ସୁଦାମା

ଦ୍ବାରିକାଧୀଶଙ୍କ ବାଲ୍ୟ ମିତ୍ର ଥିଲେ

ଦରିଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ସୁଦାମା

ଦୁଇ ମିତ୍ରଙ୍କର ସମ୍ପର୍କ ଯେମିତି

ଜଣେ ଶରୀର ଆନ ଆତ୍ମା

ଶରୀର ଭିନ୍ନ

ସିନା ଥିଲା ସେ ଦୁହିଙ୍କର

ମାତ୍ର ଭଗବାନ ଶିରୀକୃଷ୍ଣ ଥିଲେ

ସୁଦାମା ମନ ଅଧୀଶ୍ଵର ।

ସନ୍ଦୀପନି ମୁନି ଆଶ୍ରମରେ ଶିକ୍ଷା

ସମାପ୍ତେ ଚଳି ଯେଝା ସ୍ଥାନ

ସୁଦାମା ନିଜର ବୃତ୍ତି ଆପଣେଇ

କରିଲେ କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷଣ

କିନ୍ତୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ସମୁଦ୍ରେ ଦ୍ବାରିକା ନିର୍ମାଣି 

ମଥୁରା ନଗର ନରନାରୀ ଧରି

ଥିଲେ ସମୟ ଚକ୍ରେ ପୁଣି ।

ବନ୍ଧୁର ଦରିଦ୍ର ପରିସ୍ଥିତି ଦେଖି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଥିଲେ ଛଟପଟ

ସହାୟତା ପାଇଁ କାଳକୁ ଅପେକ୍ଷା

ତାଙ୍କ ପାଖେ ଏକାନ୍ତ ବାଟ

ଶୁଭ ସମୟ

ସୁଦାମା ପାଇଁ ଉପଗତ

ଷଡ଼ାଶ୍ବର୍ଯ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ମିତ୍ରଙ୍କୁ ସେ

ଭେଟିବାକୁ ହେଲେ ଉଦ୍ୟତ ।

ପତ୍ନୀ ବାନ୍ଧିଦେଲେ ଭଜା ତଣ୍ଡୁଳକୁ

ସୁଦାମାଙ୍କ ଉତ୍ତରୀୟରେ

ଯେଉଁ ତଣ୍ଡୁଳ କି ପଡ଼ୋଶୀଠୁ ମାଗି 

ଆଣିଥିଲେ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରୀତିରେ

ସୁଦାମା ଧନ୍ୟ

ମିତ୍ରତା ମୋହରେ ପାଛୋଟି 

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କର ପଦ ପ୍ରକ୍ଷାଳନ

ବିଭୋର ସାନନ୍ଦରେ ଲୋଟି ।

ପୁରୁଣା ବସ୍ତ୍ରକୁ ଉତାରି ପିନ୍ଧାନ୍ତି

ତାଙ୍କର ରାଜକୀୟ ବସ୍ତ୍ର

ଲୁଚାଇଥିବା ତଣ୍ଡୁଳକୁ ଛଡ଼ାଇ

ସାନନ୍ଦେ ଭକ୍ଷନ୍ତି ସେ ମିତ୍ର

ଦେଖି ଏ ଦୃଶ୍ୟ

ରୁକ୍ମଣୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମା' ଅଧିରେ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହସ୍ତରୁ ଛଡ଼ାଇ ନେଇଣ

ମୁଠାଏ ଦିଅନ୍ତି ତୁଣ୍ଡରେ ।

ଫିଟିଗଲା ସୁଦାମାଙ୍କ ସଉଭାଗ୍ୟ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମା' ଗୃହେ ବିରାଜିତ

ଭଙ୍ଗା ଘର ରାଜପ୍ରାସାଦ ବନିଲା

ହୋଇ ଧନଧାନ୍ୟେ ପୂରିତ 

ସାହି ପଡ଼ିଶା

ସଭିଙ୍କ ରୂପ ବଦଳିଲା

ଧନ୍ୟ ଏ ସୁଦାମା ଧନ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ଭକ୍ତି

ଲୋକ ମୁଖରେ ଶୁଣାଗଲା ।

ଦ୍ବାପର ଯୁଗରୁ ତାଙ୍କ ଉପାଖ୍ୟାନ

ଘୋଷୁଅଛି ଏହି ମାନବ

ଭକ୍ତ ଭଗବାନ ମିତ୍ରତା ବନ୍ଧନ

ମହତ ରଖଇ ଏ ଭବ

ହୃଦୟେ ପ୍ରେମ

ଭକ୍ତିଭାବ ପାରିଲେ ବାଢ଼ି 

ଜଗଜ୍ଜନ ବନ୍ଧୁ କରୁଣାର ସିନ୍ଧୁ

ଯଥା ପାଉଣା ଦେବେ ବାଢ଼ି ।