ପ୍ରିୟା

ରସ ରେ ରସିଲା, ରମ୍ଭା ଉର୍ବଶୀ ର

ରୂପ କୁ ଧଇଲା, ଧରା ପୃଷ୍ଠେ ସିଏ

ଆବିର୍ଭୁତ ହେଲା, ସୁନ୍ଦରୀ ରମଣୀ ହୋଇ ଉଭା ହେଲା, ପାଠ ଶାଠ ପଢି ଵିଜ୍ଞାନି ପାଇଲା, ପିତା ମାତାଙ୍କ ର ନାମ ରଖିଲା ।

ସ୍ମିତ ଅଧରରେ ନାଲି ଆଵର

ନୀଳ ନୟନରେ କଜରା ଗାର

ଅଙ୍ଗ ଶୋଭା ପାଏ ରକ୍ତିମ ଵାସର

କି ମନୋହର, ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ଯାଏ ହୃଦୟ ମୋର ।

ତାରାଗଣ ମେଳେ ଜହ୍ନ ଯେସନ

ଏପରି ତୁମକୁ ଦେଖି ସେଦିନ

କୁଞ କାନନ, ରାଧିକା ମନ

ଭ୍ରମଇ କାନନେ ଗୋପି ଗହଣ 

ଯମୁନା ର ଢେଉ ତାହାକୁ ମନ ।

ଦାବାନଳ ପରି ଜଳୁଛି ମନ

ପ୍ରାପତ ପାଇଁ ସେ ନାରୀ ରତନ

କରୁଛି ଧ୍ୟାନ, ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ

ଆସିପାରିଵକି ସେ ଶୁଭ ଦିନ

ହେବ କି ଚନ୍ଦନେ ଦେହ ଲେପନ ।

ସରେନି ସମୟ ପ୍ରିୟା ତୋ ବିନା

ନାମକୁ ବସିଛି ଏଠାରେ ସିନା

କେତେ ଛଳନା, କରି ବାହାନା

କବିତା ଲେଖୁଛି କରି ଭାବନା

କରିବନି କେବେ ମନକୁ ଉଣା ।