ସୁଦର୍ଶନ

ଥିଲା ଗୋଟେ ମଫସଲି ଗାଆଁ

ସୁରପୁରୁ ବୋଲି ତାର ନାଆଁ

ରହୁଥିଲେ ସେଠି ଯେତେ ମୂର୍ଖ

ପାଠଯେ ନମାଡେ ତାଙ୍କ ପାଖ ।

ସୁଦର୍ଶନ ବୋଲି ଗୋଟେ ପିଲା

ପଢିବାକୁ ସିଏ ମନ କଲା ।

ଏକଥା ଶୁଣିନ ଗ୍ରାମବାସୀ

ହୋଇଲେ ସମସ୍ତେ ହସାହସି ।

ଏଥିରେ ନପଡ଼ି ସିଏ ଭାଙ୍ଗି

ବାପାଙ୍କୁ କହିଲା କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି

ସ୍କୁଲରେ ମୋ ନାମ ଦିଅ ଲେଖି

ସାଜ ନାହିଁ ତମେ ଜମା ଦୁଃଖୀ ।

ପିଲାଟିର ସେହି କଥା ରଖି

ସ୍କୁଲରେ ତା ନାମ ଦେଲେ ଲେଖି ।

ପାଠ ପଢିବାକୁ ଗଲା ସିଏ

ପାଠରେ ନଟପେ ତାକୁ କିଏ ।

ମୁଣ୍ଡରେ ଥିଲତା ପାଠ ଖଣି

ପଢୁ ପଢୁ ଗଲା ସବୁ ଜାଣି ।

ଆଦର୍ଶ ଛାତ୍ରଟେ ସିଏ ହେଲା

ଗୁରୁଙ୍କ ହୃଦୟେ ଘର କଲା ।

ପାଠ ପଢି ଡାକଟର ହେଲା

ଗାଆଁ ରୋଗୀଙ୍କର ସେବା କଲା।

ବାପା ମାଆ ତାର ହେଲେ ଖୁସି

ଉପକୃତ ହେଲେ ଗ୍ରାମବାସୀ

ଗାଆଁର ସମ୍ମାନ ଗଲା ବଢି

ସମସ୍ତେ ଧାଇଁଲେ ପାଠ ପଢି ।

ମୁରୁଖ ନହେଲେ କେଉଁ ପିଲା

ଗାଆଁଟା ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇଗଲା ।