ତରୁଣ ପରାଣେ

ତରୁଣ ପରାଣେ ଏ କି ଶିହରଣ

ହୃଦୟେ ଅକୁହା କଥା

ମୋହାବିଷ୍ଟ କରେ ମୁକ୍ତ ଯଉବନ

ସ୍ୱପ୍ନ ବୁଣେ ଆଖିପତା ।

ଆଙ୍କି ହୁଏ କେତେ ସୁନେଲି ସପନ

ଅଚିହ୍ନା ଅପ୍ସରୀ ଛବି

ଲୋମେ ଲୋମେ ଖେଳେ ପୁଲକର ଧାରା

ନିଶି ପାହେ ତାକୁ ଭାବି ।

ମତୁଆଲା କରେ ପ୍ରଣୟ ପୂରବୀ

ଗୋପନେ ଛୁଅଁଇ ଛାତି

ପ୍ରୀତିର ପିଆଲା ପିଇଯିବା ପାଇଁ 

ଉଚ୍ଚାଟ କରେ ସେ ନିତି ।

ବିଜନ ବେଳାରେ ନିବିଡ଼ ଆଶ୍ଳେଷେ

ପରଶି ତନୁକୁ ଲାଜେ

ଅଜଣା ଆବେଗେ ଭିଜାଇ ସଜନୀ

ମୋ ପ୍ରେମରେ ସିଏ ଭିଜେ ।

ଅଭିସାର ମଗ୍ନ ଉପହାର ଦିଏ

ନୀରବରେ ଦରହାସେ

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନେ ବିରହ ନିଃଶେଷେ

ପ୍ରୀତିର ସୁରଭି ବାସେ ।

ଜହ୍ନ ହଜିଯାଏ ସୂରୁଜ ଆଭାରେ

ଭାବନା ଲୁଚଇ କାହିଁ

ବ୍ୟାକୁଳ ତରୁଣ ପରାଣ ନିଃଶବ୍ଦେ

ଝୁରୁଥାଏ ସାଥି ପାଇଁ ।