ଧରଣୀ ରାଣୀର ସବୁଜ ଓଢଣୀ (ଘାସ)

ଗ୍ରୀଷମ ଋତୁର ଗରମ ତାତିରେ

ଅସହ ହୁଏ ଧରଣୀ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାରୁ ବରଷା ଆସିଲେ

ଅବନୀ ରେ ପଡ଼େ ପାଣି ।

ଆକାଶରୁ ଖସି ବାରିଧାରା ଗୋଟି

ଭୂମିରେ ପଡ଼ଇ ଆସି

ଜଳର ପରସେ କଅଲି ଉଠେ ମୁଁ

ନୂଆ ଜୀବନ ଲାଭ କରି ।

ଅସହ୍ୟ ତାତି ରେ ପୃଥିବୀ ଉପରୁ

ଯାଇ ଥିଲି ମୁଁ ହଜି

ପୁଣି ବରଷା ବାରି ମୋ ଉପରେ ପଡ଼ି

ନୂଆ ଜୀବନ ଦେଲା ଖଞ୍ଜି ।

ନିରର ପରସେ ଉଠିଲି ସରସେ

ଯେପରି କି ଫୁଲ କଢ଼ି

ଧରଣୀ ରାଣୀ ର ମଥାରେ ଦେଲି ମୁଁ

ସବୁଜ ଓଢଣା ଟାଣି ।

କଅଲି ଉଠିଲି ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନ ରେ

ରାସ୍ତା କଡ ବିଲ ମାଲେ

ଖେଳପଡିଆ ରେ ପର୍ବତ କନ୍ଦରେ

ଆଉ ନଈର କୁଳେ କୂଳେ ।

ଶୀତୁଆ ସକାଳେ କାକର ବିନ୍ଦୁ ଯେ

ମୋ ଉପରେ ପଡ଼ି ଥାଏ

ସୁରଜ କିରଣେ ମୁକୁତା ପରିକା

ଚକ କଚ ଦିଶୁଥାଏ ।

ସାଧବ ବୋହୂ ଯେ ମୋହରି ଉପରେ

ପାଦ ଗଣୀ ଗଣୀ ଚାଲେ

ମଥାରେ ଓଢଣି ହାତରେ କଙ୍କଣ

କାନ ଫୁଲ ତାର ହଲେ ।

ଜନ୍ତୁ ଜୀବ ମାନେ ମୋହରି ଉପରେ

ପଦ ଚାରଣ କରନ୍ତି

ହସ ଖୁସି ସହ ମନ ମଉଜରେ

ନାଚି କୁଦି ବୁଲନ୍ତି ।

ଧରିତ୍ରୀ ରାଣୀ ଯେ ମୋହରି ଯୋଗୁ ସେ

ଦ୍ଵି ଗୁଣିତ ଶୋଭା ପାଏ

ଜନ ମନ ଲୋଭ ଶୋଭା ଗନ୍ତା ଘର

ସିଏ ପାଲଟି ଯାଏ ।

ମାନବ ଶିଶୁ ଯେ ଆଜିର ଯୁଗରେ

ଖେଲୁଅଛି ନାନା ଖେଳ

କ୍ରିକେଟ ଫୁଟୁବଲ୍ ହକି ଆଉ ଟେନିସ

ହୋଇ ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳ ।

ଆଜିର ମାନବ କେତେ ସରା ଗରେ

କରୁଛି ମତେ ଯତନ

ଖେଳ ପଡିଆରେ ଆଉ ବଗିଚାରେ

ସରଗେ କରୁଛି ରୋପଣ ।

କିଟ ଓ ପତଙ୍ଗ ବେଙ୍ଗ କି ଝିଂଟିକ

ମୋ ଉପରେ କରନ୍ତି ବାସ

ସେଥି ପାଇ ବୋଧେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

ନାମ ଦେଲେ ମତେ ଘାସ ।

ମୋତେ ଆଶ୍ରା କରି ଅନେକ ଜୀବ ଯେ

ଧରନ୍ତି ତାଙ୍କର ପ୍ରାଣ

ଛେଳି ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ମଇଶି ବଳଦ

ଆଉ ଅନେକ ହରିଣ ।

ଏହି ପରି ଭାବେ ଧରା ରେ ସରାଗେ

ପଡିଛି ମୁଁ ପଡ଼ି ଧିବି

ଜନମେ ମରଣେ ସଦା କାଳ ରେ ମୁଁ

ଅବନୀରେ ହି ରହିଥିବି ।