ନଦୀ ପରି ନାରୀ

ପାହାଡ଼ କୋଳରୁ ଫିଟି ନିର୍ଝରିଣୀ ପରି

ବହି ଚାଲିଛି ଯେ ଚାଲିଛି

ଦୁଃଖର ଅମଡା ବାଟରେ, କଣ୍ଟା କଂକରିତ ପଥରେ 

ମୁଁ ଅବିରତ ଧାଇଁଛି ।

ତୁମ ସ୍ନେହରେ କେଉଁଠି ହୋଇପଡିଛି ପବିତ୍ର ଗଙ୍ଗା

କେଉଁଠି ଯମୁନା, କଷଣର ବାଲିଚରରେ ସରସ୍ଵତୀ

ପରି ଲୀନ ହୋଇଯାଇଛି ।

ତଥାପି ମୋ ଦୁଇ କୁଳର ,ଦୁହିତାର ପ୍ରସାରିତ ବାହୁରେ

ତୁମକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରିଛି

ତୁମ ଛଳନା, ନିର୍ଯ୍ୟାତନା, ଲାଂଛନା , ପ୍ରବଂଚନାର

ନାଗଫାଶ ବନ୍ଧନର ହଳାହଳ ବିଷକୁ

ଆକଣ୍ଠ ପାନ କରି ମୁଁ ପାଲଟିଛି ମନ୍ଦାକିନି ।

ସେମିତି ଚାଲିଛି ଛନ୍ଦାୟିତ ସୁରରେ ତୁମ ମରୁ

ହୃଦୟରେ ମରୁଦ୍ୟ।ନ ହେବାକୁ ।

ଯେତେ ଦୁଃଖ ଗ୍ଲାନିରେ ପୋତିଦିଅ ଅବା

ଦିଅ କଳଙ୍କ କଜ୍ବଳ, ସବୁ ଧୋଇନେବି ପ୍ରେମର ଫଲଗୁରେ

ବହି ଚାଲିଥିବି, ବାହି ଚାଲିଥିବି ତୁମ ଜୀବନ ନୌକା

ଆବିଳତା ହୀନ ଧର୍ମର ତରୀରେ ।

ଦୁଃଖରେ ତ ମୁଁ ସର୍ବଂସହା, ପାରିଲା ପଣରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣା

ସ୍ନେହ ସରାଗରେ ମମତା, ହସରେ ଶାମୁକା ଖୋଳର ମୁକୁତା

ଆଉ ସମ୍ପର୍କର ସେତୁରେ ଦୁହିତା ।

ତୁମ ଦୀପାଳିର ସଳିତା,କବିର କବିତା, ପ୍ରେମୀର ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ତୁମ ଆଶାର ବୈତରଣୀ, ପ୍ରଣୟର ସଂଗିନୀ ,ସାଗରର ତରଙ୍ଗିନୀ

ଅନୁଭବର ମୋହିନୀ, ସନ୍ତାନ ସୃଷ୍ଟିକାରିଣୀ

ନିରୋଳା ପ୍ରେମର ଚାତକିନି,ସୁଖ ସମ୍ପତ୍ତିର କମଳିନୀ ।

କାରଣ ଏ ଜନ୍ମ ମୋର ନଦୀ ପରି ବହିଚାଲେ ତୁମରି ପାଇଁ

ତଟିନୀ ପରି ବହି ବାହି, ନିଜକୁ ସମର୍ପି ଦେବା ପାଇଁ ଆଉ 

ତୁମ ସୀମାହୀନ ସାଗରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବା ପାଇଁ ।

ଜୟଶ୍ରୀ ପଟ୍ଟନାୟକ

ମଧୁସୂଦନ ନଗର, ଜଟଣୀ

ଖୋର୍ଧା