ମାନବିକତା

ସରବ ସହଣୀ ବସୁଧା ଜନନୀ

ଜଗତର କଲ୍ୟାଣ ନିମିତ୍ତ

     ଅନେକ କଷ୍ଟକୁ ସହୁଛି ,

ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କର ସୃଷ୍ଟି ତିଷ୍ଠିବା ପାଇଁକି

ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ମାନବକୁ ଗଣି

     ସର୍ବଦା ପାଳନ କରୁଛି |

ଚେତନା ରୂପକ ଆୟୁଧକୁ ଏଠି

ବିଶ୍ୱାସ ଖିଅରେ ବାନ୍ଧିକି

     ମାନବକୁ ଟେକି ଦେଈଛି ,

ମଣିଷର ସବୁ ପାଶବତା ପାଶେ

ଦୁଇ ହାତ ଟେକି

     ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି |

କ୍ଷଣିକ ଆଲୁଅ ଆଭାଷ ଲାଳସେ

ଅଜ୍ଞାନ ରୂପକ ମତ୍ସ୍ଯଟିଏ ଯେହ୍ନେ

     ତରୀ ଗର୍ଭେ ଝାସ ଦେଉଛି ,

ଷଡ଼ରିପୁଙ୍କର ଅଙ୍ଗୁଳି ନିର୍ଦେଶେ

କାମାନ୍ଧ ମଣିଷ ଦେହର ଲାଳସେ

     ସଂସ୍କାରକୁ ଭୁଲି ଯାଉଛି |

ଚାକଚକ୍ୟମୟ ସଂସାର ହାଟରେ

ଧର୍ମର ପସରା ଛାଡିକି

     ଅଧର୍ମ ସଉଦା କିଣୁଛି ,

ମରୀଚିକା ରୂପ ପାଶବତା ପାଶେ

କର୍ପୁର ବିହୀନ ଆବଶ୍ୟକହୀନ

     କନା ପରି ମନେ ହେଉଛି |

ନିର୍ବୋଧଟେ ଏଠି ଗୁହାରି କରୁଛି

ମୋ ଅଧିରା ମାଆକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା କର

     ଚେତନାର ବିର୍ଯ୍ୟ ଭରିକି ,

ସୁନ୍ଦର ସୃଷ୍ଟିକୁ ରୁଚିବନ୍ତ କର

ମାନବ ରାଇଜେ ଆସିକି

     ମାନବିକତା ଭେଟି ଦେଇକି |