ମୋ ଗାଁ ମଶାଣି

(ଛନ୍ଦ-ଶଙ୍କରାଭରଣ)

ହରି ନାମ ସତ୍ୟ ରାମ ନାମ ସତ୍ୟ ଧ୍ବନି

ହରଷେ ପୁଲକି ଉଠେ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି ଶୁଣି

ସିଏ ମୋ ଗାଆଁ ମଶାଣି

ଆଦରେ କୋଳେଇ ଧରେ ମାଟି ଦେହ ପୁଣି ।

ପଞ୍ଚଭୂତର ଶରୀର ବିଲୀନ ତା' ଦେହେ

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ଭସ୍ମ ଧରି ସିଏ ପଡ଼ିଥାଏ

ଭଗ୍ନ ହାଣ୍ଡି ଏଠି ସେଠି

ବର୍ଯ୍ୟ ଛିଣ୍ଡା ବସନରେ ଶୋଭେ ତା' ତନୁଟି ।

ଠାଏ ଠାଏ କଣ୍ଟା ଗୁଳ୍ମ ତୁଳସୀ ପାଦପ 

ସାଥୀ ପରି କରିଥାନ୍ତି ସତେ କି ଗଳପ

ମଶାଣିରେ ଧନ୍ୟ ତୁହି

କୌଣସି ବାଛବିଚାର ତୋ ପାଖରେ ନାହିଁ ।

ଗାଆଁର ପ୍ରତିଟି ଜନ ପ୍ରିୟ ତୋହ ପାଇଁ 

ଧନୀ କି ଗରିବ ଜ୍ଞାନୀ ଅଜ୍ଞାନ ବି ନାହିଁ

ସକଳଠି ସମ ଭାବ

ନିଶ୍ଚୟ ତୁ ଗାଆଁଟିର ଗରବ ଗୌରବ ।

ଆପଣାର କହି କହି ଯାହାଙ୍କୁ ପୋଷଇ

ଆତ୍ମା ଉଡ଼ିଗଲେ ଦେହଟିକୁ ଶବ କହି

ଭେଟି ଦେଇଥାନ୍ତି ତୋତେ

ଆଉଯାଉ କୋଳେ ଅତି ପ୍ରିୟ ଭାବି ସତେ !

ଲେଲିହାନ ଶିଖା ତୋଳି ଜୁଇ ଜଳୁଥାଇ

ନୀରବ, ନିସ୍ପନ୍ଦ, ନିର୍ବିକାର ଅଟୁ ତୁହି

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷକୁ ଅନାଇ

ସତେ କି ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁ ଜୀବ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ !