ପାଉଁଶର ଅସ୍ତିତ୍ବ

★ କ୍ଷ

ଏଇଟା ହିଁ ନିଷ୍ଠୁର ସତ୍ୟ °°°

ଜୁଇ ଜଳିଗଲା ପରେ କ'ଣ ବା ଥାଏ ସେ ପାଉଁଶର ଅସ୍ତିତ୍ବ ? 

ନା ,ସେ ପୋଛି ପାରେ ଆଖିର ଲୁହକୁ °°° ନା ,ସେ ମାପିପାରେ ଛାତିର କୋହକୁ । କେବଳ ଦୂର ଦିଗନ୍ତର କୁହେଳିକା ପରି ଦେଖାଯାଉଥାଏ ଆଖିକୁ ।

ନା ଥାଏ ସେଠୁ କିଛି ପାଇବାର ଆଶା °°° ନା କିଛି ପ୍ରତ୍ୟାଶା ! କେବଳ ବ୍ୟଥିତ କରେ କିଛି ନୀରବ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ପରିଭାଷା ।

ପ୍ରୀତିପୁଷ୍ପା !

ତମେ ଗଲା ପରେ ପରେ ଫୁଲ ସବୁ ମଉଳି ଯାଇଛନ୍ତି ମନ ବଗିଚାରୁ ।ବାସ୍ନା ବିଭୋର ପୃଥିବୀଟା ଶ୍ରୀହୀନ ହୋଇଯାଇଛି କାଳକୁ ।ଦୁଃଖର ବୈଶାଖୀରେ ତୃଷ୍ଣା ସବୁ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ ହୋଇ ଖୋଜି ବୁଲୁଛନ୍ତି ଗୋଟାଏ ନିର୍ଦୟ ମୋହଗ୍ରସ୍ତ ଅତୀତକୁ ।

ଲାଗୁଛି ,ଆଜି ଆମ ପୁଅ ଲଗ୍ନ ଖୁବ ବଡ ହୋଇଯାଇଛି । କିଛି ଅମୀମାଂସିତ ପ୍ରଶ୍ନରେ ତା'ର ମୁଁ ଯେମିତି ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇପଡିଛି । ଏବେ ଆଉ ମିଛ କହି ତାକୁ ବୁଝେଇବାର ସାହସ ମୋର ନାହିଁ ବୋଲି ଭାବୁଛି °°° ତା କଅଁଳ ମନରେ କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି ଗୋଟାଏ ଅଭାବ ଦେଖୁଛି ମୁଁ °°° ବେଳେବେଳେ ପଚାରି ଦେଉଛି ସେ " ମାମା " କେବେ ଫେରିବେ ଜହ୍ନ ରାଇଜରୁ !

କୁହ ପ୍ରୀତିପୁଷ୍ପା °°°

କି ଉତ୍ତର ଦେଇ ବୁଝେଇବି ତାକୁ ?

ସତରେ ଆସିବାର ବାଟ ନୁହେଁ ଯିବା ବାଟ ପରି । କିଛି କମା ,ହାଇଫେନ୍ ଓ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଏଠି ଜୀବନ କାହାଣୀ । 

ଆଜି ଆମ ବିବାହର ଷଷ୍ଠ ବାର୍ଷିକୀ °°°

ତମେ ଅହ୍ୟରାଣୀ ହେବା ପୂର୍ବରୁ କହିଯାଇଥିଲ ଏଇ ଶୁଭ ଅବସରରେ ମୋ ପାଇଁ କିଣୁଥିବା ଶାଢ଼ୀ ପ୍ରତ୍ୟକ ବର୍ଷ ଜଣେ ଅନାଥିନୀକୁ ଦାନ କରିବାକୁ ।

ମୁଁ ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସୁଚାରୁ ରୁପେ ପାଳନ କରି ଆସୁଛି । ବାକି ରହିଗଲା ଏହି ହୀରା ମୁଦିଟା , ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ଯାହାକୁ ତମେ ଉପହାର ଦେଇଥିଲ ମୋତେ ।ମନରେ , ଧ୍ୟାନରେ ଓ ଅନ୍ତରରେ ସାଇତି ରଖିଛି ସେ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିକୁ ।

ତମେ କେଉଁଠୁ ବୁଝିବ ସେ କଥା ?

ଆଖି ଅଛି ନିଦ ନାହିଁ

ସ୍ମୃତି ଅଛି ସ୍ୱପ୍ନ ନାହିଁ !

କିଛି ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବାନାକୁ ହୃଦୟରେ ଚାପି ରଖି ମୁଁ ଗଣି ଚାଲିଛି ଖାଲି କିଛି ବିଷାଦଗ୍ରସ୍ତ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ । 

ରାତି ଅନେକ ହେଲାଣି ପ୍ରୀତିପୁଷ୍ପା

ଆଜି କାହିଁ ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି ,ମୁଁ ବଢ଼େଇଥିବା ହାତକୁ ଧରି ନେଇ ତମେ ଡାକି ନିଅନ୍ତ କେଉଁ ଗୋଟାଏ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ । ଯେଉଁଠି ତମେ / ମୁଁ ଆଉ ଆମ ପ୍ରେମ ବଞ୍ଚି ରୁହନ୍ତା ଯୁଗ ଯୁଗକୁ !

ହୁଏତ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି ମୁଁ

ବାସ୍ତବତାକୁ ଶାସ୍ତି ଦେଉଥିବା ଏଇ ଭାବପ୍ରବଣତାକୁ ।