ଋତୁ ଚିରନ୍ତନ

ନିଦାଘରେ ପୋଡ଼ି, ଶ୍ରାବଣରେ ବୁଡି

ତା'ପରେ ଛୁଅଁଇ ଶୀତ

ତନ ମନ ସବୁ ଜଡ କରିଦିଏ

ଉଷ୍ଣତା ଖୋଜେ ହାତ ।

ତୁଳୀ ଧରି ପ୍ରଭୁ ଆଙ୍କି ଦେଇଛ

କେତେ ବଣ ପାହାଡ ନଇ

ଶୀତର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଣ ଧରାରେ

କେତେ ଫଳ ଫୁଲ ଫୁଟଇ ।

ଘାସ ଗାଲିଚାରେ କାକର ବୁନ୍ଦା

ମୁକ୍ତା ପରି ଝଲସୁ ଥାଏ

ସଫେଦ ଚାଦର କୁହୁଡି ଘୋଡାଇ

ମେଘ ଧରାକୁ ଛୁଇଁ ଯାଏ ।

କଅଁଳ ସୂରୁଜ ଆସିଲା ମାତ୍ରେ

ଚହଟେ ସୋରିଷ ଫୁଲ

ଫୁଲ ରୁ ଫୁଲ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ବସି

ପ୍ରଜାପତି ହୁଏ ଗେଲ ।

ସଂଜ ନଇଁଲେ କାଠ କୁଟା ଜାଳି

ଦୂର କରୁ ଶୀତ ଶୀହରଣ

ରାତିର ବିଛଣା ଡାକଇ ଆସ

କର ଉଷ୍ଣ ପ୍ରେମ ସମ୍ମୋହନ ।

ଉଦ୍ଭିଦ ପ୍ରାଣୀ ସାରା ସଂସାର

ଶୀତକୁ କରନ୍ତି ଆଲିଙ୍ଗନ 

ପ୍ରକୃତି ସୁନ୍ଦର ରୂପରେ ଶୋଭେ 

ଅଟେ ଏହା ଋତୁ ଚିରନ୍ତନ ।