ମା'

ଦଶମାସ ଯାଏ ଗରଭେ ସଞ୍ଚିକି

ଜନମ ଦେଇଛି ମୋତେ,

ଦୟା, କ୍ଷମା, ପ୍ରେମ ସ୍ନେହର ମୂରତି

କେତେ ଅନୁପମା ସତେ !

ଲାଳନ ପାଳନେ କେତେ କଷ୍ଟ ସହି

କରେ ଏଡୁଟିରୁ ଏଡ଼େ,

ରୋଗ ବଇରାଗେ ଅହଃନିଶି ଜଗେ

ଛାଡ଼ି କାମ ସବୁଆଡ଼େ ।

ତା’ କୋଳରେ ଥିଲେ ନାହିଁ ଡରଭୟ

ସେଇ ତ ସରଗ – ଅଭୟପୁର,

କାନିର, ପରଶେ ସବୁ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ

କ୍ଷଣକରେ ହୁଏ ଦୂର ।

ଅଭିମାନ କରି ମୁହେଁ ଦିଏ ଗାଳି

ନ ରଖି ହୃଦୟେ କିଛି,

ବିନା ଅଭିଯୋଗେ ରାଗ ରୁଷା ଭୁଲି

ଦିଏ ଭଲ ଖାଦ୍ୟ ବାଛି ।

ତା’ର ଆଶୀର୍ବାଦେ ଆଗେଇ ଯିବାରେ

ବାଟ ଦେଖାଇଛି ମୋତେ,

ମାତୃଋଣ କେହି ଶୁଝି ପାରିବେନି

ପାରିନି କେହି ଜଗତେ !