ମାଁ ଓ ମମତା

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମର ସେ ଭଣ୍ଡାର ଘର

ସ୍ନେହମୟୀ ସୁନା ମାଁ ଟି ମୋର,

ସ୍ନେହ ମମତାର ଖୋଲା ବଜାର

ସ୍ନେହ ଦିଏ ହେଲେ ନିଏନି ଦର l

ଜନମ ଦିଏ ସେ ପାଇ କଷଣ

ଜନ୍ମରୁ ଦିଅଇ ଦେହେ ପୋଷଣ,

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ତାହାରି ଗୁଣ

ଉଚିତ କର୍ମରେ ସିଏ ନିପୁଣ l

ସମାଜରେ ଦେବୀ ମୂର୍ତ୍ତିଟେ ସିଏ

ଦୟା କ୍ଷମାର ସେ ପ୍ରତୀକ ଟିଏ,

ସୁଖ ଦେଇ ଦୁଃଖ ଅଶ୍ରୁକୁ ପିଏ

ଦୁନିଆଁରେ ତା 'ଠୁ ବଡ଼ ବା କିଏ l

ମଣିଷ ହେଇ ସେ ମଣିଷ ଗଢେ

ତାହାରି ଉଦରେ ଜୀବଟେ ବଢେ,

ପରିଚୟ ପାଇଁ ପାଠ ସେ ପଢ଼େ

ଅନ୍ୟାୟେ ନ୍ୟାୟର ପାଇଁ ସେ ଲଢ଼େ l