ଶରତ୍‌

ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ

(ରାଗ-ମଙ୍ଗଳ)

ରୁଚିର ଶରଦକାଳ ବିରାଜିଲା ଆସି,

ହସିଲା ଧରଣୀରାଣୀ ଶୋଭା ପରକାଶି୤

କାଶତଣ୍ଡୀ ଫୁଲେ ମହୀଦିଶଇ ଧବଳ,

ସରୋବରେ ଫୁଟିଛନ୍ତି କୁମୁଦ କମଳ୤

ସୁନ୍ଦର ମାଳତୀ ଗଙ୍ଗ-ଶିଉଳୀ ଟଗରେ,

ଧବଳିତ ଉପବନ ଜନମନ ହରେ୤

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଧଳାମେଘ ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରେ,

ଭାସଇ ବୋଇତ ଯଥାନୀଳ ସମୁଦ୍ରରେ୤

ରଜନୀରେ ନୀଳାକାଶେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଉଜ୍ଜ୍ବଳ,

ବିରାଜଇ ଦଶଦିଶ କରିଣ ଧବଳ୤

ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ନକ୍ଷତ୍ରମାଳା ଚନ୍ଦ୍ର ସଙ୍ଗତରେ,

ଶୋଭନ୍ତି ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ପୁଷ୍ପ ପରାୟେ ଅମ୍ବରେ୤

ନଦୀ ପୁଷ୍କରିଣୀ ଜଳଏବେ ସୁନିର୍ମଳ,

କ୍ରୀଡ଼ନ୍ତି ହରଷେ ତହିଁ ଧଳା ହଂସଦଳ୤

ଧାନ୍ୟକ୍ଷେତ୍ରେ ପକ୍ବଶାଳି ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର,

ଦରଶନେ ଆନନ୍ଦିତ ମନ କୃଷକର୤

ସୁନୀଳ ଅପରାଜିତା ଫୁଟିଅଛି ବନେ,

ବଧୂଲୀ କୁସୁମ ରଙ୍ଗ ତୋଷଇ ଲୋଚନେ୤

ଧରିଛି ଅଗସ୍ତି ଦ୍ରୁମ କୁସୁମ-ମଞ୍ଜରୀ,

ବଙ୍କିମ ଦିଶଇ ଯାହା ବାଳ ଇନ୍ଦୁ ପରି୤

ପ୍ରଦୋଷେ ଫୁଟଇ ଜହ୍ନିଫୁଲ ଘରେ ଘରେ,

ବାଳକେ ତୋଳନ୍ତି ତାହା ମହା ଆନନ୍ଦରେ୤

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କୁସୁମବନୁ ପୁଷ୍ପଗନ୍ଧ ହରି,

ଶୀତଳ ସୁରଭି ପଦ୍ମ-କାନନେ ସଞ୍ଚରି୤

ନଚାଇ ତରଙ୍ଗେ ନଦୀ-ସରୋବର-ନୀର,

ନଚାଇଣ ଶସ୍ୟାବଳୀ ବହଇ ସମୀର୤

ରଜନୀରେ କୁମାରୀଏ ମହା ଆନନ୍ଦରେ,

ମଣ୍ଡିଣ ସୁନୀଳ କେଶ ଶୁଭ୍ର କୁସୁମରେ୤

ତାରାବିମଣ୍ଡିତ ନୀଳ-ଗଗନକୁ ଚାହିଁ,

ହରନ୍ତି ମାନସ ନାନା-ରଙ୍ଗେ ଗୀତ ଗାଇ୤