ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ

ସେ ଦିନ ପାର୍କରେ ଜଣେ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କ ସହ ଭେଟ ହେଇଗଲା l ବୟସ ପାଖାପାଖି ୫୦ ବର୍ଷ l ପାର୍କରେ ପଡିଥିବା ଗୋଟେ ଚୌକିରେ ବସି ଦୀର୍ଘ ସମୟ ହେଲା କାହା ସାଥିରେ କଥା ହଉଥାନ୍ତି ସେ l ପାଖ ଦେଇ ଗଲାବେଳେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ଶୁଣି ଅଟକି ଗଲି ମୁଁ l ଅଟକିବାର ଦେଖି ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ଫୋନ କାଟି ମୋତେ ଚାହିଁଲେ l 

ଆପଣ ଓଡ଼ିଆ ??

''ହଁ !'' 

'' ଆପଣଙ୍କ ଘର କୋଉଠି??

 ''ବାଲେଶ୍ୱର, ହେଲେ ଦୀର୍ଘ ୫ ବର୍ଷ ହେଲା ମୋ ଠିକଣା ଏଇ କତର l 

ତାଙ୍କଠୁ ଉତ୍ତର ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥିଲି ମୁଁ I ସମ୍ଭାଳି ହେଇ ରହି ନପାରି ଆଉଥରେ ମୁଁ ପଚାରିଲି, ''ଆପଣ ଏମିତି କାହିଁକି କହିଲେ; ଦୀର୍ଘ ୫ ବର୍ଷ ହେଲା ମୋ ଠିକଣା ଏଇ କତର l ତା ମାନେ ଆପଣ କଣ ଛୁଟି ଯାନ୍ତି ନାହିଁ ?

ସେ କହିଲେ, ନା ପାଞ୍ଚବର୍ଷ ହେଲା ମୁଁ ଛୁଟି ଯାଇନି l ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ  ଚାଲିଯିବା ପରେ ନା' ରହିଲା ଘର; ନା' ରହିଲା ଘରର ସ୍ନେହ ମମତା I ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ମୁଁ ଏଠି ଏମିତି ନିସଙ୍ଗ ହେଇ ପଡି ରହିଛି I 

''ଆପଣଙ୍କର ପୁଅ ଝିଅ ?''

''ହଁ ମୋର ଦୁଇ ପୁଅ I 

''ପୁଅମାନେ କ'ଣ ବିବାହିତ ?''

''ହଁ I''

'ଆପଣ ପୁଅମାନଙ୍କ ପାଖରେ ତ ଯାଇ ରହିପାରନ୍ତେ !!!

 'ମୁଁ ଏବେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ  ଗୋଟେ ବୋଝ l 

ଝିଅ ?

ନାହିଁ l ଯଦି ମୋର ଝିଅଟିଏ ଥାନ୍ତା ତା'ହେଲେ ମୁଁ ହୁଏତ ଏତେ ବେଶୀ ନିଃସଙ୍ଗତା ଭୋଗିନଥାନ୍ତି I 

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ଚାହିଁଥିଲି ତାଙ୍କ ମୁହଁକୁ ମୁଁ I  

ଝିଅଟିଏ ଉପରେ କେତେ ଭରସା !!!!