மேகமலை

மேக மலை, மேற்கு மலையின் மார்பில்,  
மூடுபனியின் முத்தமும், மேகங்களின் முனகலும்  
பசுமை மண்ணில் பாடல் புனைந்த இடம்.  
இங்கு மேகங்கள் வெறும் நிழல்கள் அல்ல—  
வாழ்வின் துடிப்பு, நம்பிக்கையின் சுவாசம்,  
ஆனால், சில வேலை மனித மனங்களின் மறைவு.  

குப்பன், மண்ணின் மகன், நாற்பதைந்து கோடுகள்  
முகத்தில், உழைப்பின் கனத்தைச் சுமந்தவன்.  
மிளகு செடிகளில் கனவு விதைத்து,  
காபி மரங்களில் நாளையைத் தேடினான்.  
மாரியம்மாள், அவன் உயிரின் நிழல்,  
செல்வன், பதினெட்டு வசந்தங்களின் கிளை,  
வெளியூரின் வாசல் நோக்கி ஏங்கினான்.  
குப்பனுக்கு மேகங்கள்—ஒரு மயக்கும் மர்மம்,  
மழை தரும், ஆனால் எப்போது என்று உரைக்காது.  

பெருமாள், ஊரின் முதிய மரம்,  
அறுபது குளிர்களைக் கடந்தவர்,  
தேயிலைத் தோட்டத்தின் கதைகளைச் சுமந்தவர்.  
"மேகம் மனிதனைப் போல, குப்பா," என்றார்,  
"ஒன்று சேர்ந்தால் மழை, தனித்தால் வெறுமை."  
அவர் வார்த்தைகள், மலையின் காற்றில் மிதந்தன,  
ஆனால் குப்பனின் மனம் மேகத்தில் மூழ்கியிருந்தது.  

ஒரு பருவம், மேக மலை மௌனமானது.  
மேகங்கள் கூடின, கருமை சூடின,  
ஆனால் மழை மறுத்து, வானம் மருண்டது.  
குப்பனின் வயல்கள் வாடின,  
மிளகு கருகி, காபி கனவு கரைந்தது.  
மாரியம்மாளின் கண்கள் கலங்கின,  
"மேகம் ஏமாற்றிவிட்டது, வேறு வழி தேடு,"  
என்றாள், ஆனால் குப்பன் மண்ணில் பிடிவாதம்.  
"மேகம் வரும், மழை வரும், இது விதி,"  
என்று முணுமுணுத்து, வானத்தை நோக்கினான்.  

செல்வன், தந்தையின் தவிப்பில் திகைத்து,  
"இந்த மண்ணில் வாழ்வு முடிந்தது, அப்பா,"  
என்று வெறுப்புடன் வார்த்தைகளை உதிர்த்தான்.  
"வெளியூர் செல்கிறேன், வேலை தேடுகிறேன்,"  
அவன் குரல், மலையில் எதிரொலித்தது.  
குப்பனின் இதயம் உடைந்தது,  
"மண்ணை விட்டால், நாம் இல்லை, செல்வா,"  
என்று முனகினான், ஆனால் பதில் இல்லை.  

ஒரு மாலை, பெருமாளின் நடை,  
குப்பனின் வீட்டு வாசலில் நின்றது.  
"மேகத்தை நம்பு, குப்பா, ஆனால் தனியாக இல்லை.  
மேகம் ஒன்று சேர்ந்து மழை பொழியும்,  
மனிதரும் ஒன்று சேர்ந்தால் வாழ்வு மலரும்."  
அவர் குரல், மலையின் மரங்களைத் தழுவியது.  
"ஊரை ஒன்று கூட்டு, மண்ணை மீட்போம்,"  
என்றார், மெல்லிய புன்னகையுடன்.  

குப்பன் தயங்கினான், மனம் மறுத்தது.  
"எல்லாரும் தனித்தனியே, யார் ஒன்று சேருவார்?"  
ஆனால் பெருமாளின் வார்த்தைகள்,  
மேகத்தைப் போல அவன் மனதில் படர்ந்தன.  
ஊர்மக்களை அழைத்தான், மண்ணின் முன் நின்றான்.  
"நீரோடையிலிருந்து கால்வாய் எடுப்போம்,  
மேகம் மறுத்தாலும், மண்ணை காப்போம்,"  
அவன் குரல், காற்றில் கலந்தது.  

சிலர் முணுமுணுத்தனர், சந்தேகம் கொண்டனர்.  
ஆனால் செல்வன், தந்தையின் பக்கம் நின்றான்.  
"நான் உழைக்கிறேன், அப்பாவுடன் சேர்கிறேன்,"  
என்று உரத்து, மண்ணைத் தொட்டான்.  
ஊர்மக்கள் உயிர்பெற்றனர்,  
கைகள் இணைந்தன, உழைப்பு பாடலானது.  

பல நாட்கள், வியர்வையும் மண்ணும் கலந்தன.  
கால்வாய், மலையின் மார்பில் ஒரு நரம்பாக உருவெடுத்தது.  
மேகங்கள் மீண்டும் கூடின,  
இம்முறை, மழை பொழிந்தது—  
நீரோடையாக, கால்வாயாக, வயல்களுக்கு உயிராக.  
குப்பனின் மண் மீண்டும் பசுமையானது,  
மிளகு நிமிர்ந்து, காபி மலர்ந்தது.  

செல்வன், தந்தையை நோக்கி,  
"மேகம் முக்கியம், ஆனால் நம்ம ஒற்றுமை முதன்மை,"  
என்று சொன்னான், கண்களில் ஒளி.  
குப்பன், மகனை அணைத்து,  
கண்ணீரில் மண்ணை நனைத்தான்.  
பெருமாள், தூரத்தில், மேகங்களை நோக்கினார்,  
"மேகமும் மனிதனும் ஒன்று," என்று முனகினார்,  
"ஒன்று சேர்ந்தால், வாழ்வு ஒரு பாடல்."  

மேக மலை, மேகங்களின் கவிதையை மட்டுமல்ல,  
மனிதர்களின் ஒற்றுமையை,  
மண்ணின் மீதான அன்பைப் பேசியது.  
மழை பெய்தது, மனங்களும் நனைந்தன.