ବର୍ଷା ଅଗଣା

ଆକାଶ ସାରା ତ

କଳା ଘୁମନ୍ତ ମେଘ,

ମନର ଦୁଃଖ ଆଉ କୋହ ବି

ବର୍ଷାର ଆଗମନରେ ସ୍ତବ୍ଧ ।

ବର୍ଷା ଆସୁ

ମୋ ଅଗଣାକୁ

କାଦୁଅ କରିଦେଉ,

ରଂଗଣୀ ଫୁଲର ସମ୍ଭାରରେ

ନୂଆ ନୂଆ ସ୍ବପ୍ନ ବୁଣିଦେଉ

ନିଦ ଆସୁନଥିବା ଆଖିକୁ ।

ଏଥରକ ଆଉ

ବାରଣ କରିବିନି ଆସିବାକୁ

ପାରୁଛୁ ଯଦି ଚାଲି ଆ'

ତୋର କୋମଳ ପାଦର

ଚିହ୍ନ ଛାଡି ଯା'

ମୋ ଅଗଣାର କାଦୁଅରେ

ଛାତିର ଗୋପନ ସ୍ଥାନରେ

କବିତାର ଅନ୍ତିମ ଧାଡିରେ

ଏପରି କି ବାରଣର ପ୍ରତିଟି ନାହିଁରେ ।

ଆଉଥରେ ବର୍ଷିଯିବା ଆଗରୁ

ପାରୁଛୁ ଯଦି ଆ'

ଏଥରକ ସ୍ବାଗତ ପାଇଁ କି

ସଜେଇ ସାରିଛି,

ମୋର ସ୍ବପ୍ନର ଝରକା

ପୃଥିବୀର ନିରୋଳା ଇଲାକା

ଇପ୍ସିତ କବିତା ର କଜଳ ରେଖା,

ଲିଭି ଲିଭି ଆସୁଥିବା

ଚଉରା ମୂଳର ସଞ୍ଜ ସଳିତା ।

ପାରୁଛୁ ଯଦି ଆ',

ମୋ ଅଗଣାରେ

ଛାଡି ଦେଇ ଯା

ତୋ କୋମଳ ପାଦର ଚିହ୍ନା

ଚିରକାଳକୁ ଯାହା

ଡଗ୍ ଡଗ୍ ଦିଶୁଥାଉ,

ମୋ ସ୍ବପ୍ନର ସହରରେ

ସ୍ମୃତି ସାଜି ମହମହ ବାସୁଥାଉ ।