કોઇનો ઉપકાર ક્યારેય ભૂલવો નહિ

વનમાં સીતાજી નિરાશા બોટે બેઠી,

જલની તરસે હૃદય કરું શ્યામ,

રામ નિહાળે આસપાસને,

ક્યાંય મળતું નથી પાણીનું નામ।

આકાશમાં એક મોર ઊડ્યો,

જ્યાંએ ત્રસ્ત સ્વરને બોલાવ્યો,

“હવે મારી પાછળ આવો,

સુખદાઈ સરોવર ત્યાં છે, ભયહીન, ભય વગર!”

મોર ફેંકે પાંખનાં રંગીન પીંછા,

રામ ધબકતા હૃદય સાથે પીછો કરે છે,

હવે તે આકર્ષણમાં રમે છે,

પાણીના આશરે દોડે છે, ભલે ક્યાંક ચારેકાય છે।

અંતે આવી જાય છે સરોવરનું જલ,

સીતાજીનું ચહેરું થાય ચમકતું,

પાણી પીતા અને જીવંત થતાં,

જલ ધારે મુક્તિનું આનંદ અનુભવતું।

પરંતુ જતી જતી દુઃખદ ઘટનાની ગાથા,

મોરની જાતને ચાહવાની રાહત છે,

એક એક પીંછો પડે છે ધરતી પર,

મોર એકસાથે આપે છે ભૌતિક અંતિમ સ્વરૂપમાં।

રામને મોરની મ્હેર મળતી,

ગોદમાં એને ઉઠાવી કહે, “તારો ભક્ત છે હું,

તમારા અહેસાનને કદી ના ભૂલવાની,

ભવિષ્યમાં તું પામશે પીડાઓનો અંત!”

જયારે ત્ર્કણને પુણ્યમય અવતારમાં મળે,

કૃષ્ણ મૂકે માથા ઉપર મોરનું ત્રકણ,

વિશ્વના પાલનહારની મરણમાં જળથી,

એ યાદ અપાવે છે કે –

“અહેસાન ભૂલવા માટે નહીં!”

જ્યારે ક્યારે કોઈ મદદ કરે,

જ્યારે ક્યારે કિસ્મત કાળ મટકે,

આજ જો આપણી ગાઠે મૂકાય,

ત્યારે કદી ભૂલવું નહીં,

એ અહેસાન ધરણીનું પરિચય બની જાય!