ଚେଙ୍କ

ଦୁନିଆ ଏ ନିର୍ଦ୍ଦୟ,

ଅବା କଠୋର ସେ ହୃଦୟ l

କେଉଁ ପାପ ସିଏ ବୋହିଲା,

ଏତେ ପୀଡା କାହିଁ ସହିଲା?

କେଂହେ ଗଲେ ତା'ର ଜନକ,

ଅନ୍ଧାରେ ଆଶାର ଆଲୋକ !

ସ୍ନେହବଚ୍ଛଳ ନିରୀହ ଜନନୀ,

ତାଙ୍କ କର୍ଣ୍ଣକୁ ଆଜି କି ଶୁଭୁନି !

ସେଇ କଅଁଳ ପ୍ରାଣର ରୋଦନ,

କଷ୍ଟଭରା 'କୁଆଁ' କ୍ରନ୍ଦନ !

କେଡେ ନିଷ୍ଠୁର ସତେ ସେ ରାକ୍ଷସ,

ଯିଏ ଆବୋରିଲା ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସ।

ଶିଶୁ ଉଦରେ 'ଚେଙ୍କ'ର ଦାଗ,

ନୋହିଲେ ଗ୍ରାସିବ ଅଜଣା ରୋଗ !

ଜାଗ୍ରତ ହୁଏ ହେ ଜଗତ,

ଏହି ପାପକୁ କରାଅ ବିଲୁପ୍ତ।