ନଈର ଆକୁଳତା

ତୁମେ କି ଗୋ ସେଇ ନଈ

ଯା କୂଳ ମୋର ବାଲ୍ଯକାଳ

ଥିଲା ଚାରଣ ଭୂଇଁ ।

ଖେଳିଛି କେତେ ନଦୀ ପଠାରେ 

ମିଛି ମିଛିକା ବାଲି ଘlଟରେ 

ଘରଟେ ଗଢି ଦେଇ ।

ଡୁଙ୍ଗୀ ରେ ବସି ଆହୁଲା ମାରି 

ଅଥଳ ଜଳେ ହୋଇଛି ପାରି 

ହିସାବ ତାର ନାହିଁ ।

ମଙ୍ଗ ରେ ବସି ଧରିଛି କାତ 

ଗାଇଛି ଯେତେ ଅଭୂଲା ଗୀତ 

ପବନ ସାଥୀ ହୋଇ ।

ବୁଡି ବୁଡିକା ଚିତି ପହଁରା 

ନଈ ଗାଧୁଆ ଅତଡା ଢିଆଁ

ସ୍ଵପ୍ନରେ ଉଠେ ଚେଇଁ ।

ରୁପେଲି ମାଛ ସୁନେଲି ଖରା 

ମୋ ହାତେ ଯେବେ ଦିଅନ୍ତି ଧରା 

ଆଜି ସେ ବେଳ କାହିଁ ।

କାଖେ କଳସୀ ଚାଲେ ଅଳସୀ 

ଗାଧୁଆ ତୁଠେ ନୂଆବୋହୂ ଟି 

ମୁଣ୍ଡେ ଓଢଣା ଦେଇ ।

ପାଉଁଜି ସୁରେ ଅଳତା ଧାରେ

ଦେହକୁ ମାଜି ତୁଠପଥରେ 

ହସେ ହଳଦୀ ମୁହିଁ ।

କୁଆଁ ତାରାର ଟିକେ ଝଲକ 

ସାଧବାଣୀ ର ସଧବା ବେଶ 

ଡଙ୍ଗlଭସା ପୁନେଇଁ ।

କଳରବରେ କୂଳନlଦିନୀ 

ବିହଙ୍ଗ ଗୀତ ମାଝୀ ମେଲାଣି 

ଅସ୍ତସୂର୍ଯ୍ୟ ର ଛାଇ ।

କିଆ କେତକୀ କାଶତଣ୍ଡୀ ରେ 

ଛବିଳ ଶୋଭା ଯା ତୀରେ ତୀରେ 

ରହିଛି ସ୍ମୃତି ହୋଇ ।

ପୁନେଇଁ ରାତି ନୌକାବିହାର 

ଖିଆଲି ମନ ଯୌବନର 

ଆବେଗ ହଜେ ଯହିଁ ।

ହଜିଛି ଆଜି ଶିରୀ ତାହାର 

ନାହିଁ ସେ ଦିନ ସେ ସ୍ଵଚ୍ଛ ନୀର 

ଦିଶେ ଶୁଖିଲା ଦେହୀ ।

କୁଳୁକୁଳୁ ତା ସଲିଳ ଧାର 

ରୋଧିଛି ନର ଅଗ୍ରଗତିର 

ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଦ୍ବାହି ଦେଇ ।

ଶୋଷଣ ଭାରେ ଅତିଷ୍ଠ ଆଜି 

ମାଟି ତଳରେ ଯାଉଛି ହଜି 

ନିର୍ଯ୍ୟାତିତl ହୋଇ ।

ପ୍ରଦୂଷଣରେ ଯେ ପରାହତ 

ପ୍ରକୃତି ପଥେ ସେ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ 

ଡାକଇ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ।

ଆକୁଳ ତାର ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର 

ଅନୁଭବର ଅନ୍ତସ୍ଵର 

ମରମେ ଗୁଞ୍ଜରଇ ।