણના ચહેરા પર સ્થિર થઈ ગઈ. અને વરુણની જિંદગી સ્થિર થઈ ગઈ.

રૂચી ના માતા પિતા અને ભાઈના કરુણ આક્રંદથી આઈ સી યુ ગાજી ઉઠ્યું.

વરુણે નીચે નમી ધીમેથી રૂચી ના કપાળ પર હળવું ચુંબન કરી કહ્યું,

''હેપ્પી બર્થડે, માય લવ, માય લાઈફ."