આગ

 “માં ભૂખ લાગી સે કાંય ખાવાનું આલ ને” નાનકી એ ફરી ખાવાનું માંગ્યું આ વખતે શું જવાબ આલવો ઈ ન સૂઝતા સવલી ઊભી થઈને ચૂલા પાંહે જઈને ચૂલો પેટાવવાનું ત્રાગું કરવા લાગી.

  “બે દા’ડાનાં ભૂખ્યા સોકરાંને કેટલીય વાતોનાં વડા ખવરાવી દીધા પણ ઈનાથી પેટ થોડું ભરાય ? ને નાથો શે’રમાં ચાર દા’ડાનો ગ્યો સે હજુ લગણ નય આયો” મનથી ઉલેચાતી સવલી વિચારતી હતી.

  “મૂઓ આ કેવો ટે’મ આયો કે કામ પણ નય મલતું બચારો નાથો કરે તો કરે સું ? આ બળ્યું કોરોના… સું કોરોના આંયા અમને કોરોના કાંય નય કરતો ને શે’ર વાળા ઇનાથી ફફડી મરે સે, પે'લા તો એટલું કામ તો મલી જ જાતું કે આ ટાબરાંનાં પેટની આગને ટાઢી તો કરતાં હવે તો…” સવલી ચૂલા પાસે બેઠી મનમાં ગણગણાટ કરતી હતી.

   “માં ચેટલી વાર સે’ મોટા એ પૂછ્યું. સવલી એ તપેલીમાં પાણી ઉકળવા મૂક્યું.એક પછી એક ડબ્બા ખોલીને જોયું ;એક ડબ્બામાં જરા અમથો ગોળ હતો અને બે ચપટી લોટ નાંખીને બેય ટાંબરિયાંને થોડું થોડું આલી દીધું.

  “માં આ તો પાણી જ સે” નાનકી ફરિયાદનાં સ્વરમાં બોલી. “ના રે બેટા આ પાણી નથ આ તો રાબ કે’વાય બેટા પી લે મારી સોડી” આંખોમાં આવતાં ઝળઝળીયાં રોકતાં સવલી બોલી.

  “નાનકી બાપુ આવશે તો બવ બધુ ખાવાનું લાવશે અતારે આ ખાય લે”. મોટાએ નાનકીને સમજાવ્યું.

    “એ ય સવલી આ તારો ધણી તો રેલ્વે સ્ટેશને પડ્યો’ સે” બાજુમાં રે’તો ભીખલો બોલ્યો. એના પર ભરોસો ન પડ્યો હોય એમ સવલી સ્ટેશન તરફ દોડી.

  સ્ટેશને નાથાને પડેલો જોઈને જાણે તેના ભૂખથી બળતા પેટમાં વધુ એક અંગારો ચંપાયો.