રોજ સવારે..

મૌનનાં સમુદ્નની

પે’લે પાર ઊભેલાં તને..

મળવા માટે દરિયો ફલાંગતી વખતે,

ભૂતકાળનાં મગરોથી બચવા મધદરિયે 

હું જીવ સટોસટ હવાતિયા મારું ત્યારે.. 

મારી બળબળતી પીડાઓનાં જળનાં છાંટાં

તારી ચામડીને ય રાણઝાણ દઝાડે 

એ મને જરાય કબુલ ન હોવાથી,

હું મારી જાતને મગરોને હવાલે સોંપી દઉં તો..

મારી લાશ તો કદીક તારા કિનારે પહોંચી જ જશે,

એવી મરણાંત આસ્થામાં રહીને,

આ ભીનાં દુ:સ્વપ્નને રોજ સવારે મારી ખારી આંખોમાંથી ઊતારીને આશાની ખીંટીએ નીતરવા મુકું છું.