କିଛି ଏକାନ୍ତରେ ...

ସୃଷ୍ଟି ଯେବେ ସୀମିତ ହୁଏ

ମୋ ମନର ଇଲାକାରେ ...

ବାନ୍ଧି ହୁଏ ମୁ ଜାଣେନି କେଉଁ ମୋହରେ I

ସମୟ ହୁଏ ଏଠି ସ୍ଥିର ,ନଥାଏ କିଛି ମୁହୁର୍ମୁହୁ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ....

ଆତ୍ମା ମୋର ହୁଏ ସମ୍ମୋହିତ I

ଦେଖିପାରେ ମୁଁ

ସବୁ ତୃତୀୟ ନୟନରେ ....

ବର୍ଷଣର ମେଘ ,ଆଉ , ଅଶ୍ୱିନୀର ସ୍ପଟିକ ଜହ୍ନ

ଅଚିଂହା ଅନ୍ଧାରରେ

ଉଚ୍ଛସିତ ତାରାଙ୍କ ଆଲୋକ ...I

ଠଉରେଇ ନିଏ ,

ମହା ସମୁଦ୍ରର ଗଭୀରତା ...

ତା ଉପରେ ନୀଳ ଉର୍ମି ର ନିରୋଳା ହସ ...

ସତ ସୂକ୍ତିର ନିଶ୍ଚିତ ଅଭିମାନ ,

ଆଉ ଯେତେ ସବୁ ସାତ୍ତ୍ଵିକ ଉଜ୍ୱଳତା....I

ବିଚଳିତ କରେ ମୋତେ ,

ଜୀବନର ସେ କାଉଁରୀ ସ୍ପର୍ଶ ...

ସୁନ୍ଦର ସେ ସ୍ୱର୍ଗର ପାରିଜାତ

ଗନ୍ଧର୍ଵ ପାଇଁ ଏକ ଦୁର୍ବାର ଆକର୍ଷଣ ....I

ସବୁ ଯେ ସେଠି ସ୍ନିଗ୍ଧ ,ସୁନ୍ଦର ଆଉ ଶାଶ୍ୱତ I

ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କୁ ଢାଳେ ଅନେକ ଅର୍ଘ୍ୟ...

ପ୍ରାଣ ମୋର ହୁଏ ପୁଲକିତ ,

ପ୍ରକୃତିର ମୂର୍ଛରିତ "ଓଁ " କIର ର ପ୍ରଣବରେ I

ଡ଼କ୍ଟର ଶୁଭଶ୍ରୀ କର